Οι άνθρωποι νοιάζονται μόνο για ότι τους μοιάζει.-

 Η ώρα είναι 17:00 και βρίσκομαι καθισμένη στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο.Σε λίγο καταφθάνουν και δύο ηλικιωμένες κυρίες,η μία με την νόσο του Πάρκινσον.Μόλις τη βλέπω σηκώνομαι διακριτικά για να καθίσει...τελικά αντί γι αυτήν κάθεται η άλλη κυρία.
Δεν περνούν 5' και περνάει κάποιος άνθρωπος από μπροστά το παρουσιαστικό του οποίου μαρτυρούσε πως δυστυχώς,πολύ πιθανόν το είχε "σκάσει" από κάποιο Ψυχιατρείο...φορούσε μόνο ένα μπλε μπουρνούζι,κάλτσες,ένα ζευγάρι παντόφλες και είχε ένα βλέμμα εντελώς χαμένο στο δικό του κόσμο...όπως καταλαβαίνετε μόνο για γέλια δεν ήταν...τον έβλεπες και σπάραζε η ψυχή σου...

ΚΑΙ ΟΜΩΣ!

Υπήρξε ένας άνθρωπος που γέλασε κοροϊδευτικά μαζί του σχολιάζοντας την εμφάνιση του...ποιος ήταν αυτός;η κυριούλα με τον Πάρκινσον!!!!!Ειλικρινά έμεινα άναυδη....μόνο από αυτήν δεν περίμενα τέτοιο σχολιασμό....!Αν χλεύαζαν με τον ίδιο τρόπο την δική της 'ασθένεια' άραγε πώς θα ένιωθε;

 Και το θέατρο του παραλόγου έχει και συνέχεια...

 Μπαίνοντας στο λεωφορείο κάθομαι ως συνήθως στις τελευταίες σχεδόν θέσεις διαβάζοντας ένα βιβλίο...δίπλα μου κάθεται μία παρέα που την αποτελούσαν 6-7 κορίτσια και ένα αγόρι...Ξαφνικά από την τελευταία πόρτα,ακούγονται βρισιές από μία φωνή που ακούγεται κάπως παράξενα...είναι ένας κύριος...επίσης ψυχικά άρρωστος...μιλούσε προφανώς σε κάποιο πρόσωπο(παλιόγρια όπως την χαρακτήριζε) που μόνο αυτός μπορούσε να δει...και εκεί ξεκινούν και πάλι τα κοροϊδευτικά σχόλια από την παρέα που σας ανέφερα...είμαι στο λίγο πριν σηκωθώ να τους κάνω παρατήρηση...αλλά ευτυχώς (!) ανεβαίνουν εκείνη τη στιγμή άλλα δύο αγόρια και εκεί αρχίζει το πάρτι....ένα πάρτι με Παντελίδη να παίζει από κάποιο κινητό στο τέρμα και η παρέα να έχει ενωθεί τραγουδώντας και βρίζοντας παράλληλα στο άσχετο!!!
Μπορεί να τάραξαν όλους εμάς αλλά τουλάχιστον ξεχάστηκαν και έτσι άφησαν τον άνθρωπο στην ησυχία του...(εκεί πήγαινε το ευτυχώς!)

Προσπάθησα να συνεχίσω το διάβασμα και την απάντηση για όλη αυτή την απαίσια συμπεριφορά χωρίς ίχνος σεβασμού και ανθρωπιάς που αντίκρισα,την πήρα ως δια μαγείας μέσα από τις σελίδες του βιβλίου που είχα στα χέρια μου...

«Οι άνθρωποι εκεί κάτω νοιάζονται μόνο για ό,τι τους μοιάζει.Αν κάνει κάτι πως διαφέρει,τους χαλάει τη συνταγή.»

Τουλάχιστον στην επιστροφή μπορεί αρχικά να είχαμε και πάλι φασαρία στο λεωφορείο,μα τούτη τη φορά,ήταν από μία πολύ όμορφη παρέα που τραγουδούσαν κάποιο κομμάτι σε ρυθμούς της ραπ, αλλά είχαν τόσο μελωδικές φωνές,που το ευχαριστηθήκαμε πραγματικά όλοι μας!!!Οπότε νομίζω αποζημιωθήκαμε πλήρως ως προς το θέμα της φασαρίας....όσο για το άλλο θέμα...δεν θα 'θελα να το σχολιάσω περισσότερο γιατί ακόμα πονάει...

 όλα τα παραπάνω συνέβησαν στην πραγματικότητα πριν από λίγες ώρες...

Ο Νικόλας μάλλον έχει την τιμητική του σήμερα...

*το απόσπασμα είναι από το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη "Οι Κάργιες"