Ας "γεννήσουμε" επιτέλους Αγάπη στις Ψυχές μας

Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς

θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου

νὰ τὴν πᾶς ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου.

Νὰ τὴν κάνεις περιπατητικὸ ἀστέρι ἢ ξύλα

ἀναμμένα γιὰ τὰ Χριστούγεννα-στὸ τζάκι τοῦ Νέγρου

ἢ τοῦ Ἕλληνα χωρικοῦ.

Νὰ τὴν κάνεις ἀνθισμένη μηλιὰ

στὰ παράθυρα τῶν φυλακισμένων.

Ἐγὼ μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρχω ὡς αὔριο.

Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς

θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου

νὰ τὴν κάνεις τὶς νύχτες

ὁρατὲς νότες, ἔγχρωμες,

στὸν ἀέρα τοῦ κόσμου.

Νὰ τὴν κάνεις Αγάπη.

Νικηφόρος Βρεττάκος~Το παιδί με τη σάλπιγγα  & πηγή από εδώ

Τις ευχές μου για Καλά κι Ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλο τον κόσμο.

Χρόνια Πολλά με υγεία και Αγάπη...αν έχουμε αυτά,όλα τα άλλα έρχονται...!

Σ' Aγαπώ * Mυρτιώτισσα *

Σ΄αγαπώ - δεν μπορώ

τίποτ΄άλλο να πω

πιο βαθύ, πιο απλό,

πιο μεγάλο!

Μπρος στα πόδια σου εδώ

με λαχτάρα σκορπώ

τον πολύφυλλο ανθό

της ζωής μου.

Ώ μελίσσι μου, πιες

απ΄αυτόν τις γλυκές,

τις αγνές ευωδιές

της ψυχής μου!

Τα δυο χέρια μου - νά!

στα προσφέρω δετά,

για να γείρεις γλυκά

το κεφάλι,

κ΄η καρδιά μου σκιρτά

κι όλη ζήλεια ζητά

να σου γίνει ως αυτά

προσκεφάλι!

Και για στρώμα, καλέ,

πάρε όλην εμέ -

σβήσ΄τη φλόγα σε με

της φωτιάς σου,

ενώ δίπλα σου εγώ

τη ζωή θ΄αγροικώ

να κυλάει στο ρυθμό

της καρδιάς σου!..

Σ΄αγαπώ - τι μπορώ

ακριβέ, να σου πώ,

πιο βαθύ, πιο απλό,

πιο μεγάλο;...

(Από την ποιητική συλλογή Κίτρινες φλόγες)

Ένας Ουρανός μ' Aστέρια

Μια νύχτα του έδειξε την Μεγάλη και την Μικρή Άρκτο...στην επιστροφή τους εκείνη είδε ένα Αστέρι να πέφτει....
δεν ήξερε τότε τι να ευχηθεί...

Το επόμενο βράδυ έμαθε να της τις δείχνει εκείνος!

-του άρεσε πολύ-

Κάποιο άλλο βράδυ του έδειξε την Πούλια...

Σχεδόν κάθε νύχτα όταν επέστρεφαν...λίγο πριν μπει  στο σπίτι της εκείνη έβλεπε κι από ένα Αστέρι να πέφτει...

 Κι ένα ακόμη βράδυ ενώ ήταν μαζί εκείνη είδε δυο Αστέρια να πέφτουν...ένα στο ξεκίνημα της βόλτας τους και ένα στην επιστροφή τους... για πρώτη φορά συνέβη όσο ήταν μαζί...
και τις δύο φορές έκανε την ίδια ευχή...

τώρα ήξερε!

Αγαπώντας Εντός...

Πόσο δύσκολο πραγματικά το να καταφέρεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου νικώντας τον εχθρό που κατοικεί μέσα του...!

...πάλη μιας ζωής ολάκερης..που τελικά δεν ξέρω αν είναι αρκετή για πολλούς ανθρώπους...

Ευλογημένοι όσοι το έχουν καταφέρει...καλή δύναμη στον αγώνα όσων ακόμη προσπαθούν...

Μ'αρέσει-ς άμα Σωπαίνεις

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία

κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,

η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει.

Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας

κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,

στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.

Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,

έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ’ τα πράγματα,

ποτισμένη απ’ τη δική μου ψυχή.

Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,

σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.

Κι άμα κλαις μου αρέσεις,

απ’ την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.

Κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,

η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ’ αγγίξει:

Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας

μες τη δική σου σιωπή.

Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή

τη δικιά σου

που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων

και που λάμπει σαν αστραπή.

Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου,

η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.

Απόμακρη και τόση δα και απ’ τα αστέρια φτιαγμένη

είναι η δικιά σου σιωπή.

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.

Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.

Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο – μου αρκεί

για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.

Πάμπλο Νερούδα

Καλώς όρισες Χειμώνα-νθε!

Δε μ’ακούς; Έρχομαι μέσα από τους έρημους ασφαλτόδρομους. Έλα, έλα, κοριτσάκι μυρίζω φασουλάδα, πορτοκάλι και τραγανιστό τσουρέκι.

Έλα, έλα, αγοράκι φόρεσε το σκούφο σου βάλε τα μάλλινα γάντια σου άνοιξε το στόμα σου, να ξεδιψάσεις με το χιόνι γέμισε τις τσέπες σου σταφίδες, καρύδια και ξεραμένα σύκα τάισε με ψίχουλα τα πεινασμένα σπουργίτια.

Έρχομαι μέσα από τις παγωμένες λίμνες και τα ποτάμια τα γυμνά κλαδιά και το μολυβένιο ουρανό άσ’ το μόνο του στη γωνιά του το πατίνι κάνε το φίλο σου να δακρύσει με μια φέτα μανταρίνι.

Τι κάνει η γιαγιά σου; Πλέκει ακόμη πλάι στο περβάζι; Για κοίτα πώς μελάνιασε η μύτη σου….την πάγωσε τ’ αγιάζι…

Έλα, έλα, αγοράκι έλα, έλα κοριτσάκι. Δε μ’ ακούς; Είμαι ο Χειμώνας.

Μάρω Λοϊζου

Αν και θεωρείται η ψυχρότερη εποχή του χρόνου...

εύχομαι να ζεστάνει τις ψυχές μας με αγάπη και να τις γιομίσει

με χειμωνανθούς!

Καλό Χειμώνα σε όλους

Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.

Μέχρι να δεις τους φόβους σου και με την αξιοπρέπειά σου και τον αυτοσεβασμό σου να τους αντιμετωπίσεις κατάμουτρα και όχι με αυτολύπηση,
Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.
Μέχρι να βλέπεις μια κατάσταση και να επιλέγεις την ηρεμία, την ψυχραιμία, και την αποδοτικότερη ανταπόκριση,
Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.
Μέχρι να αποφασίσεις ότι μέσα εδώ, όλοι έχουμε μερτικό, γνώμη, προορισμό, και να αποδεχτείς την ποικιλομορφία και τη διαφορετικότητα, αναγνωρίζοντας ότι η μοναδικότητά σου εξυπηρετεί τον δικό σου και μόνο ύψιστο σκοπό,
Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.
Μέχρι να τραβήξεις τη ρότα σου, χωρίς να κοιτάζεις πίσω σου πόσοι σε ακολουθούν, χωρίς να νοιάζεσαι γι αυτούς που πλάι σου εμπόδια σου βάζουν, χωρίς να κομπιάζεις σε απάτητα νερά μπροστά σου να πλεύσεις,
Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.
Μέχρι να αναρωτηθείς για τις επιλογές σου, να αναθεωρήσεις τα σκουπίδια που κουβαλάς, να σταματήσεις να πετάς τα μαργαριτάρια σου στα γουρούνια, και να καταλάβεις ότι δεν είσαι δέντρο για να μην μπορεί να μετακινηθεί μακριά από δυσάρεστες καταστάσεις,
Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.
Μέχρι να ελέγξεις τη δημιουργία σου, να τοποθετηθείς εκ νέου απέναντί της επιλέγοντας τι κρατάς και τι αφήνεις, χωρίς κρίση, τύψεις ή ενοχές, αλλά με την αγάπη και του τελευταίου σου κυττάρου για το ποθητό της κάθε σου επιλογής,
Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.
Αν χαμογέλασες με τα λόγια αυτά, τότε ο παράδεισος δεν περιμένει, τον ζεις.

Δημήτρης Νομικός

Σιωπή & Σκιές ~ Σκοτάδι & Φως

και οι σιωπές να ακροβατούν
 σαν σκιές ανάμεσα στις εικόνες που φωλιάζουν στην ψυχή

και να περνούν αέρινα μέσα από τα συναισθήματα

πλέκοντας ένα νέο νήμα από σκοτάδι
που θα γεννήσει και πάλι το φως....!

Σονέτο του γλυκού παραπόνου

Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός

αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,

αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου

μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει

και στόλισε τα νερά του ποταμού σου

με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο.

Φεντερίκο Γκαρσία Λόκα

Κι από το ύψωμα σα βγεις ξανά να σ' ανταμώσω
Δώσ' μου τα χείλη σου να πιω το χρόνο να λαβώσω.

Θα γίνει η Αγάπη λημέρι - Αφιέρωμα στον Έρωτα #2

Κι ύστερα,

πήρε να ροδίζει ο ουρανός

και του ορίζοντα η γραμμή να χάνεται

μέσα σε λάμψεις

και φωτιές

και οράματα.

Κι ύστερα,

πήρε ν’ αχνοφαίνεται ο αποσπερίτης.

Του Έρωτα η Κυρά που ξυπνάει τον πόθο.

Του ονείρου η καμπάνα

που συντροφεύει το μελαγχολικό καμηλιέρη της αναπόλησης

στην έρημο της μοναξιάς.

Κι ύστερα,

πήρε να ξεπροβάλλει

πίσω από τ’ ασημόχτιστα σύννεφα η Σελήνη.

Η χλομή θυγατέρα της νύχτας.

Θολή,

Μυστηριώδης,

Μαγική!

Να πυρπολεί τη φαντασία.

Να συδαυλίζει τα πυρωμένα κάρβουνα

στης αγάπης το τζάκι.

Κι όλο να παίρνει τη μορφή σου.

Κι όλο να λάμπει το βλέμμα σου.

Κι όλο να κελαρύζει η Σειρήνα η φωνή σου

το γλυκολάλητο τραγούδι του απερίγραπτου πάθους.

Κι όλο να ιριδίζει ο άλικος δίσκος της χιλιάδες χρώματα.

Εξαίσια αρώματα να αναβλύζει.

Κι εγώ να χάνομαι

ν’ αποκοιμιέμαι

να παραδίνομαι, σκλάβος αυτόβουλος,

στου Έρωτα το μαχαίρι το ηδονικό!

Θεόφιλος Σαρασίδης

Μίλα τώρα που μπορείς

 αύριο δεν θα έχεις μιλιά και δεν θα υπάρχουν αυτιά για να σε ακούσουν. Δώσε τώρα που μπορείς, αύριο δεν θα έχεις τίποτα να δώσεις και δεν θα υπάρχει κανείς να θέλει να πάρει. Κάνε σήμερα αυτό που επιθυμείς, αύριο θα έχεις άλλη επιθυμία ή μπορεί να είναι πολύ αργά. Γέλα τώρα με την ανησυχία σου, αύριο μπορεί να έχει σκορπίσει σε πελάγη νέων προοπτικών. Χόρεψε τώρα που μπορείς, αύριο ίσως αυτό να μην είναι εφικτό. Νιώσε το σήμερα και οι φόβοι σου θα σκορπιστούν στους πέντε ανέμους. Δράσε τώρα, γιατί αύριο θα πρέπει να δρέψεις τους καρπούς σου. Και πες τώρα ευχαριστώ, για αυτά που έχεις, κάνεις και μπορείς.

Δημήτρης Νομικός

Όσο η μάνα γη θα γεννά

λουλούδια και χρώματα

άλλο τόσο θ'ανθίζει 

 η αγάπη...

καλό ξημέρωμα με ένα σχετικό βίντεο

που αξίζει να δείτε!

Καλημέρες από την Αγροτιά...

σε όλους και όλες που σας έχω χάσει τελευταία λόγω...αγροτικών εργασιών!!!!

ναι καλά διαβάσατε..!το τελευταίο διάστημα περιλαμβάνει χωριό και χωράφι...!

δουλειές πρωτόγνωρες για εμένα,μιας και όταν πήγαινα μικρό παιδάκι στο χωράφι τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά...τότε ήταν μια βόλτα στη φύση,τώρα εργασία και χαρά...!

δεν παραπονιέμαι όμως γιατί μπορεί να κουράζεσαι πολύ μα γεμίζεις άλλο τόσο από καθαρό αέρα και φύση!!-κάτι που λείπει παντελώς από το γκρίζο της πόλης-.

  Θα ακολουθήσουν-πρώτα ο Θεός- σχετικές αναρτήσεις με φωτοστιγμές και περισσότερες επεξηγήσεις για το πόσο κόπο αλλά και μεράκι χρειάζεται για να φτάσει από τη μάνα γη ένα μήλο...ή μια χούφτα φασόλια στο ωραίο μας τραπέζι!!!

Ως τότε εύχομαι να είστε όλες και όλοι καλά και φυσικά να μην ξεχνάτε να χαμογελάτε!!!!!

Πάντα να δραπετεύεις...

Να κοιτάς πάντα να δραπετεύεις από τις στέγες....

δε θα μπορέσουν ποτέ να βάλουν τοίχο

 ανάμεσα σ' εσένα και στον ουρανό....


*******

Η Λίζα και η....Ασπρούλα!

(Λίζα η αγαπησιάρα & παιχνιδιάρα)

(Ασπρούλα η τσαμπουκαλού & χαδιάρα)

Το τελευταίο διάστημα κάθε πρωί έξω από την πόρτα του σπιτιού με περιμένουν τα 2 πανέμορφα 

κορίτσια που βλέπετε στις φωτογραφίες!

Αδεσποτάκια του χωριού που έχουν πλέον εγκατασταθεί μόνιμα στην πόρτα μου!

Η αλήθεια είναι πως η πρώτη που κατέφθασε ήταν η Λίζα...αλλά στην πορεία 

και με επιμονή έμεινε και η Ασπρούλα....το μεγάλο πάρτυ βέβαια συμβαίνει όταν το πρώτο κορίτσι μου(Λίζα)κουβαλάει και την παρέα του...-ο Κοντός,ο Μπεμπούκος,η Χαρά και πολλοί άλλοι-

εκεί αν δείτε γλέντια...όταν τελειώνουν οι κροκέτες σειρά παίρνουν οι κατσαρόλες!

Χαρά Θεού η αγάπη των ζώων για εμένα...

με λίγο φαγητό και λίγο χάδι πιστοί καθημερινοί σύντροφοί αγάπης!

Βλέπε άνθρωπε να διδάσκεσαι Αγάπη αληθινή!!!!

Φεγγάρι Παλιοφέγγαρο!

αντί πανιά πουκάμισα

και για κουπιά τα χέρια

ψαρεύει αναστεναγμούς

και τους πουλάει στα αστέρια...

φεγγάρι παλιοφέγγαρο

φεγγάρι μεταξένιο

τη νύχτα κάνεις φωτεινή 

και μένα αλλοπαρμένο...

Φως & Σκοτάδι

Σκοτάδι και φως 

σε μια μάχη αιώνια

και ΄συ πάντα με 

το όπλο στην πλάτη...

 τη μια να τσακίζεις δαίμονες

 την άλλη να βγαίνεις σε ξέφωτα

 φως και σκοτάδι...

μια μεγάλη ζωή ανάμεσα σε πολλούς μικρούς θανάτους....

Τα καλύτερα Έλκονται

  Μια φράση που μπορώ να πω πως την πιστεύω σχεδόν ακράδαντα,μιας και είμαι της άποψης πως αυτό που νιώθω αυτό είναι και τελικά που ελκύω.

  Ο αείμνηστος π.Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα στο βιβλίο του με μάλιστα χαρακτηριστικό τίτλο-Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας- έλεγε πως:"Η ζωή μας εξαρτάται από το είδος των λογισμών που καλλιεργούμε. Αν οι λογισμοί μας είναι ειρηνικοί και ήρεμοι, αν έχουν πραότητα και καλοσύνη, τότε έτσι είναι και η ζωή μας."

  Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει όταν μέσα μας κυριαρχούν αρνητικά συναισθήματα (έντασης,θυμού,γκρίνιας κλπ.)...τότε ελκύουμε μια ζωή αντίστοιχη των συναισθημάτων μας.
  Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο θα ήταν πολύ ωφέλιμο να εστιάσουμε την προσοχή μας λίγο μέσα μας,και να προσπαθήσουμε να αντικαταστήσουμε ότι αρνητικό υπάρχει βάζοντας στη θέση του κάτι θετικό.

  Να είστε σίγουροι πως αν καλλιεργήσετε θετικές σκέψεις θα δείτε την ποιότητα της ζωής σας να αλλάζει μέρα με τη μέρα και να εξελίσσεται σε μια πιο όμορφη πορεία με περισσότερη ειρήνη ψυχής,χαρά και ευτυχία.

 όλα ξεκινούν από το μέσα μας οπότε

τα καλύτερα έλκονται!!!!!!

Νυχτερινές Στάλες

Νύχτα 

κι δρόμοι ελεύθεροι 

από κάθε πάτημα 

να ξεπλένονται 

στην αγκαλιά 

της βροχής...

Μήτε λαλιά

μήτε σκιά 

μόνο αργόσυρτα

οι στάλες 

που χορεύουν

χαρίζοντας 

ένα μοναδικό 

σεκόντο 

στην κόρη 

που στέκει 

πίσω απ' το παραθύρι

και τις θωρεί...

Ψιλή βροχούλα έπιασε

ποτίζει φύλλα και καρδιές

τρέχει απάν στις στέγες

φτιάχνει λιμνούλες ζωηρές

και βρέχει τους μπαξέδες

κυλάει πάνω στα κλαδιά

τα μάρμαρα ποτίζει

κυλάει και στο πρόσωπο 

και την ψυχή δροσίζει!!!!!!

(πρωινές εμπνεύσεις της βροχής...!)

Καλό Σαββατοκύριακο με σκέψεις αγάπης & χαμόγελα ελπίδας !!!!!!

άσμα αγαπημένο και μαθημένο από την λατρεμένη μου γιαγιάκα!!!!

Ευχές για καλό μήνα με την ιστορία του Αετού

 ...μια ιστορία-μάθημα ζωής....

Ο αετός είναι ο μακροβιότερος από τα αρπακτικά πτηνά.

Μπορεί να ζήσει μέχρι 70 χρόνια, αλλά για να φθάσει σε αυτή την ηλικία

πρέπει να πάρει μια σκληρή απόφαση.

Στα 40 του, τα μακριά και ευέλικτα νύχια του δεν μπορούν

πλέον να αρπάξουν τη λεία του για να τραφεί.

Το μακρύ και κοφτερό ράμφος του γίνεται πολύ κυρτό.

Τα υπερήλικα και βαριά φτερά του,

που οφείλονται στα πυκνά του πούπουλα,

κολλάνε στο στήθος του και τον δυσκολεύουν

στο πέταγμα.

Του μένουν, λοιπόν, δύο επιλογές:

Να πεθάνει ή να περάσει μια επώδυνη διαδικασία 

αλλαγής που διαρκεί 150 ημέρες.

Η διαδικασία απαιτεί να πετάξει στην κορυφή ενός βουνού

και να παραμείνει στη φωλιά του.

Εκεί ο αετός χτυπάει το ράμφος του σε ένα βράχο μέχρι να το αποκόψει.

Αφού το αποκόψει, ο αετός θα περιμένει

να φυτρώσει καινούργιο και έπειτα

θα αποκόψει τα νύχια του.

Αφού φυτρώσουν τα καινούργια του νύχια,

ο αετός αρχίζει να μαδάει τα γερασμένα του φτερά.

Μετά από πέντε μήνες, ο αετός

πραγματοποιεί τη διάσημη πτήση της αναγέννησης του

και ζει ακόμη 30 χρόνια.

Γιατί χρειάζεται η αλλαγή;

Πολλές φορές για να επιβιώσουμε πρέπει να

ξεκινήσουμε μια διαδικασία αλλαγής.

Μερικές φορές έχουμε ανάγκη να απαλλαγούμε΄

από παλιές αναμνήσεις, συνήθειες

και ξεπερασμένες παραδόσεις.

Μόνο αν απαλλαγούμε από παλιά φορτία,

μπορούμε να εκμεταλλευτούμε το παρόν-που είναι και το μόνο που μας ανήκει-.

το χθες που φεύγει ξεγεννά του πόνους που μ' αλλάζουν...!

Της αγκαλιάς...

Βαθαίνει η αγκαλιά σαν αγαπιέσαι…

Χωράει πολλούς ζητιάνους

πολλούς που στερήθηκανε τον έρωτα

ή δεν τους φίλησαν ποτέ τους

χαμογελάνε αυτοί που δεν τους χάιδεψε κανένας

ζούνε ανάμεσά μας όλοι ετούτοι

ένα μπουμπούκι σκάει δειλά.

Ανδρέας Αγγελάκης

γιατί...μια αγκαλιά αγάπης 
δεν ζητάμε όλοι οι άνθρωποι  για να σταλάξει λίγο φως στην ψυχή μας?

Αφιέρωμα στον Έρωτα #1

Έρωτας τάχα να ‘ν’ αυτό

που έτσι με κάνει να ποθώ

τη συντροφιά σου,

που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ

τα φωτισμένα για να δω

παράθυρά σου;

Έρωτας να ‘ναι η σιωπή

που όταν σε βλέπω, μου το κλείνει

σφιχτά το στόμα,

που κι όταν μείνω μοναχή,

στέκω βουβή κι εκστατική

ώρες ακόμα;

Έρωτας να ‘ναι ή συμφορά,

με κάποιου αγγέλου τα φτερά

που έχει φορέσει,

κι έρχετ’ ακόμη μια φορά

με τέτοια δώρα τρυφερά

να με πλανέσει;

Μα ό,τι και να ‘ναι, το ποθώ,

και καλώς να ‘ρθει το κακό

που είν’ από σένα·

θα γίνει υπέρτατο αγαθό,

στα πόδια σου αν θα σωριαστώ 
τ'αγαπημένα

Φταίει το σκουλαρίκι σου...(!)

γιατί ανταύγειες βγάζει....!!!!!!!!

«Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.

Θέλω ν' ακούσω απ' τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω».

Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,

ταιριάζει στο σαγόνι του, τ' όργανο με καμάρι,

και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,

τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.

Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει

ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει.....!!!!!!!!!

Εσύ γιατί λυπάσαι τελικά;

Το διάβασα πριν λίγες μέρες και μου άρεσε γιατί πιστεύω πως έχει μεγάλες δόσεις αλήθειας...

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε βιώσει την κατάσταση της ερωτικής απογοήτευσης...

το θέμα όμως είναι τι είναι τελικά αυτό που μας κάνει να λυπόμαστε τόσο;

"Πολλές φορές βλέπω ανθρώπους που είναι ψυχικά ράκη από μια ερωτική απογοήτευση. Και αυτό που βγαίνει στην επιφάνεια μετά από πολύωρες συζητήσεις, είναι σχεδόν πάντα, το ίδιο συμπέρασμα, ότι δεν αγάπησαν εκείνον ή εκείνη, αλλά την ανάγκη τους. Την ανάγκη που πρόβαλαν στο πρόσωπο του άλλου. Δεν αγάπησαν αυτόν αλλά την φαντασία τους γι αυτόν. Όχι αυτό που ήταν αλλά εκείνο που ήθελαν και είχαν ανάγκη να είναι….."

π.Λίβυος

Καστοριά η όμορφη πόλη Στο τέλος του καλοκαιριού

Λίγες εικόνες 

από μία πόλη που κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου

μαζί με ένα εξαιρετικό βίντεο

 ντυμένο με μοναδικές φωτο-στιγμές και σκέψεις

της Βιβής Φαρσαλιώτου-Ιατρού...

εικόνες και σκέψεις από 

"την τελευταία μέρα του Αυγούστου, 

την ώρα που πίσω απ' των ανθρώπων 

και της φύσης τα έργα έδυε ο ήλιος του καλοκαιριού

στην Καστοριά του 2014'

όπως χαρακτηριστικά μας γράφει η ίδια η Βιβή...

εύχομαι μέσα από την προβολή όλων των παρακάτω

να αισθανθείτε έστω και λίγη από την μαγεία αυτής της πόλης...

η οποία νομίζω πως είναι αρκετή για να σας προτρέψει να την επισκεφθείτε..!!!!!!!!

*Θεού θέλοντος θα ακολουθήσει εν καιρώ σχετική ανάρτηση με πλήρες αφιέρωμα

...ακολούθα τις στιγμές που μιλούν οι σιωπές....

πατρίδα είναι ο τόπος που βρίσκει γαλήνη η ψυχή...!

Η Ζωή μέσα από τα μάτια της Λίλας

Ο Carlos Lascano δημιούργησε μία υπέροχη ταινία μικρού μήκους με πολλά στοιχεία animation

με θέμα τη ζωή και πρωταγωνίστρια την γλυκιά Lila,η οποία 

μέσα από το δικό της βλέμμα 

μεταμορφώνει την κάθε στιγμή  ζωγραφίζοντας την με υπέροχες πινελιές 

χρωμάτων που εκπέμπουν 

αγάπη

ομορφιά 

και χαρά!

πηγή βίντεο:http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

Φθινοπωρινές Αχτίδες

Κι αν φθινοπώριασε

κι οι μέρες δεν είναι πια

τόσο συχνά φωτεινές

μη μελαγχολείς...

είναι η εποχή που η φύση 

αλλάζει φορεσιά!

Βγες στο παράθυρο 

απόλαυσε την ομορφιά

της αλλαγής!

Και τις μέρες που θα λάμπει ο ήλιος 

αποθήκευε αχτίδες

για να 'χεις αποθέματα

φωτός πάντα μέσα

στην ψυχή σου.

Καλημέρα όλη μέρα,καλή και χαρούμενη Κυριακή για όλους μας!

Κατάθλιψη και Ανάνηψη

Μια ταινία μικρού μήκους που παρουσιάζει κατά την γνώμη μου με έναν εξαιρετικό τρόπο

την ασθένεια που τα ποσοστά της οποίας βλέπουμε όλο και περισσότερο να αυξάνονται ραγδαία στην καθημερινότητα μας...φυσικά αναφέρομαι σε αυτήν της κατάθλιψης.

Και με αφορμή αυτό το βίντεο θα ήθελα να πω πως όσοι την αντιμετωπίζετε είτε προσωπικά,είτε μέσα από δικά σας πρόσωπα μην διστάζετε να μιλήσετε γι' αυτό και προσπαθήστε όσο μπορείτε να πείσετε και αυτούς που το βιώνουν να κάνουν το ίδιο.Είναι μια πολύ σοβαρή και δύσκολη κατάσταση στην οποία δεν χωράνε ταμπού...καθότι το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι βήματα προς τα πίσω τα οποία (ο Θεός να φυλάξει) για κάποιους μπορεί να αποβούν και μοιραία,γιατί μην ξεχνάμε  για όσους δεν το γνωρίζουν πως  κατατάσσεται στις θανατηφόρες ασθένειες.

 Επειδή είναι ένα θέμα το οποίο μπορεί να πάρει τεράστιες διαστάσεις(ίσως κάποια στιγμή κάνω μία απόπειρα για σχετική ανάρτηση) θέλω να στρέψω τη σκέψη σας στην θετική πλευρά που μπορεί να έχει μία τέτοια κατάσταση.Τι εννοώ;Ίσως είναι μια κατάσταση που θέλει να σου δείξει πως κάπου έχεις πάρει κάποιο μονοπάτι που δεν σε βοηθάει και ήρθε ο καιρός να αλλάξεις δρόμο....

Προσωπικά είμαι της άποψης πως για να βγεις στο φως πρέπει να κολυμπήσεις στα βαθιά...
όταν βρεις πάτο ένας δρόμος υπάρχει...ο ανήφορος...

Ο σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος

Ν.Καζαντζάκης

Θα 'θελα να φωνάξω το όνομά σου,

 αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.
Να τ’ ακούσουν οι χτίστες απ’ τις σκαλωσιές
και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές
και ν’ ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ’ ακούσει η άνοιξη και να ‘ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μη φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές,
τα τρυγόνια στους φράχτες…

Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Τάσος Λειβαδίτης 

*****
ακολουθεί άκουσμα που αγγίζει ψυχές...!

* ...είναι μοναδικός...! *

*τις ερχόμενες μέρες θα ακολουθήσει αφιέρωμα με τις υπέροχες μουσικές του...*

Στάλες Αγάπης Πίστης Σοφίας Ελπίδας

Άλλες φορές ορμητικές κι άλλες πάλι σταγόνα σταγόνα

πέφτουν οι στάλες τις βροχής αγκαλιάζοντας την πλάση όλη.

Ξεκινούν από τα δέντρα χαϊδεύοντας κάθε φύλλο και κατηφορίζουν για να ποτίσουν το χώμα και πιο κάτω την πηγή ζωής τους,τις ρίζες....

Απλώνονται στις στέγες κι ύστερα κυλούν στα παραθυρόφυλλα σχηματίζοντας μικρά ρυάκια.

Και πίσω από το τζάμι στέκει ο καθένας και τις θωρεί,

άλλος με αίσθημα μελαγχολικό κι άλλος με εκείνο της απόλαυσης.

Κάπως έτσι κυλούν κι οι μέρες της ζωής μας...άλλοτε δύσκολες,λυπημένες,σκοτεινές 

κι άλλοτε ευχάριστες,χαμογελαστές και φωτεινές.

Να θυμάσαι στις μέρες που έχουν καταιγίδα πως 

πάντα θα υπάρχει γύρω αλλά και μέσα σου ριζωμένη η Αγάπη 

περιμένοντας να την νιώσεις

πως κάθε καταιγίδα της ζωής κρύβει και μια Σοφία μέσα της 

πως υπάρχει ένας Θεός αγάπης που το μόνο αντάλλαγμα που ζητά 

είναι η Πίστη σου στην απέραντη αγάπη Του

και πως η Ελπίδα είναι το κλειδί για το αύριο και κατοικεί μέσα μας 

αρκεί να την αφήνουμε να φωτίζει τις σκέψεις μας...

Και έτσι σταγόνα σταγόνα να γεμίζεις όλο και περισσότερο την ψυχή σου με

 Αγάπη,Πίστη,Σοφία και Ελπίδα...!

Χρόνια Πολλά κι ευλογημένα σε όσες γιορτάζουν σήμερα!

Τανγκό μες στον καθρέφτη

Ο Μαρξ, ο έρωτας, ο Θεός. Περιπλανήσεις της νιότης μας που αγωνιούσε να είναι άξια και να καταλάβει, διαφανής στη δικαιοσύνη και στην αξιοπρέπεια. Πόσο δύσκολα γίνεται άξιος και διαφανής κανείς, πόσο δύσκολα καταλαβαίνει. Από απώλεια σε απώλεια, από απόπειρα σε απόπειρα. Πόσοι θ’ αντέξουμε ως το τέλος γέροι, στα συγκαλά μας; Πόσοι θα το παραδεχθούμε το άγριο μάθημα πως η απώλεια είναι το κέρδος, πως το άδειασμα είναι το γέμισμα, στο κενό η πληρότητα κι ο κίνδυνος η μόνο σιγουριά; Αργούμε πολύ. Φοβόμαστε πολύ, αντιστεκόμαστε μάταια. Οι δρόμοι μας μοιάζουν να προχωρούν μα δεν προχωρούν. Οι πιο πολλοί κυκλικά είναι χαραγμένοι.

Βρέχει κι εγώ θυμάμαι νύχτες μιας αγάπης σύντομης. Λόγια του στο αυτί μου πιο ερωτικά απ’ το σώμα του στο κορμί μου. “Δεν ξέρω τι να κάνω με σένα”, μου έλεγε. “Είναι τόσο καλό αυτό που ζω που το φοβάμαι″. “Θα χαθώ μέσα σου”, μου έλεγε. “Θα μ’ αφήσεις γρήγορα κι εγώ θα γυρνώ στην άμμο, γυμνός σαν εκείνο τον παλαβό”. “Δεν αντέχω να πονέσω άλλη φορά”, μου έλεγε. “Καλύτερα να μη ζήσω παρά να ξαναπονέσω έτσι″. Χαθήκαμε. Για να μη χαθούμε μαζί χαθήκαμε χώρια. Χάσαμε την έκσταση που μαζί γεννούσαμε από φόβο να μην τη χάσουμε !

Πόσο ύπουλη και υποκριτική μπορεί να γίνει η δύναμη του λόγου ! Το καταλαβαίνω τώρα που γράψε – γράψε, οι ευχέρειες μου βελτιώνονται και ακονίζονται. Με τρεις αλήθειες για λάβαρο, εισβάλλω περνώντας δέκα ψέματα στις εξομολογήσεις μου. Τα ψέματα αυτογονιμοποιούνται, απλώνουν και γεμίζουν τον κόσμο, μου σαστίζουν τη διάκριση. Σαν τους σουρεαλιστές ποιητές που μαζί με την τέχνη τους μπορούν να περνούν αυθαιρεσίες, μπορούν άνετα να μπλοφάρουν.

Το αδιέξοδο είναι ένα μυστικό σημείο στο τοπίο της ιστορίας μας που λειτουργεί μαγικά. Στέκεσαι μπροστά του, αδειάζεις, ακινητοποιείσαι. Στρέφεσαι απελπισμένος και κάνεις πίσω, κάνεις επιτέλους τη σωστή κίνηση: προς τα μέσα σου. Εκεί, μέσα σου είναι πια η έξοδος κι οι συναντήσεις οι αληθινές, η εύγλωττη σιωπή, οι ζωντανές μνήμες. Εκεί είναι πια η συνεννόηση κι η κατανόηση, η συναίνεση κι η παραδοχή. Γι′ αυτό το λέω πως κάθε άνθρωπος που κάποτε ήρθε κοντά μας και μας τράβηξε, ζει μέσα μας για πάντα. Ωριμάζοντας μέχρι την εικόνα του την αληθινή. Και βηματίζοντας μέχρι τη θέση που του αξίζει.

Η μιζέρια, η καχυποψία και η ανία είναι η δικιά μας κόλαση που μας χαυνώνει και δεν τολμάμε να εγκαταλείψουμε μια και τη μάθαμε καλά. Τσιγκουνευόμαστε να ρισκάρουμε οτιδήποτε αποκτήσαμε. Μια κακιά συνήθεια που μας σιγοτρώει συχνά καταντάει ηδονικότερη απ’ την αλλαγή που υπόσχεται λύτρωση.

Μάρω Βαμβουνάκη "Τανγκό μες στον καθρέφτη"