Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.

Μέχρι να δεις τους φόβους σου και με την αξιοπρέπειά σου και τον αυτοσεβασμό σου να τους αντιμετωπίσεις κατάμουτρα και όχι με αυτολύπηση,
Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.
Μέχρι να βλέπεις μια κατάσταση και να επιλέγεις την ηρεμία, την ψυχραιμία, και την αποδοτικότερη ανταπόκριση,
Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.
Μέχρι να αποφασίσεις ότι μέσα εδώ, όλοι έχουμε μερτικό, γνώμη, προορισμό, και να αποδεχτείς την ποικιλομορφία και τη διαφορετικότητα, αναγνωρίζοντας ότι η μοναδικότητά σου εξυπηρετεί τον δικό σου και μόνο ύψιστο σκοπό,
Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.
Μέχρι να τραβήξεις τη ρότα σου, χωρίς να κοιτάζεις πίσω σου πόσοι σε ακολουθούν, χωρίς να νοιάζεσαι γι αυτούς που πλάι σου εμπόδια σου βάζουν, χωρίς να κομπιάζεις σε απάτητα νερά μπροστά σου να πλεύσεις,
Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.
Μέχρι να αναρωτηθείς για τις επιλογές σου, να αναθεωρήσεις τα σκουπίδια που κουβαλάς, να σταματήσεις να πετάς τα μαργαριτάρια σου στα γουρούνια, και να καταλάβεις ότι δεν είσαι δέντρο για να μην μπορεί να μετακινηθεί μακριά από δυσάρεστες καταστάσεις,
Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.
Μέχρι να ελέγξεις τη δημιουργία σου, να τοποθετηθείς εκ νέου απέναντί της επιλέγοντας τι κρατάς και τι αφήνεις, χωρίς κρίση, τύψεις ή ενοχές, αλλά με την αγάπη και του τελευταίου σου κυττάρου για το ποθητό της κάθε σου επιλογής,
Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.
Αν χαμογέλασες με τα λόγια αυτά, τότε ο παράδεισος δεν περιμένει, τον ζεις.

Δημήτρης Νομικός