Να θυμάσαι πως....
Τίποτε δεν είναι στάνταρ και δεδομένο.
Από όσα βλέπεις,ακούς ή διαβάζεις πάντα να αφήνεις μέσα σου ένα κομμάτι ελεύθερο για τη δική σου γνώμη και τα δικά σου πιστεύω.
Γιατί η ελευθερία της ψυχής και της σκέψης μας είναι το παν.

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

Χρόνια Πολλά,Χρόνια Καλά,Χρόνια Ευλογημένα


Πολλές ευχές από καρδιάς για όλους μας.
Ελπίζω και εύχομαι η κάθε νέα μέρα που θα έρχεται
να γεμίζει τις ψυχές με ακόμη περισσότερη
υγεία,αγάπη,
πίστη,ελπίδα,
χαρά,ευγνωμοσύνη,
υπομονή,δύναμη,
ανθρωπιά,αλληλεγγύη,
σεβασμό,σοφία 
και κάθε ευλογία!

την αγάπη μου σε όλες και όλους.




Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

Ένα ευχαριστώ από καρδιάς...


σε όλους τους bloggoφιλους-ες και αναγνώστες για τα σχόλια σας αλλά και τα βραβεία που μου χαρίσατε.
Σας διαβάζω πάντα απλά λόγω υποχρεώσεων ο χρόνος μου αυτό τον καιρό είναι λίγο περιορισμένος.

Εύχομαι να είστε όλοι και όλες καλά και να χαμογελάτε κι ας υπάρχει τόση ασχήμια γύρω μας....θα υπάρχει πάντα η αγάπη και η ομορφιά....
ας προσπαθούμε γι αυτά λοιπόν όπως και για το να μην χάνουμε ποτέ την ελπίδα μας.
Τα φιλιά και την αγάπη μου σε όλους και όλες.


Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

Kαι η Ζωή συνεχίζεται...


και προχωρά κουβαλώντας ένα σωρό 
εκπλήξεις,στιγμές και συναισθήματα...
φαντάσου την σαν ένα μεγάλο μπαούλο γεμάτο 
από λέξεις!
και κάθε μέρα ξεπηδά από μέσα του κι από μία...
Αγάπη
Υπομονή
Σοφία
Πόνος
Χαρά
Θλίψη
Πίστη
Αντοχή
Απώλεια
Ευαισθησία
Δύναμη
Αδυναμία
Τρυφερότητα
κλπ
     κλπ....

 Μάθε να δέχεσαι την κάθε στιγμή και το κάθε συναίσθημα αβίαστα.
 Μα πάνω απ'όλα μάθε στον εαυτό σου να Ζει!

Άμυ
 

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

Κράτησα τη Ζωή μου....και συνεχίζω...






Ίσως οι δυνατότεροι στίχοι που έχουν μελοποιηθεί ποτέ. 
Συνδυασμό τελειότητας αποτελεί η ερμηνεία του σερ, Γρηγόρη 
Μπιθικώτση, η μουσική του κορυφαίου Έλληνα συνθέτη, Μίκη Θεοδωράκη 
και οι στίχοι του Νομπελίστα Έλληνα ποιητή, Γεωργίου Σεφέρη (οι 
στίχοι αυτοί δεν είναι παρά ένα μικρό κομμάτι από το ποίημα Επιφάνια, 
1937).
Λίγες γραμμές αρκούν στο μεγάλο μας ποιητή για να αποδώσει με 
τον καλύτερο τρόπο τις δυσκολίες που συναντάμε καθημερινά στη ζωή μας 
και το μεγαλείο εκείνων που καταφέρνουν να τις ξεπερνούν διατηρώντας 
ταυτόχρονα την αγνότητα τους. Το μήνυμα της αξίας της προσπάθειας που 
απορρέει μέσα από την πίστη στα ιδανικά του ανθρώπου βρήκε επιτέλους 
έκφραση και αρχικά γέμισε με ικανοποίηση και στη συνέχεια έδωσε τη 
δύναμη να συνεχίζουν, σε όσους μένουν πιστοί στις αξίες τους.

Κάθε φορά που αισθάνομαι άσχημα, κάθε φορά που έρχομαι 
αντιμέτωπος με κάποια δυσκολία, θυμάμαι αυτά τα λόγια και αμέσως ο 
δρόμος μου φωτίζεται και στο μονοπάτι μπροστά μου τα εμπόδια 
εξαφανίζονται. Πρόκειται για εμπόδια που εμείς οι ίδιοι τοποθετούμε 
εκέι, πρόκειται συνήθως για εμπόδια που δεν υπάρχουν παρά στο μυαλό 
μας, γιατί η ζωή έχει πολλά να σου προσφέρει στο ταξίδι της αρκεί να 
μείνεις στο φωτισμένο μονοπάτι που σου έχει ετοιμάσει σύμφωνα με αυτά 
που της έχεις ζητήσει.

Πρέπει να ταξιδέψω κατά το πλάγιασμα της βροχής, να ξεπεράσω 
τις δυσκολίες που θαμπώνουν τον ουρανό μου... σε σκοτεινές πλαγιές με 
κρυμμένους κινδύνους, με άτομα που παραφυλάνε περιμένοντας τη στιγμή 
που θα κάνω το λάθος για να πέσουν επάνω μου και σα θηρία να με 
κατασπαράξουν, αφού δεν τους έχει απομείνει τίποτα πια που να αξίζει, 
έχουν απολέσει κάθε φύλλο αγνότητας... και δεν φαίνεται να υπάρχει 
καμία ελπίδα για αυτούς. Πρέπει να κρατήσω τη ζωή μου...

Η αξία του νικητή φαίνεται από την αξία του νικημένου. Όταν 
αυτό που έρχεσαι αντιμέτωπος είναι πολύ δυνατό, όταν για να το 
κερδίσεις χρειάζεται να υπερβείς τον εαυτό σου, τότε η νίκη σου έχει 
μεγαλύτερη σημασία. Οι δυσκολίες που συναντάμε στο ταξίδι που λέγεται 
ζωή είναι πολλές και είναι μικρότερες ή μεγαλύτερες. Είναι αυτές οι 
δυσκολίες που διαχωρίζουν την ήρα από το στάρι, αυτούς που πραγματικά 
αξίζουν και ανταμείβονται για τους κόπους τους, από αυτούς που δεν τα 
καταφέρνουν, επιλέγοντας την εύκολη λύση, η οποία μπορεί μεν να τους 
δώσει μια πρόσκαιρη χαρά και ικανοποίηση όμως σε βάθος χρόνου θα 
τιμωρηθούν, γιατί η Νέμεσις θα έρθει να αποδώσει δικαιοσύνη.

Η ανθρώπινη ψυχή έχει φτιαχτεί για όμορφα πράγματα και εμείς συνεχώς 
την λερώνουμε και τη μικραίνουμε με τις πράξεις και τις σκέψεις μας 
αντί να την εξυψώνουμε τρέφοντάς την με τα πράγματα που έχουν αξία, 
όπως η τέχνη, όπως αυτό το τραγούδι...

Όμως εγώ συνεχίζω...


πηγή:http://www.bestlyrics.gr/

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Τάσος Λειβαδίτης - Ο μεγάλος ποιητής του Έρωτα και της Επανάστασης

΄Σὲ περιμένω παντοῦ

Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.
Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.
Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,
θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.
Θὰ θυμᾶμαι πάντα τὰ μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.
Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.
Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων. Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα, 
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο... ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!



Γιος του Λύσανδρου και της Βασιλικής, γεννήθηκε στην Αθήνα το βράδυ της Αναστάσεως του 1922 και είχε τέσσερα μεγαλύτερα αδέρφια: μια αδερφή και τρεις αδερφούς. Αδερφός του ήταν ο ηθοποιός Αλέκος Λειβαδίτης και ανιψιός του ο ηθοποιός Θάνος Λειβαδίτης. Tο 1940 εγγράφεται στη Nομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Aθήνας. Δεν θα τελειώσει όμως ποτέ, καθώς τον κερδίζει η Aντίσταση, οργανώνεται στην EΠON.  Στην καρδιά της Kατοχής το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ αργότερα, όντας στην Mακρόνησο (1951), χάνει και τη μητέρα του. Tο 1946 παντρεύεται τη Mαρία, δευτερότοκη κόρη του Γεωργίου Στούπα και της Aλεξάνδρας Λογοθέτη, Tου στάθηκε στήριγμα όχι μόνο στα σκληρά χρόνια της εξορίας του ποιητή, συντηρώντας και την μητέρα του αλλά και φύλακας - άγγελος σε όλη του τη ζωή. O ποιητής την έχει ηρωίδα του στο "Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας" που της το αφιερώνει. Tην ίδια χρονιά κάνει και την πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση δημοσιεύοντας το ποίημα "Tο τραγούδι του Xατζηδημήτρη" στο περιοδικό "Eλεύθερα Γράμματα" του Δημήτρη Φωτιάδη. 

Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1945 έως το 1951. Με τη λήξη των Δεκεμβριανών συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας (1945) αφήνεται ελεύθερος. Τον Ιούνιου του 1948 συλλαμβάνεται και εξορίζεται στο Μούδρο. Το 1949 μεταφέρεται στη Μακρόνησο. Επειδή δεν υπέγραψε δήλωση μετάνοιας μεταφέρεται στον Αϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ' όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951. Το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Το 1955  ο ποιητής δικάζεται στο Πενταμελές Eφετείο για το συγκεκριμένο έργο του. Πλήθος κόσμου και ανάμεσά τους πολλές προσωπικότητες των γραμμάτων θα παρακολουθήσουν αυτή τη πνευματική δίκη όπου ο ποιητής θα μετατρέψει το εδώλιο σε βήμα και όπου θα διατυπώσει την ουσία και τον σκοπό της τέχνης του. Θα συγκινήσει όχι μόνο το ακροατήριο αλλά και τους δικαστές που τελικά θα τον αθωώσουν πανηγυρικά.

                        «Γι’ αυτό σου λέω.

                       Μην κοιμάσαι: είναι επικίνδυνο.

                       Μην ξυπνάς: Θα μετανιώσεις.»

Στο ελληνικό κοινό ο Τάσος Λειβαδίτης εμφανίστηκε το 1946, μέσα από τις στήλες του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα (τεύχ. 55,15-11-46) με το ποίημα «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη». Το 1947 συνεργάστηκε στην έκδοση του περιοδικού «Θεμέλιο». Το 1952 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική σύνθεση με τίτλο «Μάχη στην άκρη της νύχτας» και εργάστηκε επίσης σαν κριτικός ποίησης στην εφημερίδα Αυγή, από το 1954 - 1980 (με εξαίρεση τα έτη 1967-74 που η εφημερίδα είχε κλείσει λόγω δικτατορίας) και το περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» (1962-1966), όπου δημοσίευσε πολιτικά και κριτικά δοκίμια.

Το διάλειμμα της δικτατορίας

Στα χρόνια της δικτατορίας, ο Λειβαδίτης βυθίζεται στη σιωπή και μένει άνεργος. Έτσι κατέληξε να γράφει σε ένα νεανικό λαϊκό περιοδικό της εποχής, το Φαντάζιο, μαζί με πολλούς ακόμα διωγμένους αριστερούς, από τον κριτικό κινηματογράφου Γιάννη Μπακογιαννόπουλο μέχρι τον συγγραφέα του Λοιμού, τον Αντρέα Φραγκιά, και τον Αλέξανδρο Κοτζιά που εκείνο το διάστημα ήταν στη φυλακή. Με το ψευδώνυμο Ρόκκος, ο Λειβαδίτης δούλεψε  μια σειρά από βιογραφίες λογοτεχνών και ακόμα μια σειρά από περιλήψεις, σε μορφή εκτενών διηγημάτων, μεγάλων έργων της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ειδικά η δεύτερη σειρά είναι υποδειγματική ως προς τη γραφή της και τον τρόπο απόδοσης του πνεύματος των έργων που πραγματεύεται. Αυτές οι δύο σειρές κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτη: ο τόμος Μεγάλες Μορφές της Λογοτεχνίας συγκεντρώνει βιογραφίες "καταραμένων" Ελλήνων λογοτεχνών και ο τόμος Μεγάλοι Ρώσοι Συγγραφείς (Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Παστερνάκ): Συνοπτική Απόδοση των Αριστουργημάτων τους από τον Τάσο Λειβαδίτη συγκεντρώνει ένα μέρος των εξαιρετικά ζωντανών συνόψεων που είχε κάνει ο ποιητής. 
Tο 1972, εκδίδει το βιβλίο "Nυχτερινός επισκέπτης, που οι  κριτικοί το θεωρούν έναρξη της β' φάσης του έργου του. Παράλληλα αποστασιοποιείται απο την πολιτική δράση και κάνει μιά βαθειά στροφή ενδοσκόπισης, αναδεικνύοντας το μεγάλο φιλοσοφικό βάθος του έργο του, ακολουθώντας έναν μοναχικό δύσβατο και πρωτοποριακό δρόμο στην μεγάλη του τέχνη.

Το τέλος του
Τον Οκτώμβριο του 1988 ο ποιητής εισάγεται στο Γενικό Kρατικό Nοσοκομείο και υποβάλλεται σε δύο αλλεπάλληλες εγχειρήσεις για ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, διάρκειας 5 ωρών η καθεμία, που όμως δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο. Ο Τάσος Λειβαδίτης πέθανε στην Αθήνα 30 Οκτωβρίου 1988. Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου». 

Το έργο του

Η λογοτεχνική του πορεία μπορεί να διαιρεθεί σε 3 φάσεις. Την «επαναστατική», την «συμβολική-αλληγορική» και την υπαρξιακή. Στίχοι του μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη, στο δίσκο «Πολιτεία» (1961), «Της εξορίας» (1976), «Πολιτεία Γ' - Οκτώβρης '78» (1976), «Τα Λυρικά» (1977), «Λειτουργία Νο2: Για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο» (1987), τον Μάνο Λοΐζο στο δίσκο «Για μια μέρα ζωής» (1980), τον Γιώργο Τσαγκάρη στο δίσκο «Φυσάει» (1993) με ερμηνευτή το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τη συμμετοχή του ηθοποιού Γιώργου Μιχαλακόπουλου, τον Μιχάλη Γρηγορίου στο δίσκο «Σκοτεινή πράξη, ένα Ορατόριο σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη» (1997) και από το συγκρότημα Όναρ στο δίσκο «Αλαντίν, τελειώσαν οι ευχές σου» (2003).
Συνυπέγραψε ακόμη με τον Κώστα Κοτζιά τα σενάρια των ελληνικών ταινιών «Ο θρίαμβος» και «Συνοικία το όνειρο» σε σκηνοθεσία του Αλέκου Αλεξανδράκη. Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν στα Ρωσικά, Σερβικά, Ουγγρικά, Σουηδικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Αλβανικά, Βουλγαρικά, Κινέζικα και Αγγλικά. Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία (1953 για τη συλλογή του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου»), το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων (1957 για τη συλλογή του «Συμφωνία αρ.Ι»), το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976 για τη συλλογή «Βιολί για μονόχειρα»), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1979 για το «Εγχειρίδιο ευθανασίας»). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Εταιρείας Συγγραφέων». Έγραψε επίσης κι ένα μικρό τόμο με τίτλο: «Έλληνες ποιητές», ο οποίος αναφέρεται στις συλλογές που εκδόθηκαν την περίοδο 1978-1981, και αποτελεί μια απογραφή 74 ποιητικών συλλογών.
Όπως σημειώνει ο Τίτος Πατρίκιος, φίλος και συνεργάτης του Λειβαδίτη, ήταν τόσο αφοσιωμένος στην ποίηση ώστε όσα ποιήματα του έστελναν «τα διάβαζε όλα ως το κόκαλο και όσο μεγαλύτερη αξία τους έβρισκε, τόσο την αναγνώριζε και τη διακήρυσσε». Και παρακάτω: «άσκησε την κριτική με διεισδυτική ευαισθησία, με στοχασμό που δεν κατέληγε σε κάποια κανονιστικότητα, με άνοιγμα σε όλους τους τρόπους της ποίησης και αγάπη για όλους τους ποιητές, χωρίς εύνοιες και πατερναλισμούς».

ΣΥΛΛΟΓΕΣ

ΠΟΙΗΣΗ:

«Μάχη στην άκρη της νύχτας». Αθήνα, Κέδρος, 1952.
«Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας». Αθήνα, Κέδρος, 1952.
«Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου». Αθήνα, Κέδρος,1953.
«Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο». Αθήνα, Κέδρος, 1956.
«Συμφωνία αρ.Ι». Αθήνα, Κέδρος, 1957.
«Οι γυναίκες με τ’ αλογίσια μάτια». Αθήνα, Κέδρος, 1958.
«Καντάτα». Αθήνα, Κέδρος, 1960.
«25η ραψωδία της Οδύσσειας». Αθήνα, Κέδρος, 1963.
«Ποίηση (1958-1964)». Αθήνα, Κέδρος, 1965.
«Οι τελευταίοι». Αθήνα, Κέδρος, 1966.
«Νυχτερινός επισκέπτης». Αθήνα, Κέδρος, 1972.
«Σκοτεινή πράξη». Αθήνα, Κέδρος, 1974.
«Οι τρεις». Αθήνα, Κέδρος, 1975.
«Ο διάβολος με το κηροπήγιο». Αθήνα, Κέδρος, 1975.
«Βιολί για μονόχειρα». Αθήνα, Κέδρος, 1976.
«Ανακάλυψη». Αθήνα, Κέδρος, 1978.
«Ποιήματα (1958-1963)». Αθήνα, Κέδρος, 1978.
«Εγχειρίδιο ευθανασίας». Αθήνα, Κέδρος, 1979.
«Ο Τυφλός με το λύχνο». Αθήνα, Κέδρος, 1983.
«Βιολέτες για μια εποχή». Αθήνα, Κέδρος, 1985.
«Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα». Αθήνα, Κέδρος, 1987.
«Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου». Αθήνα, Κέδρος, 1990.
«Απάνθισμα». Αθήνα, Κέδρος, 1997.
Συγκεντρωτικές εκδόσεις:
«Ποίηση 1» (1952-1966). Αθήνα, Κέδρος, 1985.
«Ποίηση 2» (1972-1977). Αθήνα, Κέδρος, 1987.
«Ποίηση 3» (1979-1987). Αθήνα, Κέδρος, 1988.

ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ:
«Το εκκρεμές». Αθήνα, Κέδρος, 1966.




πηγή πληροφοριών:http://tleivaditis.weebly.com/

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Γιατί στους πολέμους δεν υπάρχουν νικητές παρά μονάχα νεκροί.



Κοιτάζω τους στρατιώτες του ΄40, απόγονοι ηρώων. Συνεχιστές μιας ιστορίας αίματος. Γενιές μεγαλωμένες στην φωτιά, την κάπνα και την μυρωδιά του θανάτου. Ψυχές που χάθηκαν σε μάχες δίχως νικητές. Γιατί στους πολέμους δεν υπάρχουν νικητές παρά μονάχα νεκροί. Σε αυτές τις ψυχές που χάθηκαν νωρίς, στα όνειρα, στους πόθους και επιθυμίες της καρδιάς τους, στους έρωτες που κοιμήθηκαν για πάντα αγκαλιά, σε ένα βουνό, κάμπο ή ακρογιάλι, ανάβω κερί δίχως να πω κουβέντα. Γιατί στο θάνατο μονάχα η σιωπή απαντά...

π.Λίβυος

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Κάποιες φορές ζωή είναι να παρατάς αυτό που κάποτε σε έσωσε.


''Ο πόνος της απώλειας δεν έχει τόσο να κάνει με το γεγονός ότι δεν έχω πια κάτι, όσο με το ότι δεν αντέχω την αδυναμία μου. Αυτό είναι που μένει από την απώλεια κάποιου πράγματος που, εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον, δεν ήθελα να χάσω''

''Καμιά φορά το να μην εγκαταλείπεις κάτι είναι θάνατος. Κάποιες φορές, ζωή είναι να παρατάς αυτό που κάποτε σ’ έσωσε. Να αφήνεις πίσω σου πράγματα που μαζί τους είσαι δεμένος σφιχτά, επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις θα σε σώσουν από την κατάρρευση». 
Κάποιες φορές από διαίσθηση ξέρουμε ότι το δέσιμο σημαίνει θάνατος, αλλά συνεχίζουμε να μένουμε αγκιστρωμένοι σε κάτι που δεν υπάρχει πια…''

Χόρχε Μπουκάι


Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

Πηγάδι ο Άνθρωπος που πρέπει να απλώνει τα Όνειρά του σε βάθος...- Η Πόλη των Πηγαδιών/Χόρχε Μπουκάι

-

Μια μέρα, κάτι ξάφνιασε το πηγάδι που μεγάλωνε προς τα κάτω. Κάτω, πολύ κάτω, πολύ στο βάθος … βρήκε νερό!

Ποτέ πριν άλλο πηγάδι δεν είχε ξαναβρεί νερό.

Το πηγάδι ξεπέρασε την έκπληξή του κι άρχισε να παίζει με το νερό καταβρέχοντας τα τοιχώματά του, πιτσιλώντας το στόμιό του και, τέλος, βγάζοντας το νερό προς τα έξω.

Η πόλη δεν είχε ποτέ βραχεί από τίποτ’ άλλο πέρα από τη βροχή η οποία, εκ των πραγμάτων, ήταν αρκετά σπάνια, Έτσι, η γη τριγύρω απ’ το πηγάδι, αναζωογονημένη από το νερό, άρχισε να ξυπνά.

Οι σπόροι βλάστησαν παίρνοντας τη μορφή χλόης, τριφυλλιών, λουλουδιών και αδύναμων κορμών που μετατράπηκαν αργότερα σε δέντρα …

Μια έκρηξη χρωμάτων και ζωής απλώθηκε γύρω από το απομακρυσμένο πηγάδι το οποίο άρχισαν να αποκαλούν : ‘Το Περιβόλι”.

Όλοι το ρωτούσαν πως είχε καταφέρει αυτό το θαύμα.

“Δεν είναι κανένα θαύμα”, απαντούσε το Περιβόλι.

“Πρέπει να σκάψεις στο εσωτερικό , προς τα μέσα”.

Πολλοί θέλησαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Περιβολιού , αλλά αποδοκίμασαν την ιδέα όταν συνειδητοποίησαν ότι , για να βαθύνουν , θα έπρεπε πρώτα να αδειάσουν.

Συνέχισαν να διευρύνονται όλο και πιο πολύ για να γεμίσουν με περισσότερα ακόμα πράγματα…

Στην άλλη άκρη της πόλης , ένα άλλο πηγάδι αποφάσισε κι αυτό να πάρει το ρίσκο να αδειάσει…Κι άρχισε κι αυτό να βαθαίνει…

Κι έφτασε κι αυτό στο νερό…Και το έριξε κι αυτό προς τα έξω δημιουργώντας μια δεύτερη όαση στο χωριό…

“Τι θα κάνεις όταν θα τελειώσει το νερό ;” , το ρωτούσαν.

“Δεν ξέρω τι θα συμβεί” απαντούσε.

“Αλλά προς το παρόν , όσο περισσότερο νερό βγάζω , τόσο περισσότερο βρίσκω”.

Πέρασαν μερικοί μήνες μέχρι τη μεγάλη ανακάλυψη . Μια μέρα , σχεδόν κατά τύχη, τα δυο πηγάδια κατάλαβαν ότι το νερό που είχαν βρει στο βάθος τους ήταν το ίδιο…

Ότι το ίδιο υπόγειο ποτάμι που περνούσε από το ένα , γέμιζε το βάθος του άλλου. Κατάλαβαν ότι ξεκινούσε γι’ αυτά μια καινούργια ζωή. Όχι μόνο μπορούσαν να επικοινωνούν από στόμιο σε στόμιο , επιφανειακά , όπως όλοι οι άλλοι , αλλά η αναζήτησή τους , τους είχε προσφέρει ένα νέο και μυστικό σημείο επαφής.

Είχαν ανακαλύψει τη βαθιά επικοινωνία που πετυχαίνουν μόνον εκείνοι που έχουν το θάρρος να αδειάσουν από κάθε περιεχόμενο και να ψάξουν στο βάθος της ύπαρξής τους για να βρουν τι έχουν να δώσουν…

Απόσπασμα από το βιβλίο «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ» – Χόρχε Μπουκάι





Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2015

Ρώτα για τη ζωή...



Pώτα τον πρωτομάστορα που κλαίει στο γεφύρι
και το Σαμάνο που καλεί το για οίκτο πουλί
τα τσομπανάκια ρώτησε που 'χουν τρανζιστοράκι
κι ακούν αναμετάδοση κάθε Kυριακή
ρώτα τον παραπόταμο π' αδειάζει στο ποτάμι
και το μαντήλι που γλιστρά πίσω απ τα μαλλιά
τον ποδηλάτη στη βροχή που τρέχει ρώτησέ τον
και τη γριούλα π' αρχινά να βγάζει και φτερά
κάνε και μια ερώτηση στου Oλύμπου τις χαράδρες
ρώτα τους δώδεκα Θεούς τους ταραχοποιούς
κι αν θέλεις περισσότερα ρώτα τους πεθαμένους
με λίγα λόγια και καλά τα ψυχοσάββατα
ρώτα… ρώτα



Στίχοι :

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

(τέτοιοι στίχοι δεν θα μπορούσαν να ήταν αλλουνού άλλωστε!)


Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Στους Ρυθμούς του Φθινοπώρου!



Δες τα φύλλα πως χορεύουν αγκαλιά με τον άνεμο
Τις στάλες της βροχής πως αγκαλιάζουν τη γη
Τα δέντρα πως πετούν σιγά σιγά τις φορεσιές τους
Τον ήλιο πως παίζει κρυφτό με τα σύννεφα!

Όλη η πλάση χορεύει στους ρυθμούς του Φθινοπώρου!





Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015

Μάθε να αγαπάς πρώτα ΕΣΕΝΑ.



Πότε θα μάθεις πως για να προστατεύσεις εσένα,πρέπει να βάλεις κάποια όρια στις προσωπικές σου σχέσεις?
Tώρα θα μου πεις είναι εύκολο να ελέγξεις τα συναισθήματα σου?
Όχι θα σου πω δεν είναι...αλλά είναι ίσως ο μόνος τρόπος  για να διαφυλάξεις εσένα.
Όσο πιο ευαίσθητος είναι ένας άνθρωπος τόσο πιο δύσκολο είναι να φρενάρει αυτά που νιώθει.
Είναι όμως και πολύ πιο εύκολο να πληγωθεί.
Οπότε?δεν πρέπει να κάνεις και εσύ κάτι για εσένα?για να είσαι πιο ασφαλείς ρε παιδί μου.
Ειδικά αν έχεις πονέσει πολύ στη ζωή σου το χρωστάς στον εαυτό σου.
Δώσε αγάπη αλλά χωρίς να σπαταλιέσαι.
Μάθε να μην εξαρτάσαι από κανέναν.
Μάθε να αγαπάς πρώτα ΕΣΕΝΑ.

Ινώ 


Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015

Τα Χρώματα των Συναισθημάτων




Ένα εκπληκτικό βίντεο που απεικονίζει τη ροή των χρωμάτων και τις μοναδικές εικόνες που δημιουργούν μέσω κυκλικών κινήσεων, σε αναλογία με συναισθήματα όπως θυμός, αγάπη, θλίψη και χαρά. Για τις μίξεις των χρωμάτων χρησιμοποιήθηκαν μπογιά, γάλα, λάδι, μέλι και κανέλα.






πηγή:http://enallaktikidrasi.com/


Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Κι άλλο καλοκαίρι πέρασε...


Άλλο ένα καλοκαίρι μας αποχαιρετά
αφήνοντας πίσω του τις φετινές μας αναμνήσεις...
ας κρατήσουμε σαν χαμόγελο ελπίδας τις όμορφες στιγμές του
και σαν διδάγματα ζωής ότι άσχημο μπορεί να συνέβει.

Καλό φθινόπωρο με τα μάτια γεμάτα 
 φως και τις καρδιές μας ζεστές 
από τις λαμπερές ακτίνες του ήλιου.




Σάββατο 22 Αυγούστου 2015

Η Αξία του να Διαφέρεις



Γράφει ο ψυχολόγος Νικόλαος Βακόνδιος.

«Είναι αυτοί που ο κόσµος δεν τους φαντάζεται ικανούς για κάτι, που κατορθώνουν συχνά αυτό, που κανείς δεν φανταζόταν ότι µπορεί να γίνει…»

«Είναι κάποιοι που µπορεί να επηρεάσουν, να εµπνεύσουν, να κάνουν καλύτερο τον κόσµο, έστω µια στάλα», έλεγε ο ήρωας της ταινίας στη σύντροφό του… Από τα σχολικά του χρόνια έδειχνε διαφορετικός, πολύ ευφυής µα κλεισµένος στον εαυτό του. Είχε µάθει, έδειχνε η ταινία, ότι -χωρίς κανέναν να τον υποστηρίζει- ο τρόπος για να σταµατούν πιο σύντοµα τα πειράγµατα των συµµαθητών του, ήταν να τους στερήσει την ευχαρίστηση που ένιωθαν, µε την προσπάθειά του να τους ξεφεύγει.

Η παραίτησή του αυτή, τέλειωνε τα πειράγµατα πιο γρήγορα. Γιατί δεν έβρισκαν ικανοποίηση στο να επιβάλλουν τη δύναµή τους. Μια τεχνική που ανακάλυψε µόνος του, αφού δεν ένιωθε να υπάρχει κανείς σύµµαχός του, να τον προστατεύσει. Ωσπου βρέθηκε ένας καλός φίλος κοντά του… Ο άνθρωπος αυτός, που τόσο διαφορετικός έδειχνε σαν παιδί, έµελλε να γίνει ο εµπνευστής της τεχνητής νοηµοσύνης. Αυτός που θα «έσπαγε» τον κωδικό κρυπτογράφησης Ενίγκµα, του Γ’ Ράιχ, κάτι που τότε έµοιαζε αδιανόητο να γίνει.


ΟΙ «∆ΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ»


Άνθρωποι ευαίσθητοι, ευφυείς, συχνά νιώθουν ότι µειονεκτούν, γιατί µεγάλωσαν σε ένα δύσκολο περιβάλλον, µε πράγµατα που έκαναν ταπεινή την αυτοεκτίµησή τους. Ετσι, φέρονται διαφορετικά από τους πολλούς και ξεχωρίζουν από την οµοιοµορφία. Κάτι που κάνει καµιά φορά τους πολλούς να τους κοιτάζουν µε περιέργεια, θα ᾽λεγε κανείς αρνητικά… Ισως γιατί οι ευαίσθητοι άνθρωποι δεν νιώθουν πάντα εύκολο να ακολουθήσουν τους τύπους κοινωνικής συµπεριφοράς κι έτσι δείχνουν συνεσταλµένοι, «διαφορετικοί»!


Από διάφορα τυχαία περιστατικά µπορεί να χαρακτηριστούν «παράξενοι»… Ποιος έχει την υποµονή να αναλύσει σε βάθος τη συµπεριφορά τους; Οι άνθρωποι αυτοί φέρονται διαφορετικά, ίσως όχι πάντα «άνετα», µα πιο γνήσια στην πραγµατικότητα. Μπορεί να µην πηγαίνουν στην κηδεία κάποιου συγγενούς τους, όχι γιατί δεν νιώθουν πόνο, µα διότι πονούν περισσότερο και δεν θέλουν να δουν αυτόν που έχασαν από τη ζωή τους… Μπορεί να αποφεύγουν τις κοσµικές συγκεντρώσεις γιατί ντρέπονται, και η αίσθηση ότι µειονεκτούν στην άνετη κοινωνική συµπεριφορά, τραβάει -σαν το µέλι- την προσοχή κάποιων… Αυτών που θέλουν να φανούν δυνατοί στο πλήθος, σαρκάζοντας τη διαφορά τους από την οµοιόµορφη συµπεριφορά.


Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ


Είναι εύκολο κάποιες φορές να ξεχνάµε ή να κρύβουµε τα προβλήµατά µας, γελώντας µε τα προβλήµατα των άλλων. Θέλει δύναµη και γνώση για να το αποφύγεις αυτό. Ο άνθρωπος µαθαίνει να είναι ανθρώπινος ή όχι. Είναι πιο εύκολο να προσέξουµε τη διαφορά κάποιων ευαίσθητων ανθρώπων από την οµοιοµορφία, παρά να εστιάσουµε στο πρόβληµα αυτών που τη χλευάζουν µε µένος… Η σκληρότητα λανθασµένα θεωρείται ως δύναµη και η ευαισθησία ως πρόβληµα, ενώ στην ουσία ισχύει το αντίστροφο!


Κι έτσι, η -κάποιες φορές- λειψή από την οικογένεια, αυτοεκτίµηση των ευαίσθητων ανθρώπων, τραυµατίζεται ακόµη περισσότερο από τον υπόλοιπο άγνωστο κόσµο…

Πολύ συχνά, γνωρίζεις τέτοιους ανθρώπους στην καθηµερινότητά σου… Νοµίζουν λανθασµένα ότι είναι αδυναµία η ευαισθησία, το να σκέφτεσαι διαφορετικά, αφού δεν το κάνουν πολλοί. ∆εν τους είναι εύκολο να καταλάβουν τη σηµασία των ικανοτήτων τους, γιατί δεν βλέπουν τις αξίες να είναι δηµοφιλείς. Και πόσο δύσκολο είναι να πιστέψουν ότι η κακία των άλλων συχνά προέρχεται από το φθόνο των ικανοτήτων τους. Οι ίδιοι νοµίζουν ότι χλευάζεται η διαφορετικότητά τους. Οµως, όταν βρεθεί κάποιος που θα τους αναγνωρίσει την αξία τους, αντιδρούν µε ένα πλατύ χαµόγελο. Και αρχίζει η µεταµόρφωσή τους από φαινοµενικό άνθρακα κοινωνικά, σε διαµάντι…

Τότε µπορεί να καταλάβουν ότι ο άνθρωπος, µε σιγουριά για τον εαυτό του, δεν εκφράζει κακία ή φθόνο προς τους άλλους. Ότι αυτοί που τους πείραζαν µε κακία, εξέφραζαν σε κάποιον άλλον τη δυσφορία µε το δικό τους εαυτό… Τότε καταλαβαίνουν ότι η επίδραση της οµορφιάς και της οµοιογένειας είναι παροδική και γρήγορα ξεθωριάζει… Και ότι το διαφορετικό γίνεται στο τέλος το αντικείµενο του θαυµασµού.

«Η οµορφιά είναι ανώτερη από την ευφυΐα, γιατί δεν χρειάζεται απόδειξη», είπε κάποτε ο Ουµπέρτο Εκο, θέλοντας να δείξει ότι ότι το ανθρώπινο µάτι προσελκύεται πρώτα από την οµορφιά, και ότι θέλει περισσότερο χρόνο για να εκτιµήσει άλλα χαρίσµατα… αν δώσει αυτό το χρόνο και την ευκαιρία!



πηγή:http://enallaktikidrasi.com/


Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

Οφείλω μια συγνώμη στο Θεό για όσα μου χάρισε και δεν τα χάρηκα.


 Για εκείνα που μου έδωσε και δεν τα πήρα. Μα κι γι αυτά που μου ζήτησε και δεν του έδωσα. Πάνω από όλα θέλω να κλάψω στην αγκαλιά Του, για όλες εκείνες τις μέρες που δεν έζησα και απλά επιβίωσα. 
Να πω συγνώμη για όσα σε αγαπώ δεν είπα, σε αγκαλιές που δεν έδωσα, σε πόρτες που έκλεισα, σε τηλέφωνα που δεν σήκωσα, σε μάτια που δεν αντίκρισα, σε φιλιά που δεν σαρκώθηκαν και σε προσευχές που δεν ειπώθηκαν…
Τέλος να πω, ότι εάν βρήκες έναν άνθρωπο να σε νιώσει, να σε καταλάβει, να σε αγαπήσει, κράτα τον, κι ας είναι στην άλλη άκρη της γης. Φτάνει που τον βρήκες…. Δεν θα σου τύχει πολλές φορές στην ζωή. Και να θυμάσαι, οτι στα δώρα λες ευχαριστώ κι ας μην τα ξετυλίξεις ποτέ..

π.Λίβυος


Δευτέρα 17 Αυγούστου 2015

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Πουλάω Όνειρα ~ Χαρίζω Χαμόγελα,Αγκαλιές & Αγάπη.......!



Πωλούνται όνειρα με αντάλλαγμα 
μια χούφτα ελπίδες.

Χαρίζονται χαμόγελα με αντάλλαγμα 
μια χούφτα ουρανό.

Χαρίζεται Αγάπη με αντάλλαγμα 
μια χαραμάδα φωτός.

Χαρίζονται αγκαλιές με αντάλλαγμα 
μια αγκαλιά που να αγγίζει
την ψυχή...




Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

Οι μέρες περνούν και εμείς αλλάζουμε μέσα από αυτές....

και αναφέρομαι στις θετικές αλλαγές...
σε εκείνες που έρχονται να μας διδάξουν να κάνουμε περισσότερη υπομονή...
να μην στεκόμαστε σε μικρότητες που μόνο σκοπό έχουν να μας στρέψουν προς την αρνητικότητα...
να χαμογελάμε εκεί που μπορεί παλιότερα να θυμώναμε...
να βγάζουμε απλά τη γλώσσα σε ότι μπορεί να μας χαλάσει το κέφι...
ναι!όπως τα μικρά παιδιά...που πάντα έρχονται να μας υπενθυμίζουν πως ότι στραβό κι αν συμβεί...του βγάζουμε παιχνιδιάρικα γλώσσα και συνεχίζουμε το παιχνίδι μας...
γιατί αν το καλοσκεφτείς...ένα παιχνίδι είναι και η ζωή...


και μια καλοκαιρινή ανάσα....!!!!!!!


Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015

Και η ζωή συνεχίζεται...!

..να φεύγεις!
Ναι να φεύγεις.Μόλις νιώθεις πως μέσα σου αρχίζεις να πιέζεσαι...τρέξε!
Άλλαξε παραστάσεις,τρέξε να βρεις νέες εικόνες και πρόσωπα αγαπημένα,που με ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά που θα σου χαρίσουν ξανά την ελπίδα πως η ζωή συνεχίζεται!
...ναι συνεχίζεται!και είναι όμορφη!
όσο κι αν κάποιες μέρες μοιάζει αφόρητη,πληκτική,άδεια,σκοτεινή...πάντα υπάρχει μια διέξοδος που οδηγεί στο φως που λέγεται ελπίδα.
Γι αυτό μην στέκεις άλλο θεατής στην εικόνα ενός σκοτεινού ουρανού...
Σήκω,ζωγράφισε έναν ήλιο και όρμα προς το φως!




Κυριακή 21 Ιουνίου 2015

Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα η Σημερινή Αφιερωμένη και Στον Δικό μου Μπαμπά

Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα


για σένα...
«Τι νάχει απογίνει ο πατέρας
ατμός θαλασσινού νερού
κι ύστερα σύννεφο που ταξιδεύει ανατολικά
αφράτο χώμα μήπως
της γλάστρας στο περβάζι
λουλούδι που ανθίζει
αλλάζει χρώμα και μαραίνεται
ή μήπως άγγιγμα
εκεί που δεν υπάρχει χέρι
δάκρυ αλμυρό
εκεί που δεν υπάρχει μάτι
σπάνια χαμόγελο
που διαγράφεται αχνό στην πρωινή ομίχλη

σε ξένη χώρα γύρισε ο πατέρας
σε χώρα άγνωστη μα και παράξενα οικεία
κει που πηγάζει απρόσιτο το φως
και μεταγγίζεται στο βλέμμα των παιδιών
και μέσα σε οδυνηρή διαφάνεια
μου γνέφει»

Τόλης Νικηφόρου ~ Καταγωγή


ένα animation για τον πατέρα και την κόρη....




και ένα τραγούδι αφιερωμένο στον δικό μου μπαμπά.....

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Μάνα μου, Μάνα


Μάνα μου μάνα
στο δρόμο μου σπείρανε
πέτρα κι αψιθιά.

Μάνα μου μάνα
τα νιάτα μου γείρανε
κάτω απ’τα σπαθιά.

Ουρανέ μου
στείλε μου νερό
να ποτίσω την έρημο
να φυτρώσει
λουλούδι δροσερό
στο κορμί μου τ’αέρινο
μάνα μου μάνα
την άνοιξη φέρε μου 
πάνω στο σταυρό.

Μάνα μου μάνα
ηλιόλουστη μέρα μου
πότε θα σε βρω.

Ουρανέ μου
διώχ’τη συννεφιά
να περάσω τα σύνορα
κι ένα βράδυ
πάνω στα βουνά
να χτυπήσω τα σήμαντρα
μάνα μου μάνα
στα χέρια μου σήμερα
καίνε τα καρφιά.

Ουρανέ μου
στείλε μου νερό
να ποτίσω την έρημο
να φυτρώσει
λουλούδι δροσερό
στο κορμί μου τ’αέρινο
μάνα μου μάνα
τον ήλιο σου φέρε μου
πάνω στο σταυρό.


Χριστιανικό τραγούδι, προέλευσης Λιβάνου. 


Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Το Όνειρο του Πολεμιστή



Στου δράκου την καμπούρα
πάνω στης ράχης το φτερό
στ’ άγρια τα κάστρα πολεμάω
κι έτσι τους χρόνους μου μετρώ

Φτιάχνω φαρέτρα μαύρη
απ’ της νύχτας τα μαλλιά
πάνω στης γης τ’ αλάτι γράφω
και τραγουδώ με τα σκυλιά

Την κούπα μου γεμίζω, 
κερνάω το φίδι για να βγει
όρθιος στον ήλιο να γρικάω, 
στον ουρανό του αετού η κραυγή

Αφιερωμένο σε κάθε ψυχή που  μάχεται 

ενάντια 


στους μικρούς  θανάτους που  


απειλούν  το δικαίωμα της 


για αγάπη, 

ελευθερία, 
ζωή...



Τρίτη 14 Απριλίου 2015

Της Άνοιξης Ευωδιαστές Ανάσες




Κύριε, όλα από σένα ξεκινούν. Κι όλα σε σένα θα ‘ρθουν να τελειώσουν.
Κι η άνοιξη δεν είναι παρά η νοσταλγία σου για κείνες τις λίγες ώρες που έζησες στη γη.

Τάσος Λειβαδίτης 


Χριστός Ανέστη!!!!!!!!
Χρόνια Καλά κι Ευλογημένα!


Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα με ουσιαστική ομορφιά Ψυχής


Η ομορφιά σου δεν βρίσκεται στην τελειότητα μα σε εκείνες τις μικρές καθημερινές ατέλειες του βίου σου. Ούτε η δύναμη κρύβεται στα κατορθώματα σου, μα στις αποτυχίες και τις κολάσεις που μετέτρεψες σε παραδείσους. Πάψε να ζητάς το "τέλειο" για να σου δοθεί το ωραίο ....

π.Λίβυος

Kαλημέρα,
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα σε όλη την Blogoγειτονιά μας
και σε όλο τον κόσμο.


Σάββατο 4 Απριλίου 2015

Όταν χαράζει.....

Όταν χαράζει

βλέπεις τη γύμνια της ψυχής σου
να στέκει εμπρός
στην πιο βαθιά αλήθεια της....
εμπρός σε ότι χάθηκε
σε ότι υπάρχει
σε ότι φοβάται 
σε ότι αγαπά 
σε ότι 'μισεί' περισσότερο....
και τότε είναι η στιγμή 
για το μεγάλο άλμα προς 
το φως πραγματικότητας....
μακριά από κάθε φαντασία....!

Άμυ



Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

The Misguided Monk ~ Μια Πανέμορφη ιστορία για τις έννοιες της Συντροφικότητας,της Ανεκτικότητας και της Αγάπης..!


Ένας ηλικιωμένος μοναχός ζει ολομόναχος στο μοναστήρι του ψηλά σε ένα βουνό. 
Μια μέρα, καθώς εκτελεί την καθημερινή του άσκηση,
 διακόπτεται από έναν απρόσμενο επισκέπτη.

Από εκείνη τη στιγμή οδηγείται σε ένα ταξίδι για να ανακαλύψει τη σημασία της συντροφικότητας,της ανεκτικότητας και της αγάπης…





πηγή:http://www.stixovoli.com/

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

O Ψαράς και η χαμένη Ευκαιρία - Μια Ιστορία του Χόρχε Μπουκάι



Ένας ψαράς κατεβαίνει κάθε νύχτα στην παραλία για να ρίξει τα δίχτυα του.
Ξέρει πως όταν βγαίνει ο ήλιος έρχονται τα ψάρια στην παραλία για να φάνε αχιβάδες, γι΄αυτό πάντα ρίχνει τα δίχτυα του πριν ξημερώσει.

Έχει ένα καλυβάκι στην παραλία και κατεβαίνει μες τη νύχτα με τα δίχτυα στον ώμο.
Με τα πόδια γυμνά και τα δίχτυα μισοαπλωμένα, μπαίνει στη θάλασσα.

Αυτή τη νύχτα, για την οποία μας μιλάει η ιστορία, όπως πάει να μπει στο νερό, αισθάνεται το πόδι του να χτυπάει πάνω σε κάτι πολύ σκληρό στον πάτο της θάλασσας. Το πασπατεύει και βλέπει πως είναι πράγματι κάτι σκληρό, σαν πέτρες, τυλιγμένες σε μια σακούλα.

Εκνευρίζεται και μουρμουρίζει :
"Ποιος ηλίθιος πετάει τέτοια πράγματα στην παραλία…”
Και αμέσως διορθώνει : “Στη δική μου παραλία."

“Κι εγώ, έτσι απρόσεκτος που είμαι, κάθε φορά που θα μπαίνω στο νερό, θα σκοντάφτω πάνω στις πέτρες….”

Αφήνει λοιπόν κάτω τα δίχτυα, σκύβει, πιάνει τη σακούλα και τη βγάζει από το νερό.
Την αφήνει στην ακροθαλασσιά, και ξαναμπαίνει με τα δίχτυα στο νερό.

Είναι θεοσκότεινα…΄Ισως γι΄αυτό, όπως βγαίνει πάλι από τη θάλασσα, πάλι σκοντάφτει πάνω στη σακκούλα που είναι τώρα έξω, στην παραλία.
Ο ψαράς σκέφτεται:”Δεν είμαι στα καλά μου”.

Βγάζει λοιπόν το σουγιά του, ανοίγει τη σακούλα και ψαχουλεύει. Έχει κάμποσες πέτρες, μεγάλες σαν πορτοκάλια, βαριές και στρογγυλεμένες.
Ο ψαράς ξανασκέφτεται “μα ποιός είναι αυτός ο ηλίθιος που τυλίγει πέτρες και τις πετάει στο νερό…”

Ενστικτωδώς, παίρνει μία, τη ζυγίζει στο χέρι του και την πετάει στη θάλασσα.
Μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά ακούει τον θόρυβο της πέτρας που βουλιάζει στα βαθιά. Πλουπ!
Βάζει το χέρι του στη σακούλα, παίρνει άλλη μια πέτρα και την πετάει στο νερό. Ακούει ξανά το πλουπ
!
Αυτή την πετάει από την άλλη μεριά, πλαφ! Μετά, αρχίζει να τις εκσφενδονίζει δύο δύο και ακούει πλουπ - πλουπ!
Ύστερα προσπαθεί να τις ρίξει πιο μακριά, και με γυρισμένη την πλάτη, και με όλη του τη δύναμη, πλουπ - πλαφ!….

Διασκεδάζει…ακούει τους διαφορετικούς ήχους, πετάει πέτρες, υπολογίζει το χρόνο που κάνουν να πέσουν στο νερό, και δοκιμάζει…πότε με δύο, πότε με μία, και με κλειστά μάτια τώρα, και με τρεις μαζί…και συνεχίζει να πετάει τις πέτρες στη θάλασσα.

Μέχρι που αρχίζει να βγαίνει ο ήλιος.
Ο ψαράς ψαχουλεύει και βρίσκει μονάχα μία πέτρα μέσα στη σακούλα.

Ετοιμάζεται λοιπόν να την πετάξει πιο μακριά από τις άλλες, γιατί είναι η τελευταία κι έχει ήδη βγει ο ήλιος.
Και όπως τεντώνει το χέρι του προς τα πίσω για να την πετάξει με όλη του τη δύναμη, αρχίζει να φωτίζει ο ήλιος και βλέπει στην πέτρα μια χρυσαφένια μεταλλική λάμψη που του τραβάει την προσοχή.
Ο ψαράς συγκρατεί την παρόρμηση να πετάξει την πέτρα και την κοιτάζει προσεκτικά.

Η πέτρα αντανακλά τον ήλιο μέσα από τη βρωμιά που την καλύπτει. Την τρίβει ο ψαράς λες κι είναι μήλο πάνω στα ρούχα του, και η πέτρα αρχίζει να λάμπει ακόμη πιο πολύ. Έκπληκτος, τη χτυπάει ελαφρά και αντιλαμβάνεται ότι είναι από μέταλλο. Αρχίζει τότε να την τρίβει και να την καθαρίζει με άμμο και με το πουκάμισό του, και συνειδητοποιεί πως η πέτρα είναι από καθαρό χρυσάφι.

Μια πέτρα από ατόφιο χρυσάφι σε μέγεθος πορτοκαλιού! Η χαρά του σβήνει, όμως, μόλις σκέφτεται ότι η πέτρα αυτή είναι σίγουρα ίδια με όλες τις άλλες που πέταξε στη θάλασσα.
Και σκέφτεται: “Τι χαζός που ήμουνα!

Είχε στα χέρια του μια σακούλα γεμάτη πέτρες από χρυσό και τις πετούσε στη θάλασσα γιατί του άρεσε να ακούει τον ηλίθιο θόρυβο που έκαναν όταν έπεφταν στο νερό…Αρχίζει τότε να οδύρεται, να κλαίει και να θρηνεί…να λυπάται για τις χαμένες πέτρες…Και να σκέφτεται πως είναι άτυχος, ένας δυστυχισμένος άνθρωπος…είναι τρελλός, είναι ηλίθιος…

Μετά σκέφτεται…Αν έμπαινε στη θάλασσα, αν κατάφερνε να βρει μια στολή δύτη και βούταγε στα βαθιά, αν ήταν μέρα, αν είχε τον εξοπλισμό που έχουν οι δύτες για να ψάξει…
Κι όλο κλαίει γοερά και οδύρεται….

Ο ήλιος έχει πια ανατείλει.

Και ξαφνικά συνειδητοποιεί πως έχει ακόμη την πέτρα…συνειδητοποιεί πως, ο ήλιος θα μπορούσε να είχε αργήσει ένα δευτερόλεπτο ακόμη, ή εκείνος θα μπορούσε να είχε ρίξει την πέτρα πιο γρήγορα, και τότε δεν θα είχε μάθει ποτέ για τον θησαυρό που έχει τώρα στα χέρια του.

Αντιλαμβάνεται τελικά ότι κατέχει έναν θησαυρό, κι ότι ο θησαυρός αυτός είναι από μόνος του μια τεράστια περιουσία για έναν φτωχό ψαρά όπως εκείνος.
Αντιλαμβάνεται πόσο τυχερός είναι που μπορεί να κρατήσει τον θησαυρό που έχει ακόμα στα χέρια του.

Μακάρι να μπορούσαμε να είμαστε πάντοτε τόσο σοφοί ώστε, να μην κλαίμε για τις πέτρες, τις ευκαιρίες, που απροετοίμαστοι ίσως τις πετάξαμε, τις χαραμίσαμε, τα πράγματα εκείνα που έφερε η θάλασσα και τα πήρε μετά…
Μακάρι να είμαστε έτοιμοι να δούμε τη λάμψη στις πέτρες που έχουμε στα χέρια μας, και να μπορούμε να τις χαιρόμαστε για την υπόλοιπη ζωή μας.

Χόρχε Μπουκάι

πηγή:http://www.thessalonikiartsandculture.gr/