Η χαρμολύπη της ζωής...

Πραγματικά μέσα στα μέσα μαζικής μεταφοράς μπορείς να ζήσεις απίστευτες καταστάσεις....!
Θα ξεκινήσω με τα καλά πρώτα...στη διαδρομή του λεωφορείου προς το κέντρο και ενώ μόλις έχω ανοίξει το βιβλίο μου(κλασσικά),σε μία στάση ανεβαίνει μία παρέα αγοριών ντυμένοι οι 2 από αυτούς γυναίκες(λόγω της ημέρας!).Γεμάτοι  παιχνιδιάρικη διάθεση λοιπόν αρχίζουν να πειράζουν τους πάντες συμπεριλαμβανόμενου και του οδηγού φυσικά...χαχαχαα!!!Δεν μπορώ να σας περιγράψω το γέλιο που ρίξαμε ειδικά εμείς που καθόμασταν πίσω μαζί τους και το τι πειράγματα ειπώθηκαν...ο ένας μάλιστα έκανε τη γάτα και κάθε φορά που το βλέμμα μου συναντούσε το δικό του μου νιαούριζε!!!!Ειλικρινά μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω...εγώ και όλη η γαλαρία μαζί...!
 Μετά που συναντηθήκαμε άλλες 2 φορές στο κέντρο της πόλης τυχαία εκεί να δείτε!Άκουγα την "γατούλα" να φωνάζει όλο χαρά "ουυυυ τα κορίτσια του λεωφορείου νιάου!" χαχαχαχαχαα!!!
 Και τώρα πάμε στην επιστροφή...
Το λεωφορείο και πάλι ασφυκτικά γεμάτο αλλά χωρίς καθόλου γέλια αυτή τη φορά....
Αφού έχουμε πιάσει πάλι θέση γαλαρίας ξαφνικά επικρατεί μια σύγχυση...τα κεφάλια των περισσοτέρων στραμμένα προς το μέσω του λεωφορείου.Η αλήθεια είναι πως επειδή είχε πολύ κόσμο δεν μπορούσαμε οι πίσω να διακρίνουμε το τι συνέβαινε και ρωτώντας μας περιέγραψαν οι μπροστινοί την κατάσταση..."ένα παιδάκι είναι μάλλον μαστουρομένο ή μεθυσμένο και δεν μπορεί να σταθεί..."Καμία κίνηση από κανέναν...όλοι απλοί θεατές λες και περίμεναν να δουν από περιέργεια και μόνο αν θα πέσει τελικά ή όχι...Κάποια στιγμή λοιπόν σηκώνομαι να δω τι ακριβώς συμβαίνει...τρόμαξα!βλέπω ένα παλικάρι ήταν δεν ήταν 17 χρονών να έχει πανιάσει κυριολεκτικά και να έχουν μελανιάσει τα χείλη του...και εκεί αυθόρμητα φώναξα "ρε παιδιά ένα ασθενοφόρο,κάποιος ας σηκωθεί να καθίσει δεν τον βλέπετε πως έχει ασπρίσει και είναι έτοιμος να σωριαστεί;έλεος!!!!!Καμία απόκριση από κανέναν...ύστερα από ούτε 2 λεπτά και μετά από μεγάλη προσπάθεια κατεβαίνει στην επόμενη στάση...και το δρομολόγιο μας συνεχίζεται κανονικά...όλοι γυρνούν στην κουβέντα,στα γέλια και κάποιοι άλλοι στον χλευασμό ως προς το παιδί...δεν το παίζω ευαίσθητη η πονόψυχη αλλά αρνούμαι το να βλέπω ένα νέο παιδί σε αυτά τα χάλια και να αδιαφορώ....τώρα μπορεί να μου κάνεις και ΄συ την ίδια ερώτηση με την διπλανή μου."και τι θέλεις να κάνουμε δηλαδή;θα τον πήγαινες εσύ στο νοσοκομείο;αναλαμβάνεις τέτοια ευθύνη να μπλεχτείς;".Θα σας πω το ίδιο που απάντησα και σ' εκείνη.Δεν ξέρω αν θα τον πήγαινα η ίδια στο νοσοκομείο,αλλά τουλάχιστον θα σηκωνόμουν να καθίσει και θα έλεγα στον οδηγό να καλέσει ένα ασθενοφόρο...με λίγα λόγια θα ήθελα να κάνω ότι περνούσε από το χέρι μου για να τον βοηθήσω όσο μπορούσα....
Δεν θέλω να αναλύσω περισσότερο το θέμα γιατί ήδη χαλάστηκα πολύ μιας και το γέλιο μου βγήκε τελικά ξινό...απλά θα πω πως λυπάμαι για την τραγική αδιαφορία μας...
και πέρα από κάθε κριτική διάθεση πως αυτή είναι και η ζωή...εναλλαγές από χαρές και λύπες...
Εύχομαι πρώτα από όλα να είναι καλά το παλικάρι και επίσης η πρώτη παρέα που μας πρόσφερε τόσο όμορφες στιγμές γέλιου να πέρασε όμορφα σήμερα...