Η Ιστορία του Tango είναι συναρπαστική και περίπλοκη. Είναι μία ιστορία συναισθημάτων και πολλών πολιτισμικών προσμίξεων. Το Tango είναι ένας χορός εσωστρεφής και ενδοσκοπικός, είναι μια θλιβερή σκέψη που χορεύεται σύμφωνα με τον μεγάλο ποιητή των Tangos Enrique Santos Discepolo. Το Tango, αυτή η διαβολιά, σύμφωνα με τον αργεντινό συγγραφέα Jorge Luis Borges. Η κάθετη έκφραση μιας οριζόντιας επιθυμίας.
Ι. ΓΕΝΕΣΗ ΤΟΥ TANGO - ΠΡΩΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (1900-1915)
Η γένεση του Tango οριοθετείται περίπου στα 1880, στην περιοχή του Ριο Δε Λα Πλάτα, στο Μπουένος Αιρες. Η επικρατέστερη των απόψεων υποστηρίζει ότι το Tango είναι κράμα πολλών διαφορετικών ρυθμών, μεταξύ των οποίων ο ισπανοκουβανέζικος ρυθμός Habanera, η Milonga της αργεντινής υπαίθρου, ο νέγρικος χορός candombe και τα ανδαλουσιάνικα Tangos.
Το Tango αν και γεννήθηκε για να εκφράσει τα απελπισμένα αισθήματα των απόκληρων της κοινωνίας είναι εκτός από την θλίψη, την νοσταλγία, την ανασφάλεια, το πάθος για μια καλύτερη ζωή και την απελπισία είναι μουσική, είναι χορός, είναι τραγούδι. Στην ιστορία του καθένα από τα τρία αυτά στοιχεία είχε άλλοτε μεγαλύτερη και άλλοτε μικρότερη βαρύτητα.
Στην πρώτη περίοδο του Tango, η οποία οριοθετείται μεταξύ 1900-1915, επικρατούν κυρίως οι χαρούμενοι ρυθμοί, όπως ο ρυθμός της Milonga (El Choclo, το πρώτο Tango milonga από τον Angel Villoldo), ο χορός ήταν έντονος και αισθησιακός. Συναντάμε κυρίως ορχηστρικά και λιγότερο τραγουδιστά Tangos.
ΙΙ. ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ - ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΟ TANGO (1917-1935)
Κατά τη δεύτερη περίοδο του Tango (1917-1935), συντελούνται αρκετές αλλαγές, δεδομένου ότι η αργκό του λιμανιού και των παρανόμων, καθώς και οι προκλητικές και αισθησιακές κινήσεις του χορού δεν είναι αποδεκτές από την μεσαία τάξη, συν την εμφάνιση του Bandoneon, του κατεξοχήν μουσικού οργάνου του Tango, συν την διάδοση του Tango στο Παρίσι και στην Ευρώπη, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, γεννάται η ανάγκη για την ύπαρξη μιας αγοράς Tango μουσικής και ηχογράφησής της.
Καταρχήν ο χορός γίνεται πιο ευπρεπής και μπαίνει σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με το τραγούδι, είναι η εποχή που δημιουργούνται οι τραγουδιστές - αστέρες με κορυφαίο τον Carlos Gardel, η προσωπολατρία του οποίου άγγιζε την υπερβολή, αν αναλογιστεί κανείς την έλλειψη των σημερινών μέσων μαζικής ενημέρωσης, και καταλαμβάνουν την Tango σκηνή, πράγμα το οποίο δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο για τους χορευτές εκείνης της εποχής. Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1930, ο χορός στο Buenos Aires γίνεται λιγότερο δημοφιλής σε σχέση με το τραγούδι.
ΙΙΙ. ‘Η ΧΡΥΣΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΟΥ TANGO’ (1935-1955)
Η γενιά του ’40, ξεκινά το 1935, με μία νέα προσέγγιση του Tango. Το 1935, έτος το οποίο συμπίπτουν δύο γεγονότα εξαιρετικά μεγάλης σημασίας, το πρώτο είναι ο θάνατος του Carlos Gardel και το δεύτερο το ντεμπούτο της ορχήστρας του Juan D’ Arienzo στο καμπαρέ "Chantecler", ξεκινά η λεγόμενη χρυσή περίοδος του Tango, η οποία λήγει με την πτώση του Περόν το 1955.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου όλα τα στοιχεία του Tango βρισκότανε σε απόλυτη αρμονία. Οι μουσικοί παίζανε για τους χορευτές, οι τραγουδιστές τραγουδούσαν και εντάσσονταν μέσα στην ορχήστρα, σε αντίθεση με την προηγούμενη περίοδο, όπου οι τραγουδιστές κυριαρχούσαν. Η ύπαρξη πολλών μεγάλων και εξαιρετικών ορχηστρών, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την εξέλιξη του χορού και οδήγησε σε έναν γόνιμο ανταγωνισμό, ο οποίος εκτόξευσε τη μουσική στο απόγειό της.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το Tango κατάφερε να ξεπεράσει την κρίση, όχι μόνο χάρη στην προσαρμοστικότητά του και στην έμπνευση του J. D’ Arienzo, αλλά και στην στήριξή του από το Περονικό Καθεστώς που το κατέστησε για λόγους πολιτικής εθνικό προϊόν.
IV. ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΚΡΙΣΗΣ, ΤΟ TANGO ΣΙΩΠΑ, TANGO NUEVO (1955-1983)
Η ουσιαστική περίοδος κρίσης του Tango ξεκινά με την πτώση του Περόν το 1955.
Το Tango καταδιώχθηκε από τις στρατιωτικές δικτατορίες που ακολουθήσανε. Ο αριθμός των 600 ορχηστρών που υπήρχανε επί εξουσίας Περόν μειώνεται δραματικά ιδιαίτερα κατά την περίοδο της σκληρότερης δικτατορίας που γνώρισε η Αργεντινή από καταβολής της, της δικτατορίας του Βιδέλα το 1974. Χιλιάδες συλλήψεις, φυλακίσεις και εξαφανίσεις αντιφρονούντων.
Μουσικοί και δημιουργοί του Tango, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τη χώρα. Το μεγαλύτερο ποσοστό των αυτοεξόριστων προσφύγων καταφεύγει στο Παρίσι όπου και ανατρέχει στις ρίζες του Tango, καθώς γεννάται η νοσταλγία για την πατρίδα, η θλίψη και ο πόνος της υποχρεωτικής εγκατάλειψης.
Το Tango πολιτικοποιείται και γίνεται όργανο μιας αντιπολίτευσης που θέλει να δράσει δυναμικά στην αλλαγή της κοινωνίας.
Η μουσική παίζει πια τον κυρίαρχο ρόλο, το τραγούδι και ο χορός περνάνε σε δεύτερη μοίρα και η επίδραση της τζαζ οδηγεί στην γένεση του Tango Nuevo με κύριο εκπρόσωπό του τον Astor Piazzolla.
O Astor Piazzolla αγαπήθηκε τόσο όσο και κατακρίθηκε ιδιαίτερα από τους συμπατριώτες του, οι οποίοι με συχνές δριμύτατες επιθέσεις, τον κατηγορήσανε ότι κατέστρεφε το Tango και ότι η μουσική του δεν ήταν Tango. Η καταξίωσή του άργησε πάρα πολύ να έρθει, όπως και η καταξίωσή του Tango Nuevo στην Αργεντινή. Ο ίδιος αμύνονταν ισχυριζόμενος, ότι για εκείνον @quot;το Tango ήταν πάντα για τα αυτιά παρά για τα πόδια".
V. Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΝΓΚΟ
Η πτώση της στρατιωτικής χούντας στην Αργεντινή, στα 1983, οδήγησε στην αναγέννηση του Tango στο Μπουένος Άιρες. Μαρτυρίες εκείνης της εποχής καταγράφουν ότι η ατμόσφαιρα ήταν πολύ παράξενη. Οι άνθρωποι ξυπνούσανε σαν από βαθύ λήθαργο και ήθελαν να κινηθούν γρήγορα και άμεσα.
Όλοι παρακολουθούσαν μαθήματα Yoga, μαθήματα πολεμικών τεχνών, μαθήματα χορού.
Αυτήν την περίοδο έρχεται πάλι στο προσκήνιο ο χορός, ο οποίος ορίζεται κυρίως από περίπλοκα βήματα και βαθιά συναισθήματα. Ένας από τους σημαντικότερους δασκάλους αυτής της εποχής ήταν ο Antonio Todaro, ένας εξαιρετικά εμπνευσμένος χορευτής της παλιάς γενιάς. Η τεχνική του και τα βήματά του αποτελέσανε έμπνευση για τους μεγαλύτερους επαγγελματίες δασκάλους και χορευτές των ημερών μας.
Επανακάμψανε και γεννηθήκανε και άλλα στυλ χορού εμπνεόμενα από την χρυσή εποχή του Tango.
Η γένεση του Tango οριοθετείται περίπου στα 1880, στην περιοχή του Ριο Δε Λα Πλάτα, στο Μπουένος Αιρες. Η επικρατέστερη των απόψεων υποστηρίζει ότι το Tango είναι κράμα πολλών διαφορετικών ρυθμών, μεταξύ των οποίων ο ισπανοκουβανέζικος ρυθμός Habanera, η Milonga της αργεντινής υπαίθρου, ο νέγρικος χορός candombe και τα ανδαλουσιάνικα Tangos.
Το Tango αν και γεννήθηκε για να εκφράσει τα απελπισμένα αισθήματα των απόκληρων της κοινωνίας είναι εκτός από την θλίψη, την νοσταλγία, την ανασφάλεια, το πάθος για μια καλύτερη ζωή και την απελπισία είναι μουσική, είναι χορός, είναι τραγούδι. Στην ιστορία του καθένα από τα τρία αυτά στοιχεία είχε άλλοτε μεγαλύτερη και άλλοτε μικρότερη βαρύτητα.
Στην πρώτη περίοδο του Tango, η οποία οριοθετείται μεταξύ 1900-1915, επικρατούν κυρίως οι χαρούμενοι ρυθμοί, όπως ο ρυθμός της Milonga (El Choclo, το πρώτο Tango milonga από τον Angel Villoldo), ο χορός ήταν έντονος και αισθησιακός. Συναντάμε κυρίως ορχηστρικά και λιγότερο τραγουδιστά Tangos.
ΙΙ. ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ - ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΟ TANGO (1917-1935)
Κατά τη δεύτερη περίοδο του Tango (1917-1935), συντελούνται αρκετές αλλαγές, δεδομένου ότι η αργκό του λιμανιού και των παρανόμων, καθώς και οι προκλητικές και αισθησιακές κινήσεις του χορού δεν είναι αποδεκτές από την μεσαία τάξη, συν την εμφάνιση του Bandoneon, του κατεξοχήν μουσικού οργάνου του Tango, συν την διάδοση του Tango στο Παρίσι και στην Ευρώπη, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, γεννάται η ανάγκη για την ύπαρξη μιας αγοράς Tango μουσικής και ηχογράφησής της.
Καταρχήν ο χορός γίνεται πιο ευπρεπής και μπαίνει σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με το τραγούδι, είναι η εποχή που δημιουργούνται οι τραγουδιστές - αστέρες με κορυφαίο τον Carlos Gardel, η προσωπολατρία του οποίου άγγιζε την υπερβολή, αν αναλογιστεί κανείς την έλλειψη των σημερινών μέσων μαζικής ενημέρωσης, και καταλαμβάνουν την Tango σκηνή, πράγμα το οποίο δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο για τους χορευτές εκείνης της εποχής. Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1930, ο χορός στο Buenos Aires γίνεται λιγότερο δημοφιλής σε σχέση με το τραγούδι.
ΙΙΙ. ‘Η ΧΡΥΣΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΟΥ TANGO’ (1935-1955)
Η γενιά του ’40, ξεκινά το 1935, με μία νέα προσέγγιση του Tango. Το 1935, έτος το οποίο συμπίπτουν δύο γεγονότα εξαιρετικά μεγάλης σημασίας, το πρώτο είναι ο θάνατος του Carlos Gardel και το δεύτερο το ντεμπούτο της ορχήστρας του Juan D’ Arienzo στο καμπαρέ "Chantecler", ξεκινά η λεγόμενη χρυσή περίοδος του Tango, η οποία λήγει με την πτώση του Περόν το 1955.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου όλα τα στοιχεία του Tango βρισκότανε σε απόλυτη αρμονία. Οι μουσικοί παίζανε για τους χορευτές, οι τραγουδιστές τραγουδούσαν και εντάσσονταν μέσα στην ορχήστρα, σε αντίθεση με την προηγούμενη περίοδο, όπου οι τραγουδιστές κυριαρχούσαν. Η ύπαρξη πολλών μεγάλων και εξαιρετικών ορχηστρών, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την εξέλιξη του χορού και οδήγησε σε έναν γόνιμο ανταγωνισμό, ο οποίος εκτόξευσε τη μουσική στο απόγειό της.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το Tango κατάφερε να ξεπεράσει την κρίση, όχι μόνο χάρη στην προσαρμοστικότητά του και στην έμπνευση του J. D’ Arienzo, αλλά και στην στήριξή του από το Περονικό Καθεστώς που το κατέστησε για λόγους πολιτικής εθνικό προϊόν.
IV. ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΚΡΙΣΗΣ, ΤΟ TANGO ΣΙΩΠΑ, TANGO NUEVO (1955-1983)
Η ουσιαστική περίοδος κρίσης του Tango ξεκινά με την πτώση του Περόν το 1955.
Το Tango καταδιώχθηκε από τις στρατιωτικές δικτατορίες που ακολουθήσανε. Ο αριθμός των 600 ορχηστρών που υπήρχανε επί εξουσίας Περόν μειώνεται δραματικά ιδιαίτερα κατά την περίοδο της σκληρότερης δικτατορίας που γνώρισε η Αργεντινή από καταβολής της, της δικτατορίας του Βιδέλα το 1974. Χιλιάδες συλλήψεις, φυλακίσεις και εξαφανίσεις αντιφρονούντων.Μουσικοί και δημιουργοί του Tango, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τη χώρα. Το μεγαλύτερο ποσοστό των αυτοεξόριστων προσφύγων καταφεύγει στο Παρίσι όπου και ανατρέχει στις ρίζες του Tango, καθώς γεννάται η νοσταλγία για την πατρίδα, η θλίψη και ο πόνος της υποχρεωτικής εγκατάλειψης.
Το Tango πολιτικοποιείται και γίνεται όργανο μιας αντιπολίτευσης που θέλει να δράσει δυναμικά στην αλλαγή της κοινωνίας.
Η μουσική παίζει πια τον κυρίαρχο ρόλο, το τραγούδι και ο χορός περνάνε σε δεύτερη μοίρα και η επίδραση της τζαζ οδηγεί στην γένεση του Tango Nuevo με κύριο εκπρόσωπό του τον Astor Piazzolla.
O Astor Piazzolla αγαπήθηκε τόσο όσο και κατακρίθηκε ιδιαίτερα από τους συμπατριώτες του, οι οποίοι με συχνές δριμύτατες επιθέσεις, τον κατηγορήσανε ότι κατέστρεφε το Tango και ότι η μουσική του δεν ήταν Tango. Η καταξίωσή του άργησε πάρα πολύ να έρθει, όπως και η καταξίωσή του Tango Nuevo στην Αργεντινή. Ο ίδιος αμύνονταν ισχυριζόμενος, ότι για εκείνον @quot;το Tango ήταν πάντα για τα αυτιά παρά για τα πόδια".
V. Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΝΓΚΟ
Η πτώση της στρατιωτικής χούντας στην Αργεντινή, στα 1983, οδήγησε στην αναγέννηση του Tango στο Μπουένος Άιρες. Μαρτυρίες εκείνης της εποχής καταγράφουν ότι η ατμόσφαιρα ήταν πολύ παράξενη. Οι άνθρωποι ξυπνούσανε σαν από βαθύ λήθαργο και ήθελαν να κινηθούν γρήγορα και άμεσα.Όλοι παρακολουθούσαν μαθήματα Yoga, μαθήματα πολεμικών τεχνών, μαθήματα χορού.
Αυτήν την περίοδο έρχεται πάλι στο προσκήνιο ο χορός, ο οποίος ορίζεται κυρίως από περίπλοκα βήματα και βαθιά συναισθήματα. Ένας από τους σημαντικότερους δασκάλους αυτής της εποχής ήταν ο Antonio Todaro, ένας εξαιρετικά εμπνευσμένος χορευτής της παλιάς γενιάς. Η τεχνική του και τα βήματά του αποτελέσανε έμπνευση για τους μεγαλύτερους επαγγελματίες δασκάλους και χορευτές των ημερών μας.
Επανακάμψανε και γεννηθήκανε και άλλα στυλ χορού εμπνεόμενα από την χρυσή εποχή του Tango.
It takes two to tango!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες :)))
Φιλιά!
Φιλιά πολλά Αριστέα μου!!!!!!!
ΔιαγραφήΤο τανγκό ως χορός αλλά και ως είδος μουσικό με μαγεύει... Καλό βράδυ, σε φιλώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι 'μένα...πολύ!
ΔιαγραφήΦιλιά κορίτσι καλό υπόλοιπο στη μέρα σου :)
υπεροχος φορος! <3
ΑπάντησηΔιαγραφήχορος ηθελα να πω! χιχι
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλακια!
είναι πραγματικά!
ΔιαγραφήΦιλάκια πολλά Κική μου!