Η παρακάτω ιστορία είναι γραμμένη από τον καλό μου φίλο Ακροβάτη του οποίου η βοήθεια μου ήταν/είναι πολύτιμη(όπως και της αγαπημένης μου Βασιλικής) όσο αφορά την λειτουργικότητα του blog...
προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ και έτσι θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σας...παρόμοιες ιστορίες και διάφορα άλλα όμορφα μπορείτε να βρείτε στο προσωπικό του blog πατώντας στον σύνδεσμο που βρίσκεται στο τέλος της ανάρτησης.
Καλή ανάγνωση!
"Βρες την πιο παλιά γωνία μες της ψυχής την αγωνία...."
Η πιο αστεία εφεύρεση που έχουν αυτοί οι άνθρωποι, που από τη μία εμείς οι αράχνες τη βλέπουμε και ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, από την άλλη πολύ χαιρόμαστε και αν μπορούσαμε θα τους ευγνωμονούσαμε, είναι αυτό το αστείο δοκάρι που στήνουν στη μέση του πατώματος με το κομμάτι του ήλιου στην άκρη. Πρόκειται για αυτό που λένε όλοι " το φως". Είναι ένα δοκάρι λεπτό, που το λένε "καλώδιο" , άλλες φορές μακρύ, άλλες φορές κοντό που καταλήγει σε μια βάση σε διάφορα σχήματα. Η βάση αυτή κρύβει συνήθως "το φως", αυτό το κομμάτι που παίρνουν οι άνθρωποι από τον ήλιο, το οποίο μάλιστα μπορούν να το εμφανίζουν και να το εξαφανίζουν όποτε αυτοί θέλουν, Και είναι εντελώς παράλογο να στήνεις ένα κομμάτι ήλιο σε κάθε πάτωμα, αλλά μιας και μας φωτίζει και μας ζεσταίνει, εμείς είμαστε πολύ ευχαριστημένες.
Είναι και ένας άλλος λόγος που θα μιλήσω λίγο για αυτό το περιβόητο "φως". Όπως είναι φυσικό, όταν στο κρύο πάτωμα ξαφνικά προκύπτει φως και ζεστασιά, τόσο εμείς οι αράχνες, όσο και τα άλλα έντομα, αυτά που πετάνε και κυρίως αυτά με τα οποία τρεφόμαστε μαζεύονται κοντά και στέκονται εκεί ζαλισμένες. Ε, εμείς οι αράχνες, που έχουμε πολλά μάτια και δε μας ζαλίζει τόσο πολύ το φως, περιμένουμε καρτερικά και όλο και γραπώνουμε κάποια ζαλισμένη μύγα ή κάτι τέτοιο. Τη μαζεύουμε μετά στην άκρη στον ιστό μας, την τυλίγουμε αργά αργά και έτσι τρεφόμαστε.
Έτσι εμείς και οι άνθρωποι, αυτοί οι παράξενοι ακροβάτες, ζούμε αρμονικά. Εντάξει, υπάρχουν και στιγμές που δε ζούμε τόσο αρμονικά. Μπορεί εμείς να ζούμε στο πάτωμα και αυτοί στο ταβάνι, όμως κάποιες φορές συναντιόμαστε. Και δε συναντιόμαστε όπως θα περίμενε κανείς με ανθρώπους που παραπατάνε και πέφτουν στο πάτωμα -ποτέ δε γίνεται αυτό, μιας και αυτή η μυστήρια "βαρύτητα" είναι αυτή που τους κρατάει πάντα πάνω-, αλλά είμαστε εμείς οι αράχνες που τους παρατηρούμε όλη μέρα περιμένοντας να ανάψουν το φως για να τραφούμε και που κάποιες από εμάς, περπατάμε μέχρι αυτούς για να τους δούμε από κοντά.
Και εδώ είναι ένα άλλο σημείο που οι άνθρωποι μας κάνουν και γελάμε πολύ, αν και είναιι ταυτόχρονα κάτι επικίνδυνο για μας. Ακούστε αυτό: οι άνθρωποι, αυτά τα μεγαλόσωμα παράξενα πλάσματα, που όπως έχω πληροφορηθεί γνωρίζετε καλύτερα από εμένα, μας φοβούνται! Μάλιστα, καλά ακούσατε. Κάποιοι από αυτούς, ειδικά αυτοί που είναι πιο μικρόσωμοι, όταν για κάποιο λόγο τους πλησιάσουμε τρέχουν να κρυφτούν από εμάς πανικόβλητοι. Μα είναι εντελώς ανήκουστο! Είναι σαν να φοβόμαστε εμείς οι αράχνες πλάσματα πολύ μικρότερα από εμάς, όπως για παράδειγμα αυτά που τρώμε, τις σκνίπες! Έχω γελάσει πολλές φορές βλέποντας τους ανθρώπους να φοβούνται, τόσο πολύ μάλιστα που παραλίγο να πέσω από τον ιστό μου από τα γέλια. Αυτό βέβαια κάποιες φορές στοιχίζει, γιατί κάποιες φορές όπως ατσούμπαλα και άγαρμπα είναι αυτά τα πλάσματα, μας δίνουν μια και μας σκοτώνουν. Ευτυχώς εγώ δεν έχω δει κάποιο τέτοιο συμβάν.
Είναι πολλά αυτά που μπορώ να πω για τους ανθρώπους, θα πω κάποια που θεωρώ σημαντικά. Και αυτά τα υπόλοιπα που θέλω να πω, τώρα που το σκέφτομαι, πάλι είναι αυτό το "φως" που τα καθορίζει.
Κατ' αρχήν να πω ότι πάντα είχα απορία που πάνε οι άνθρωποι όταν δεν είναι στο δωμάτιο. Εμείς γεννιόμαστε στο δωμάτιο, ζούμε στο δωμάτιο, και τις περισσότερες φορές πεθαίνουμε εκεί. Και αυτό γιατί έχουμε εκεί όσα χρειαζόμαστε και δε χρειάζεται να πάμε ούτε καν στο διπλανό δωμάτιο. Ξέρουμε επίσης από μικροί ότι δεν πρέπει να βγει καμία αράχνη έξω, μιας και όπως μας λένε όσες βγήκαν είδαν εκεί "τον κόσμο ανάποδα".Όμως οι άνθρωποι λίγες ώρες στέκονται μόνο μέσα στο δωμάτιο, πάντα θα υπάρξει μια στιγμή που θα βγουν έξω από αυτό. Έχουν δε, μια παράξενη συνήθεια που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.
Κάθε μέρα, για κάποιες ώρες περνούν ακίνητοι στο ταβάνι χωρίς να μιλάνε, έτσι που λες ότι δεν είναι εκεί. Έχω παρατηρήσει ότι πριν το κάνουν αυτό, κλείνουν πάντα το "φως" και πέφτει σκοτάδι, λες και παίρνουν το κομμάτι του ήλιου που λέγαμε παρέα, όσο κάθονται ακίνητοι. Κανείς δεν ξέρει τι κάνουν τόσες ώρες ακίνητοι. Μόνο μια φορά παρατήρησα ότι κάποιος από αυτούς πετάχτηκε ιδρωμένος από την ακινησία, άρχισε να περπατάει γρήγορα, έτρεξε και άνοιξε πάλι εκείνο το "φως", κοίταξε καλά καλά από εδώ και από εκεί το ταβάνι, και μετά έβαλε τα κλάμματα. Έτσι, χωρίς λόγο, χωρίς καμια μας να τον έχει πλησιάσει.
πολυ ομορφη αναρτηση! φιλακιααα
ΑπάντησηΔιαγραφήνα 'σαι καλά φίλη μου!
ΔιαγραφήΦιλιά :))