Περί γραφής...

Από παιδί μου άρεσε πολύ οτιδήποτε είχε άμεση σχέση με τη γραφή.Ίσως γιατί μέσα από τον γραπτό λόγο εκφραζόμουν πάντα πιο ελεύθερα...έτσι έδινα πάντα μεγάλη σημασία στο που και με τι θα επιλέξω να γράψω...όταν αντίκρισα για πρώτη φορά πένα ενθουσιάστηκα απίστευτα!Γύρω στα 12 μου χρόνια ξεκίνησα κιόλας να γράφω στο ημερολόγιο μου αποκλειστικά και μόνο με πένα στυλογραφο αρχικά αλλά με τα χρόνια τη θέση της πήρε η πένα φτερό/κονδυλοφόρος  που χρησιμοποιώ έως και σήμερα....η αγάπη μου λοιπόν για τη γραφή και κατ' επέκταση για την πένα μου γέννησε σήμερα την σκέψη να ψάξω και να μοιραστώ μαζί σας κάποια κομμάτια από την ιστορίας της...



Για την γραφή σε πάπυρο ή σε περγαμηνή, χρησιμοποιείτο ένα μικρό ευλύγιστο καλάμι
 (στα ελληνικά κάλαμος  ή γραφίς, λατ.calamus, canna), το οποίο  δουλευόταν με ένα μικρό μαχαίρι με το οποίο ακονιζόταν η μύτη και χωρίζονταν  στα δύο με μία μικρή σχισμή κατά μήκος, όπως αυτή που έχουν οι μεταλλικές πένες. Από τον 4ο αιώνα μ.Χ. χρησιμοποιήθηκε παράλληλα με την πένα από φτερό έως τον Μεσαίωνα. Στα μοντέρνα Αραβικά, Περσικά και Τούρκικα η λέξη qalam ταυτίζεται με την λέξη πένα ή μολύβι. Το ίδιο ισχύει και για τις διαλέκτους  Hindi και Urdu.



Η πρώτη εμφάνιση των κονδυλοφόρων αναφέρεται στο Birmingham γύρω στο 1803, όμως η πρώτη μαζική παραγωγή τους ξεκινά το 1822. Η παραγωγή ενός οργάνου γραφής ανθεκτικότερου  και πιο φθηνού σε σχέση με το φτερό προκάλεσε στην πραγματικότητα ένα είδος επανάστασης στην εκπαίδευση και την διάδοση γραπτών κειμένων και ο ίδιος ο κονδυλοφόρος μετατράπηκε σε ένα βιομηχανικό προϊόν διαρκώς εξελισσόμενο: από τις δεκάδες διαφορετικές μεταλλικές μύτες, στους κρυστάλλινους κονδυλοφόρους και από εκεί στις γνωστές μέχρι σήμερα πένες (στυλογράφους), που τροφοδοτούνται είτε με αμπούλες είτε με πιστόνι, του οποίου το ειδικό δοχείο γεμίζει τραβώντας ή γυρίζοντας τον μοχλό με μελάνι. Η μύτη της πένας μπορεί πλέον να είναι από ασήμι ή χρυσό, με δημοφιλέστερο μέταλλο το χρυσό των 14 ή 18 καρατίων.


H πένα από φτερό, (στα ελληνικά κονδύλιον ή κόνδυλος)  εμφανίστηκε περίπου τον 4ο αιώνα μ.Χ., όμως ως κύριο όργανο γραφής χρησιμοποιήθηκε από τον 6ο έως τον 19ο αιώνα μ.Χ. Τα φτερά του κορακιού θεωρούνταν ιδανικά  για τον σχεδιασμό πολύ λεπτών γραμμών, όμως τα καταλληλότερα για κανονική γραφή ήταν τα φτερά του κύκνου, παρόλο που τα φτερά της χήνας ήταν και είναι τα συνηθέστερα. Βέβαια, μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα φτερά και άλλων πουλιών όπως γαλοπούλας ή παγωνιού. Τα φτερά που χρησιμοποιούνται συνήθως είναι μόνο τα τρία ή τέσσερα φτερά που βρίσκονται στην άκρη της φτερούγας των πουλιών και μάλιστα αν μιλάμε για δεξιόχειρες γραφείς αυτά της αριστερής φτερούγας, αφού η κλίση τους εξυπηρετεί καλύτερα στο γράψιμο. Η διαδικασία κατασκευής του είναι ίδια με  αυτή του κάλαμου με μόνη διαφορά την μεθοδολογία  καθαρισμού και σκλήρυνσης των φτερών για την οποία υπάρχουν διάφορες τεχνικές.


Πηγή:http://www.calligraphy-illumination.com/el/homepage