Φύλαξε μου αυτούς τους λυγμούς που ανεβαίνουν,
δένονται κόμποι, σπαρταρούν σαν μια δέσμη
καρδιές στο λαιμό σου. Φύλαξε μου κι αυτήν
την παράξενη θάλασσα που έχει πετρώσει
πίσω απ’ τα μάτια σου. Μου χρειάζονται όλα
να φτιάξω το κύμα μου. Με τι θα συνθέσω
τη χαρά που υποσχέθηκα; Τα χρυσά της πανιά
με τι θα τα υφάνω; Καλά είναι όλα,
καλό το νερό και το φως και το χώμα.
Αλλά πως
θα τους δώσω την κίνηση; Πως τη φωτιά;
Πως αλλιώς θ’ αναδώσουν αχτίνες και πως
θα μπουν στην αιώνια σταθερή τους τροχιά,
σαν ένας δακτύλιος μικρών ζαφειριών
που στρέφεται γύρω απ’ το δίσκο του πνεύματος; Όχι
πως φτάνουνε μόνα τους,
Αν
Προσέξεις, θα δεις πως πλάθοντας καίγονται
μαζί και τα χέρια μου
Νικηφόρος Βρεττάκος
Πολλά και θερμά εύγε για τούτη την ανάρτηση... πολλά λόγια δεν χρειάζονται εδώ που το βίωμα πληρώνει τα πάντα... να'σαι καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήνα 'σαι καλά Αντώνη μου...
Διαγραφήόμορφο βράδυ εύχομαι!
υπεροχο αποσπασμα απο εναν ανθρωπο ποπυ θαυμαζω!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημερα Αμυ μου!
Πραγματικά είναι υπέροχος!
ΔιαγραφήΌμορφη μέρα Κική μου!!
Φιλί!
καλημέρα..χάρηκα που σε είδα στο μπλοκ μου..ευχαριστώ που πέρασες και για το σχόλιο..μπορεί να αργώ να περνώ αλλά δεν ξεχνω..όμορφο το κείμενο..τα λόγια..και η αγαπημένη μου θάλασσα μέσα
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Δελφινάκι μου...το μπλογκ και οι αναρτήσεις σου είναι άξια ανάγνωσης και θαυμασμού για εμένα!και εγώ σ' ευχαριστώ που δίνεις την παρουσία σου στον ψυχο-κοσμο μου :)
ΔιαγραφήΌμορφη μέρα εύχομαι!
Την αγάπη μου!
...........
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω λόγια γι΄αυτό το απόσπασμα...
Καλό σου βράδυ!