Στην ησυχία της ψυχής

που είναι το παν...και στα μικρά(;) καθημερινά θαύματα που ευτυχώς δεν σταματούν να συμβαίνουν..!

καλημέρα όλη μέρα και καλή εβδομάδα σε όλους!

Αντιπαράσταση

Με ανακαλύπτεις και σε ανακαλύπτω.

Δυό κόσμοι ατελεύτητοι: Ουρανοί που διαδέχονται

ο ένας τον άλλο. Τοπία που κρύβουν πίσω τους

άλλα τοπία. Ήλιοι κι’ αστέρια σε σχήματα

ποταμιών, που διαγράφοντας λάμπουσες

μεγάλες

 στροφές

 κατεβαίνουν

στα βάθη μας –

 Ας μας άφηνε ο Θεός

δέκα αιώνες φωτός αντιμέτωπους!

 Δεν τελειώνει ο άνθρωπος

 όπως κι ο κόσμος.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ανάσες

χαράς

λύπης

πόνου

αγωνίας
πανικού

γαλήνης

επιθυμίας

ανακούφισης

λύτρωσης

κάθε ανάσα και ένα συναίσθημα ψυχής...

μην ξεχνάς πως 

όλα είναι ΖΩΗ..!

Ανασύνθεση

Γράφοντας, προσπαθώ να μπάσω τις λέξεις μου

την ημέρα με την αγάπη της. Τον ήλιο, τ’ αστέρια,

τα πράγματα –όλα να στρέφονται, όπως

και μέσα στο σύμπαν, μέσα στην ποίηση.

Όπου φως κι όπου βλέφαρο σ’ ένα δίσκο μικρότερο,

σε μια σφαίρα, ένα σχήμα βιβλίου, που θάναι

και δίσκος και σφαίρα και άπειρο. Όλο

τον κόσμο με ανέπαφες τις αχνές του γραμμές,

την αρμονία όπως είναι φωτισμένη από μια

καλοσύνη παγκόσμια – κινώντας σε ανάταση

 τις γραμμές και τα χρώματα.

Να φτιάξω έναν κόσμο που τίποτα

δε θα του λείπει. Έναν κόσμο όπως ήταν

πριν ακόμη φθαρεί. Πριν ακόμη σκοτώσει

ο Κάιν τον Άβελ. Ν’ αναβλύζουνε οι λέξεις μου

νερό και χορτάρι. Ν’ αναβλύζουνε ζώσα

 σιωπή και χαμόγελο.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Στο θαύμα

της ανθρώπινης ζωής που είναι το ωραιότερο δώρο Θεού!!!

Σήμερα πραγματικά ζήσαμε μεγάλες στιγμές..
ευλογημένες στιγμές!

εύχομαι μέσα από την καρδιά μου το αγγελούδι μας,που έκανε σήμερα το πέρασμα από το μέσα της μαμάς προς το έξω για να συναντήσει και τον μπαμπά(!)..να έχει μια φωτεινή -σαν τον σημερινό ήλιο- και γεμάτη θαύματα Αγάπης ζωή!!!

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!!!

Ακούω Βλέπω Συλλογίζομαι #8

 Αγαπημένη στήλη εμπνευσμένη από την Ελευθερία του Diary Of A Beauty Addict

Ακούω

Βλέπω

Συλλογίζομαι

"Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δε σε ξέρει..."

Οδυσσέας Ελύτης

Προσπάθεια και δράση

Με τη δράση γεννιέται η αληθινή γνώση και ένα θαυμάσιο αίσθημα ελευθερίας.Δεν νιώθουμε ποτέ πραγματικά παγιδευμένοι.Η αποθάρρυνση,καμιά φορά,μοιάζει αναπόφευκτη.Αλλά η καθήλωση σ'αυτή την κατάσταση,είναι σπατάλη χρόνου,ενέργειας  και ζωής.Μπορούμε να μάθουμε να ξεπερνάμε την αποθάρρυνση.όταν το πετύχουμε,μπορούμε να συνεχίσουμε τη ζωή.

Λέο Μπουσκάλια ~ Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο

Πατάμε γερά

στα πόδια μας,κοιτάμε κατάματα τη ζωή και προχωράμε μπροστά με κατεύθυνση προς το Φως!!!

καλημέρα όλη μέρα!!!

Έχει τίτλο ο πόνος;

Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές- αγκαλιά απ’τη μέση
μετρήσαμε τ’αμέτρητα τ’άστρα
και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν
κι είναι επειδή μια και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο-παιδιακίσα πράγματα-
τον Ιούλιο κάποτε
Γι’αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι
για να μας χαϊδέψει
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.
Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πώς θα μ’αγκαλιάσεις.  Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ .
Κι εκεί.

Κατερίνα Γώγου

Δρόμος προς το Φως της ψυχής

Σύννεφα από σκέψεις

εκτεθειμένα στους δρόμους

του μυαλού

 σου γκριζάρουν 

το τοπίο και σου κρύβουν το φως...

μη φοβάσαι...

δώσε μου το χέρι...

και έλα να βαδίσουμε 

προς το Φως...

γιατί μαζί είναι καλύτερα...

Αφιερωμένο σε κάθε τι

που μεταμορφώνει όμορφα την ψυχή μας...

καλημέρα όλη μέρα με αγάπη και χαμόγελο!

Επειδή μαζί.-

Χρόνια Πολλά

και ευλογημένα

Ακούω Βλέπω Συλλογίζομαι #7

 Αγαπημένη στήλη εμπνευσμένη από την Ελευθερία του Diary Of A Beauty Addict

Ακούω

Βλέπω

Συλλογίζομαι

Η ευτυχία είναι ένα άρωμα.

Δεν μπορείς ν'αλείψεις μ'αυτό τους άλλους,χωρίς να πάρεις κι εσύ μερικές σταγόνες.

Λούις Μαν

Καλημέρες με

latin ρυθμούς...έτσι για να ξεκινήσει χαρούμενα και με ζωντάνια η νέα εβδομάδα!!!

"Βοήθησε με να χαλαρώνω μέσα στην ομορφιά του τώρα!"

Άλαν Κόεν

Η αιχμαλωσία της στιγμής βήμα βήμα..!

η στιγμή...

άπιαστη...

φευγαλέα...

σαν φως που αστράφτει άξαφνα στο σκοτάδι...

πως μπορείς να αιχμαλωτίσεις μια στιγμή..;

όχι μια οποιαδήποτε στιγμή..!

μια στιγμή από 'κείνες που αγγίζουν την ψυχή...

γλυκά,απαλά,μοναδικά...

μια μοναδική στιγμή λοιπόν..!

βήμα πρώτο...

να τη ζήσεις ακριβώς την ώρα που συμβαίνει στο πιο απόλυτο της...

βήμα δεύτερο...

να την αφήσεις να ποτίσει όλη σου τη σκέψη και να την κατακτήσει..!

βήμα τρίτο...

να αφήσεις να στάξει...απαλά απαλά...σταγόνα σταγόνα...στην ψυχή...

να την ποτίσει ολόκληρη...

έτσι ώστε η ψυχή να αιχμαλωτίσει τη στιγμή μέσα της..!

κι όταν θελήσεις να την ξαναζήσεις 

δεν έχεις παρά να προχωρήσεις 

 βήμα βήμα...

ακροβατώντας 

σιωπηλά

και απλά κοιτώντας με τα μάτια της ψυχής μέσα σου..!

Καλημέρα όλη μέρα!

για 'σένα,για 'μένα,για μας,για όλους μας..!

αφιερωμένο με ευχές για μια όμορφη Κυριακή γεμάτη αγάπη και χαμόγελα!

Να περάσετε όμορφα ότι κι αν κάνετε...και να μην ξεχνάμε να προσπαθούμε να ζούμε και να κάνουμε όμορφη την κάθε στιγμή που ανασαίνουμε..!

Απ'το σκοτάδι βγαίνει ζωή!

Άσε το δρόμο να σε πηγαίνει,

κι εκεί που θέλει να σε μαθαίνει.

Και έχει γλύκα που δε θυμάσαι

και για κανένα μη φοβάσαι..!

Καλημέρα και ένα όμορφο Σαββατοκύριακο για όλους μας!!!

Συμπέρασμα ημέρας

Πολλές φορές στο τέλος κάθε μέρας κάνεις και μια μικρή ανασκόπηση...και καταλήγεις κάπου...σε μια σκέψη,σε ένα συμπέρασμα...κι είναι μέρες που περιβάλλεσαι από πολύ δυνατά συναισθήματα...και αναρωτιέσαι...που να βρεις τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψεις 

τη μοναδικότητα τους..;

προσωπικά (και)αυτά τα συναισθήματα είναι που ονομάζω ψυχής σιωπές!!!

...κι ίσως ένας κοντινός τρόπος προσέγγισης τους είναι αν αναζητήσουμε τούτες τις σιωπές ανάμεσα σε στίχους και νότες...η ψυχή και η μουσική άλλωστε κάνουν συνήθως την καλύτερη παρέα μεταξύ τους..!

Συμπέρασμα ημέρας λοιπόν:
Μεγάλος είναι ο κόσμος κι ακόμη πιο μεγάλος ο Θεός..!

ευχές για ένα όμορφο ξημέρωμα σε όλους!!!

Σε κάθε ανάσα

που χαρίζει χρώμα,δροσιά και χαμόγελα στην ψυχή μας..!

καλημέρα όλη μέρα:)

Ἄλλοτε ἡ θάλασσα

μᾶς εἶχε σηκώσει στὰ φτερά της

Μαζί της κατεβαίναμε στὸν ὕπνο

Μαζί της ψαρεύαμε τὰ πουλιὰ στὸν ἀγέρα

Τὶς ἡμέρες κολυμπούσαμε μέσα στὶς φωνὲς καὶ τὰ χρώματα

Τὰ βράδια ξαπλώναμε κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα καὶ τὰ σύννεφα

Τὶς νύχτες ξυπνούσαμε γιὰ νὰ τραγουδήσουμε

Ἦταν τότε ὁ καιρὸς τρικυμία χαλασμὸς κόσμου

Καὶ μονάχα ὕστερα ἡσυχία

Ἀλλὰ ἐμεῖς πηγαίναμε χωρὶς νὰ μᾶς ἐμποδίζει κανεὶς

Νὰ σκορπᾶμε καὶ νὰ παίρνουμε χαρὰ

Ἀπὸ τοὺς βράχους ὡς τὰ βουνὰ μᾶς ὁδηγοῦσε ὁ Γαλαξίας

Καὶ ὅταν ἔλειπε ἡ θάλασσα ἦταν κοντὰ ὁ Θεός

Γιώργος Σαραντάρης

Καλημέρα με μικρά θαύματα!

Σοφός είναι αυτός που βρίσκει αφορμές για να κάνει την κάθε μέρα ξεχωριστή..!

Λέο Μπουσκάλια ~ Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο 

το θαύμα είναι να ζεις καρδιά μου όλες σου τις στιγμές..!

Αγάπης

κόσμος...

Κάποια πράγματα

που συμβαίνουν και σε κάνουν να αναρωτιέσαι...

χθες είχα μια κουβέντα με μια φίλη...για ένα θέμα στο οποίο μέσα συνδύασα και τις πασχαλίτσες...σήμερα λοιπόν...με περίμενε μία πανέμορφη πασχαλίτσα στο μπαλκόνι μου...ίσως ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό που έλεγα...?ίσως να πάρει την ευχή μου και να πετάξει ψηλά...?

όπως και να 'χει ο λαός τη θεωρεί καλό οιωνό οπότε κρατώ αυτό... και στέλνω ένα χαμόγελο και μια γλυκιά καλημέρα σε όλους!!!

Όταν η Πνοή αγκαλιάζει το Πνεύμα!

Τα χέρια σου πέρασαν

μέσα στο πνεύμα μου

και φτιάχνουν λουλούδια.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Μουσικά Απογεύματα #5

Καλησπέρες με μία πολύ ξεχωριστή φωνή και μορφή...!

ο λόγος για την ιδιαίτερη Φωτεινή Βελεσιώτου....!!!

Βρίσκεται στα μουσικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης από το 1985. Ερμηνεύτρια λιτή, δωρική, με φωνή που σε τραντάζει. Μια γνήσια ρεμπέτισσα, που φέρνει πάνω της κάτι από τη Μπέλλου, μια παρουσία πλήρως εκτός star system. Τόσα χρόνια έχει κόσμο που την ακολουθεί σταθερά, αλλά και σημαντικές συνεργασίες με το Γ. Καζαντζή, το Μ. Νικολούδη, τη Μ. Κανά κ.α.  Πολλοί την αποκαλούν ροκ ρεμπέτισσα.

Καλημέρα με

τρελούς ρυθμούς...για τη στιγμή και μόνο..!

Κοίταξε στα μάτια

αυτό που σου δίνεται...-ότι μπορεί να είναι αυτό για τον καθένα-...κοίταξε το στα μάτια και αφέσου...ζήσε το...πάρε ότι έχει να σου δώσει και πρόσφερε και ΄συ ότι όμορφο έχεις......κάθε αναπνοή είναι και μία ευκαιρία για μοίρασμα...μην αφήσεις καμία στιγμή να πάει χαμένη...για να 'ναι το ταξίδι από εκείνα που δε θα ξεχάσεις όσο ζεις..!

Σαν σήμερα έφυγε ο Νικόλας...

Ο Νικόλας Άσιμος (20 Αυγούστου 1949 - 17 Μαρτίου 1988, πραγματικό όνομα: Νικόλαος Ασημόπουλος) ήταν στιχουργός, συνθέτης και τραγουδιστής του ελληνικού ροκ και όχι μόνο. Τραγούδησε και πολλά άλλα τραγούδια σε λαϊκό ύφος. Ήταν περίπτωση ιδιαίτερα αντισυμβατικού καλλιτέχνη, κυρίως όσον αφορά τον τρόπο ζωής. Οι συμπεριφορές του και τα τραγούδια που έγραψε θεωρήθηκαν συχνά προκλητικά. Επρόκειτο για ένα έντονα πολιτικοποιημένο άτομο, που ιδεολογικά δεν ανήκε σε κάποιο χώρο. O ίδιος ποτέ δεν αποδέχτηκε την "ταξινόμηση" σε κάποια ιδεολογία. Ο Άσιμος ήταν αρχικά αριστερός, απέκτησε όμως αναρχική συνείδηση λίγο αργότερα και στη συνέχεια ξεπέρασε και τον αναρχισμό, καθώς δεν επιθυμούσε να του "κολλούν ταμπέλες".

Βιογραφία

Ο Νικόλας Άσιμος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Αυγούστου του 1949 από γονείς Κοζανίτες. Μικρός υπήρξε αρκετά φιλομαθής. Το 1967 εγγράφεται στη Φιλοσοφική σχολή του Α.Π.Θ.. Τα χρόνια της φοιτητικής του ζωής ασχολήθηκε ενεργά με το θέατρο, ενώ παράλληλα έγραφε τραγούδια και τραγουδούσε σε μπουάτ. Συχνά είχε προβλήματα με την αστυνομία: ήταν η περίοδος της Χούντας και της λογοκρισίας που αυτή επιβάλλει.

Το 1973 φεύγει από τη Θεσσαλονίκη και πηγαίνει στην Αθήνα. Συνεχίζει να ασχολείται με το θέατρο και τελειώνει μια ιδιωτική σχολή Δραματικής Τέχνης. Γράφει τραγούδια τα οποία δε δισκογραφεί επίσημα, αλλά τα γράφει μόνος του σε κασέτες τις οποίες πουλάει σε διάφορους δρόμους της Αθήνας. Δίνει ακόμα μουσικές παραστάσεις σε μπουάτ της Πλάκας, και συνεργάζεται με καλλιτέχνες όπως ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Σάκης Μπουλάς, και η Κατερίνα Γώγου. Το 1976 απέκτησε μία κόρη από τη σχέση του με την Λίλιαν Χαριτάκη, εκτός γάμου.

Η πρώτη του συμμετοχή στη δισκογραφία ήταν το 1974 με το single Ρωμιός-Μηχανισμός σε ηλικία 25 χρόνων. Το 1977 φυλακίστηκε προσωρινά μαζί με άλλους πέντε εκδότες και συγγραφείς, ενώ αργότερα όλοι αποφυλακίστηκαν μετά από πρωτοβουλία του Διονύση Σαββόπουλου. Το 1978 κατατάχτηκε στον στρατό. Ωστόσο πήρε απαλλαγή στράτευσης, καταφέρνοντας να του αναγνωριστεί ότι πάσχει από σχιζοειδή ψύχωση. Η πάθησή του αυτή δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα αφού, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην αυτοβιογραφία του, υιοθέτησε αυτή την συμπεριφορά γιατί ήταν αντίθετος προς τη στράτευση και απλά ήταν ένα σχέδιο για να την αποφύγει. Την περίοδο 1980 - 1981 έγραψε το βιβλίο Αναζητώντας Κροκάνθρωπους, το οποίο δεν εκδόθηκε επίσημα, αλλά κυκλοφόρησε από τον ίδιο σε φωτοτυπημένα αντίγραφα. Μετά τον θάνατό του, το βιβλίο κυκλοφόρησε από εκδοτικό οίκο, κάτι που ο ίδιος δεν θα ήθελε να συμβεί.

Το 1982 κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο μακράς διάρκειας με τίτλο Ο Ξαναπές. Μελοποίησε το "Ουλαλούμ" του Γιάννη Σκαρίμπα. Το 1987 κατηγορήθηκε για το βιασμό μίας κοπέλας και

οδηγήθηκε για λίγο στο ψυχιατρείο. Το γεγονός αυτό είχε σημαντικές συνέπειες στη ψυχολογία του και στις 17 Μαρτίου του 1988 κρεμάστηκε στο σπίτι του (σε μια σωλήνα καλοριφέρ), που ονόμαζε 'χώρο προετοιμασίας'. Πέθανε σε ηλικία περίπου 39 ετών.

περισσότερες πληροφορίες για τον Νικόλα εδώ

Καλή εβδομάδα

με αγάπη,υπομονή,χαμόγελο...και μια βασική υπενθύμιση...

μετά τη βροχή πάντα βγαίνει το ουράνιο τόξο...

κι αν πάλι είμαστε έτοιμοι...ο Θεός μπορεί να μας χαρίσει κι έναν υπέροχο λαμπερό ήλιο...
τα μάτια μας ανοιχτά λοιπόν και στραμμένα προς το φως...

Καλή Κυριακή

γεμάτη από χαμόγελα,αγάπη και όμορφες σκέψεις!

Καλό Σαββατοκύριακο

με την ευχή να προσέχουμε όσους το έχουν ανάγκη,όσους μας αντέχουν,όσους μας προσέχουν,όσους αγαπάμε,όσους μας αγαπούν...

μια αγκαλιά δεν στοιχίζει τίποτα κι όμως είναι τόσο πολύτιμη!

Καλημέρα λοιπόν με αγάπη...

Κι αυτό θα περάσει...

θέλω  να αφιερώσω το συγκεκριμένο άκουσμα σε μια πολύ αγαπημένη ψυχή που περνάει 'δύσκολες' στιγμές και να της πω πως...

....σου στέλνω την αγάπη μου,είμαι δίπλα σου και σου κρατάω το χέρι και θέλω να θυμάσαι πως κι αυτό θα περάσει...με κύματα φτιάχνονται οι θάλασσες...έτσι δεν λέμε πάντα μάτια μου;

όνειρο ήταν θα δεις θα περάσει σαν όλα τ'άλλα κι αυτό....
κλείσε λοιπόν τα μάτια και κάνε μια ευχή...

Γιατί αν υπάρχει

 θέληση...ακόμη και το φεγγάρι μπορεί να μεταμορφωθεί σε άπειρα αστέρια..!

όμορφο ξημέρωμα σε όλους!!!

Καλημέρα

με τα μάτια στραμμένα στο φως

και την ψυχή να χαμογελάει..!

Απλά...

κόψε τα δεσμά της φυλακής σου
πάρε το φως

και πέτα!!!

Άνοιξε το παράθυρο

της ψυχής να δροσιστεί λίγο ντε!!

τι περιμένεις;

η ζωή έτσι κι αλλιώς θα σε πηγαίνει πάντα εκεί που θέλει αυτή!

καλημέρα όλη μέρα!

)

Στο μυστικό...

της ζωής...!

που τελικά όσο μεγαλώνω πιστεύω όλο και περισσότερο πως βρίσκεται μέσα μας...

αρκεί να σκύψουμε στην ψυχή μας...και να αφουγκραστούμε τις σιωπές της...!!!

)

Και για κουπιά τα χέρια!!!

Kαλημέρα με αγάπη,χαμόγελο,υπομονή και πολλές ευχές για μπουνάτσα στη θάλασσα που λέγεται ζωή!!!

*συμβουλή:πολύ 'δυνατό' κουπί είναι και η γνώση!!!

Είδα....

Η μυρουδιά της μοναξιάς πλανιέται παντού,σε κάθε σπίτι,σε κάθε παρέα,σε κάθε σοκάκι..
Ανήμποροι,βλέπουν το κατασπαραγμενο εγώ τους να καίγεται,ασάλευτοι τρέμουν μπροστά στη όψη της θλίψης..
Αλλά ποιος νοιάζεται..
Είδα τη ζωή μου να γίνεται κομμάτια μπροστά στα όρια των λογισμών μου..
Είδα σπασμένα μούτρα πάνω σε τοίχους λογικής..
Είδα την γενιά μου,εμπόρευμα στα ράφια των σούπερ-μάρκετ,να πουλιέται και να αγοράζεται με την ίδια ευκολία..
Είδα να παριστάνουν την ζωή απλές φωτογραφίες..
Είδα πληγές που έκαναν χρόνια να κλείσουν να ανοίγουν με χάδια..

Είδα κραυγές να γίνονται ψίθυροι και να χάνονται στην δίνη του αέρα..
Είδα τις ψυχές των ανθρώπων ρακένδυτες και το κορμί που τις κουβαλούσε με λούσα να είναι στολισμένο..
Είδα ανθρώπους για την ύλη να πουλαν τον εαυτό τους..
Είδα τσιγάρα να καίγονται από τον φόβο της νύχτας..
Είδα τον έρωτα να εκπορνεύεται για λίγη δόση αγάπης..
Είδα..
Είδα..
Είδα...

                                 * by Thou Bellafonte Args *

Ένα παραμυθάκι

 για χειμώνα και καλοκαίρι...

Της αφύπνισης!

καλησπέρα και καλή συνέχεια στη μέρα μας!

Στη νοσταλγία

κάθε όμορφης ψυχο-στιγμής...

Πιστεύετε στα θαύματα;

ρώτησε το φεγγάρι στο μπαλκόνι μου
σκορπίζοντας ανταύγειες τα μεσάνυχτα.

ψιθύρισε η γαρδένια στο περβάζι μου
με το λευκό της άρωμα

απόρησε μες στις πευκοβελόνες το σπουργίτι
ραμφίζοντας τα ψίχουλα του ανέμου

εγώ κι εσείς
και όλα όσα βλέπετε είναι θαύματα
τους χαμογέλασε δειλά η άνοιξη τριγύρω
και θαύματα όσα ποτέ σας δε θα δείτε

με θαύματα γεννιέται και πεθαίνει ο κόσμος
με θαύματα που κρύβονται μέσα στο φως
πριν απ'το φως
πέρα απ'το φως.

            

                                 Τόλης Νικηφόρου

Σ'αγαπάω και σκορπάω

καινούργιος Σωκράτης...καινούργιο βίντεο!!!

Εκεί που βρίσκεται το φως

Αν δεν προσδοκούμε τίποτε έχουμε τα πάντα λέει ο Βούδας.

Αγάπα επειδή θέλεις να αγαπάς.Δίνε επειδή θέλεις να δίνεις.Τα λουλούδια ανθίζουν επειδή έτσι είναι η φύση τους,όχι επειδή τα θαυμάζουν οι άνθρωποι!

Ζήσε και αγάπα επειδή θέλεις.

Επειδή αυτή είναι η φύση σου.

Λέο Μπουσκάλια ~ Να ζεις,ν'αγαπάς και να μαθαίνεις

Καλημέρα όλη μέρα και μια υπέροχη εβδομάδα σε όλους!!!

Καληνύχτα με μία ευχή

για έναν καλύτερο κόσμο με περισσότερη 

 Αγάπη και Ανθρωπιά ...

Ακούω Βλέπω Συλλογίζομαι #6

 Αγαπημένη στήλη εμπνευσμένη από την Ελευθερία του Diary Of A Beauty Addict

Ακούω

Βλέπω

έναν πανέμορφο σπουργιτάκο...

Συλλογίζομαι

πως

θα θελα να 'μουν πουλί...

για να 'κλέβω' τις σκέψεις των ανθρώπων και να τις ταξιδεύω σε όμορφες εικόνες...

για να μην ανησυχώ για το αύριο...

για να μπορώ να ταξιδεύω στον ουρανό...

για να Τον ευχαριστώ κάθε νύχτα χαρίζοντας του τις ωραιότερες μελωδίες μου...

Καλό υπόλοιπο Κυριακής

"Νήστευε τη ματαιοδοξία προτίμησε την ταπεινοφροσύνη..."

Καλό Σαββατόβραδο

και ένα όμορφο ξημέρωμα σε όλους!

Μοιάζει η Αγάπη

με ένα κοχύλι μικρό...απ' τον παράδεισο κλεμμένο....!!!

Καλό Σαββατοκύριακο

με την ευχή να νιώθετε τόση πολλή αγάπη μέσα σας που τίποτα να μη φτάνει για να την περιγράψει!!!!

Καλημέρα όλη μέρα!

Εκεί που το σκοτάδι γίνεται φως!

"Εκεί όπου το σκοτάδι σε περικυκλώνει,ένα φως,μια λάμψη φαίνεται.Εκεί που νομίζεις ότι έχασες τον δρόμο,ξαφνικά βλέπεις ένα σταυροδρόμι.Εκεί που νομίζεις ότι έχασες τον Θεό,τον συναντάς.Δεν υπάρχει τίποτα πιο απελπιστικό από το να χάνεις τον Θεό που ζει μέσα σου και δεν υπάρχει τίποτα πιο λυτρωτικό από το να βρίσκεις το θείο που κατοικεί μες στην ψυχή σου."

Μαργαρίτα Ιωάννου Ιωαννίδη

Ποιος είσαι;

Τη μέρα εκείνη ο Σινκλέρ σηκώθηκε, όπως πάντα, στις εφτά το πρωί. Όπως κάθε μέρα, σύρθηκε με τις παντούφλες του ως το μπάνιο και, ύστερα από ένα ντους, ξυρίστηκε και αρωματίστηκε. Ντύθηκε με ρούχα της μόδας, όπως συνήθιζε, και κατέβηκε στην είσοδο να πάρει την αλληλογραφία του. Εκεί ένιωσε τη πρώτη έκ­πληξη της ημέρας. Δεν υπήρχαν γράμματα!
 Τα τελευταία χρόνια η αλληλογραφία του αυξανόταν διαρκώς, και ήταν σημαντικός παράγοντας για την επαφή του με τον κόσμο. Λίγο κακόκεφος με την είδηση της απουσίας ειδήσεων, έφαγε βιαστικά το συνηθισμένο του πρόγευμα με γάλα και δημητριακά (όπως συνιστούσαν οι γιατροί) και βγήκε στο δρόμο.
 Όλα ήταν όπως πάντα: τα συνηθισμένα οχήματα κυκλοφο­ρούσαν στους ίδιους δρόμους και παρήγαγαν τον ίδιο θόρυβο της πόλης που γκρίνιαζε — όπως κάθε μέρα. Διασχίζοντας την πλατεία, έπεσε σχεδόν πάνω στον καθηγητή Εξέρ, έναν παλιό του γνωστό. Συχνά περνούσαν πολλές ώρες μαζί κουβεντιάζοντας άχρηστα μεταφυσικά θέματα. Τον φώναξε με το όνομα του αλλά είχε πια απομακρυνθεί, κι ο Σινκλέρ σκέφτηκε ότι μάλλον δεν θα τον είχε ακούσει. Η μέρα είχε αρχίσει άσχημα και φαινόταν να χει­ροτερεύει με την ανία να απειλεί τη διάθεση του. Αποφάσισε να επιστρέψει στο σπίτι, στο διάβασμα και την έρευνα, και να περιμένει τα γράμματα που σίγουρα θα έφταναν πολλαπλάσια, για να αντισταθμίσουν την πρωινή έλλειψη.

Εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκε καλά και ξύπνησε πολύ νω­ρίς. Κατέβηκε, και ενώ έτρωγε το πρωινό του άρχισε να παρα­κολουθεί από το παράθυρο πότε θα έρθει ο ταχυδρόμος. Όταν, τελικά, τον είδε να στρίβει στη γωνία, η καρδιά του χοροπήδησε. Ωστόσο, ο ταχυδρόμος πέρασε μπροστά από το σπίτι του χωρίς να σταθεί. Ο Σινκλέρ βγήκε και τον φώναξε για να βεβαιωθεί ότι δεν υπήρχαν γράμματα γι’ αυτόν. Ο ταχυδρόμος τον διαβεβαίω­σε ότι δεν είχε τίποτα στο σάκο του για το σπίτι εκείνο κι ότι δεν υπήρχε καμία απεργία στα ταχυδρομεία, ούτε προβλήματα στη διανομή της αλληλογραφίας.
Αντί να τον καθησυχάσει, αυτό τον ανησύχησε ακόμα περισ­σότερο. Κάτι συνέβαινε κι έπρεπε να βρει τι. Φόρεσε ένα σακάκι και πήγε στο σπίτι του φίλου του, του Μάριο.

Μόλις έφτασε, είπε στον μπάτλερ να τον αναγγείλει και πε­ρίμενε στο σαλόνι. Ο φίλος του δεν άργησε να φανεί. Ο Σινκλέρ πήγε να τον αγκαλιάσει, όμως, εκείνος περιορίστηκε να ρωτήσει:
«Συγνώμη, κύριε, γνωριζόμαστε;»
Ο άνθρωπος νόμισε ότι πρόκειται γι’ αστείο και γέλασε με το ζόρι ζητώντας από το φίλο του να του βάλει ένα ποτό. Το απο­τέλεσμα ήταν τρομακτικό. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού κάλεσε τον μπάτλερ και τον πρόσταξε να πετάξει έξω τον άγνωστο. Ο Σιν­κλέρ τότε παραφρόνησε κι άρχισε να φωνάζει και να βρίζει, προ­καλώντας ακόμα περισσότερο τον γεροδεμένο υπηρέτη που τον έσπρωξε με βία στο δρόμο…

Πηγαίνοντας προς το σπίτι του συνάντησε διάφορους γείτο­νες που τον αγνόησαν ή του φέρθηκαν σαν να μην τον γνώριζαν.
Μια ιδέα του σφηνώθηκε στο μυαλό: υπήρχε κάποια συ­νωμοσία εναντίον του κι αυτός είχε διαπράξει κάποιο περίεργο λάθος ενάντια στην κοινωνία που τώρα τον απέρριπτε, ενώ πριν από λίγες ώρες τον εκτιμούσε. Ωστόσο, όσο κι αν συλλογιζόταν, δεν μπορούσε να θυμηθεί κανένα γεγονός που να μπορούσε να θεωρηθεί προσβλητικό, πόσο μάλλον κάτι που να είχε ενοχλήσει ολόκληρη την πόλη.

Άλλες δύο μέρες έμεινε στο σπίτι του περιμένοντας την αλ­ληλογραφία που δεν έφτασε. Λαχταρούσε την επίσκεψη κάποιου φίλου του που, παραξενεμένος από την απουσία του, θα του χτυ­πούσε την πόρτα για να μάθει τι κάνει. Τίποτα, όμως, δεν συνέβη. Κανένας δεν ήρθε στο σπίτι του. Η καθαρίστρια έλειψε δίχως να τον ειδοποιήσει και το τηλέφωνο του έπαψε να λειτουργεί.

Ενθαρρυμένος από ένα ποτηράκι παραπάνω, την πέμπτη νύχτα ο Σινκλέρ αποφάσισε να πάει στο μπαρ όπου συναντούσε πάντοτε τους φίλους του για να πουν τις καθημερινές ανοησίες. Μόλις μπήκε τους είδε, όπως πάντα, στο τραπέζι της γωνίας που τους άρεσε. Ο χοντρός Χανς έλεγε το ίδιο καλαμπούρι κι οι άλλοι γελούσαν, όπως συνήθως. Ο Σινκλέρ πήρε μια καρέκλα και κάθι­σε. Αμέσως, έπεσε νεκρική σιγή που δήλωνε πόσο ανεπιθύμητος ήταν ο νεοφερμένος. Ο Σινκλέρ δεν άντεξε άλλο.

«Μπορώ να μάθω τι έχετε πάθει όλοι μαζί μου; Αν έκανα κάτι που σας ενόχλησε, ας μου το πείτε επιτέλους για να τελειώνουμε. Μη μου φέρεστε όμως έτσι, γιατί κοντεύω να τρελαθώ.»

Οι άλλοι κοιτάχτηκαν. Άλλοι γελούσαν κι άλλοι είχαν θυμώ­σει. Ο ένας έβγαλε διάγνωση για τον νεοφερμένο στηρίζοντας το δείκτη του στα μηνίγγια του. Ο Σινκλέρ ζήτησε πάλι μια εξήγηση, ύστερα παρακάλεσε, και τέλος έπεσε στο πάτωμα ικετεύοντας να του πουν γιατί του τα έκαναν όλα αυτά.
Μόνο ένας αποφάσισε να του απευθύνει το λόγο:
«Κύριε, κανένας από εμάς δεν σας γνωρίζει. Δεν μας έχετε κάνει τίποτα. Αλήθεια, ούτε που ξέρουμε ποιος είστε.»
Τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια του και βγήκε από το μαγαζί. Έσυρε το κορμί του ως το σπίτι του. Κάθε του πόδι ζύγιζε έναν τόνο.

Έφτασε στην κάμαρα του κι έπεσε στο κρεβάτι. Χωρίς να ξέ­ρει ούτε γιατί ούτε πώς, έγινε ένας ξένος, ένας απών. Δεν υπήρχε πια στις ατζέντες των ανθρώπων με τους οποίους αλληλογρα­φούσε, είχε σβηστεί από τη μνήμη των γνωστών του κι είχε χάσει τους φίλους του. Στο μυαλό του κυριαρχούσε μια σκέψη σαν σφυ-ροκόπημα: ήταν η ερώτηση που του έκαναν οι άλλοι κι άρχιζε να κάνει και ο ίδιος: «Ποιος είσαι;»

Ήξερε, αλήθεια, να απαντήσει στην ερώτηση αυτή; Γνώριζε το όνομα του, τη διεύθυνση του, τι νούμερο πουκάμισο φορού­σε, τον αριθμό της ταυτότητας του και διάφορα άλλα στοιχεία που τον προσδιόριζαν. Πέρα απ’ αυτό, όμως, ποιος ήταν αληθινά, εσωτερικά και βαθιά; Εκείνες οι προτιμήσεις και συμπεριφορές, οι τάσεις και οι απόψεις, ήταν πράγματι δικές του; Ή, όπως τόσα άλλα, ήταν απλώς μια προσπάθεια να μην απογοητεύσει τους άλ­λους που περίμεναν να είναι όπως ήταν; Κάτι άρχιζε να ξεκαθαρί­ζει μέσα του. Εφόσον ήταν άγνωστος, απελευθερωνόταν από την υποχρέωση να είναι κάτι συγκεκριμένο. Όπως κι αν ήταν, τίποτα δεν θα άλλαζε στην απάντηση που του έδιναν οι άλλοι. Για πρώτη φορά, ύστερα από αρκετές μέρες, ανακάλυψε κάτι που τον ηρέ­μησε. Βρισκόταν σε μια κατάσταση που του επέτρεπε να ενεργεί όπως ήθελε, χωρίς καν να ζητάει την έγκριση του κόσμου.

Πήρε βαθιά ανάσα και ένιωσε λες και νέος αέρας είχε μπει στα πνευμόνια του. Κατάλαβε ότι το αίμα κυκλοφορούσε στις φλέβες του, αντιλήφθηκε το χτύπο της καρδιάς του και ξαφνιά­στηκε που, για πρώτη φορά,
Δεν Έτρεμε.
Τώρα που, επιτέλους, ήξερε ότι ήταν μόνος, όπως ήταν πάντα, ότι είχε μονάχα τον εαυτό του, τώρα μπορούσε να κλάψει ή να γελά­σει… Όμως, για τον εαυτό του, όχι για τους άλλους. Τώρα, επιτέ­λους, το ήξερε:
Η Ύπαρξη του Δεν Εξαρτιόταν από τους Άλλους.
Είχε ανακαλύψει ότι έπρεπε να μείνει ολομόναχος για να μπορέσει να βρει τον εαυτό του…
Κοιμήθηκε ήρεμα και βαθιά κι είδε όμορφα όνειρα.
Ξύπνησε στις δέκα το πρωί, ανακαλύπτοντας ότι μια ηλιαχτί­δα έμπαινε εκείνη την ώρα από το παράθυρο και φώτιζε θαυμά­σια το δωμάτιο του.
Δίχως να κάνει μπάνιο, κατέβηκε τις σκάλες τραγουδώντας ένα τραγούδι που ποτέ δεν είχε ακούσει. Κάτω από την πόρτα κάτι βρήκε. Αναρίθμητα γράμματα που απευθύνονταν σ’ εκείνον.
Η κυρία που καθάριζε βρισκόταν ήδη στην κουζίνα και τον χαιρετούσε σαν να μη συνέβαινε τίποτα.
Και το βράδυ, στο μπαρ, κανένας δεν έδειχνε να θυμάται εκείνη την παράξενη νύχτα τρέλας. Τουλάχιστον, κανένας δεν κα­ταδέχτηκε να κάνει κάποιο σχόλιο.

Όλα είχαν ξαναγίνει φυσιολογικά… εκτός από εκείνον, ευτυχώς, εκείνον, που ποτέ πια δεν θα χρειαζόταν να παρακαλέσει κανέναν άλ­λον να τον κοιτάξει για να μάθει αν ήταν ζωντανός, εκείνον, που ποτέ πια δεν θα ζητούσε από τους άλλους να τον προσ­διορίσουν, εκείνον, που ποτέ πια δεν θα ένιωθε φόβο μήπως τον απορρίψουν.  Όλα ήταν ίδια, εκτός από αυτόν τον άνθρωπο που ποτέ πια δεν θα ξεχνούσε ποιος ήταν.

Χόρχε Μπουκάι ~ Να σου πω μια ιστορία

Μέσα μας είναι όλα

τα συναισθήματα

μέσα μας είναι και η χαρά!αρκεί να την βρούμε και να την κάνουμε να ανθίσει!

καλησπέρες!

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα...

Για τις στιγμές

της βαρεμάρας...

μια κατάσταση που όπως η ίδια η λέξη ορίζει συνεπάγεται από πλήξη,ανία και το κυριότερο και χειρότερο από βάρος!

και μη μου πει κανείς πως δεν την έχει συναντήσει στο μονοπάτι της ζωής του...!

ώρα να ξε-κουνάμε λοιπόν όσο πιο γρήγορα γίνεται όταν βρισκόμαστε παρέα με την εν λόγω κυρία...

γιατί πραγματικά τέτοιες συναντήσεις δεν είναι για πολύ...καθότι δεν αντέχονται...!

Μια φορά κι έναν καιρό

υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα»

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησε με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο
μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Το νησί των συναισθημάτων ~ Μάνος Χατζιδάκις

Η ζωή περιμένει

Εδώ και μέρες,έρχεται στο μπαλκόνι μου μια καρδερίνα.Κάνει τη βόλτα της στα κάγκελα κι ύστερα κάθεται στο κεφαλόσκαλο και τραγουδά.
Πρέπει να σηκωθώ,να της ρίξω ψίχουλα και να γεμίσω το κουπάκι της νερό.
Τέρμα για σήμερα οι αναμνήσεις.
Η ζωή περιμένει στο κεφαλόσκαλο.Και μου τραγουδά.
Λίγο νερό θέλει στο κουπάκι της.
Και λίγα ψίχουλα.

Αλκυόνη Παπαδάκη ~ Στο ακρογιάλι της ουτοπίας 

Σήκω λοιπόν,ντύσου με ένα χαμόγελο και συνέχισε τη μέρα σου...και να θυμάσαι να ποτίζεις πάντα τα λουλούδια της ψυχής σου...μόνο τα λουλούδια...τ'αγκάθια άστα να μαραίνονται...
Καλημέρα όλη μέρα

Μουσικά Απογεύματα #4

αν και βράδιασε...!

καλησπερίζω και συνεχίζω τη στήλη,με την υπέροχη Μαρία Παπαγεωργίου...
συνιστώ σε όσους δεν την γνωρίζουν να την ακούσουν και να αναζητήσουν ερμηνείες της γιατί πραγματικά αυτό το κορίτσι αξίζει...

Η Μαρία Παπαγεωργίου γεννήθηκε το 1984 στα Γρεβενά όπου και μεγάλωσε. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της παίζει μουσική! Αυτοδίδακτη κυρίως, ξεκίνησε με αρμόνιο και συνέχισε με κιθάρα και πολλά άλλα μουσικά όργανα που ανακάλυψε στην πορεία. Από τα εφηβικά της χρόνια άρχισε να τραγουδά σε μαγαζιά της πόλης της. Το 2002 πέρασε στο Τμήμα Τραπεζικής και Χρηματοοικονομικής Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, από το οποίο και αποφοίτησε το 2007. Με το πρόσχημα των σπουδών της λοιπόν, βρέθηκε στην Αθήνα, για να κάνει αυτό που ονειρευόταν: να "ψαχτεί" μουσικά και να ασχοληθεί με το τραγούδι.
 Τραγουδά σε σκηνές της Αθήνας, ενώ παράλληλα κάνει μαθήματα φωνητικής με την εξαιρετική τραγουδίστρια Ελισάβετ Καρατζόλη και μαθήματα πιάνου και θεωρητικών στο Εθνικό Ωδείο.

Το 2005 συμμετέχει σε συναυλίες-αφιερώματα στο Μάνο Χατζιδάκι στην Αττική και στα Επτάνησα με το κουαρτέτο "Ma Non Troppo", ενώ την ίδια χρονιά παίρνει μέρος ως perfomer στο μεικτό θέαμα - performance για την έναρξη των εκδηλώσεων της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Νέων ¨Εγχειρίδιο για ν’ αλλάξουμε τον κόσμο¨ του Χοροθεάτρου ¨Quasi Stellar¨ που τελεί υπό τη διεύθυνση της χορογράφου Αποστολίας Παπαδαμάκη (Στάδιο Μπάντμιντον).

Το 2007 θα ξεχωρίσει στην Τρίτη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου και την ίδια χρονιά θα τραγουδήσει στο αφιέρωμα που θα γίνει στον Ιανό για τον στιχουργό Παρασκευά Καρασούλο, δίπλα στον Παντελή Θεοχαρίδη, τη Νατάσσα Μποφίλιου κ.α.
 Τον Απρίλιο του 2008 ερμηνεύει, μαζί με τη Νατάσσα Μποφίλιου, ποιήματα της Τζένης Μαστοράκη, μελοποιημένα από τον Θέμη Καραμουρατίδη σε συναυλία-αφιέρωμα που διοργανώνει ο Δήμος Υμηττού για την ποιήτρια.
Το καλοκαίρι του 2008 θα συμμετάσχει σε συναυλίες-αφιερώματα στο Νίκο Γκάτσο με τον Γρηγόρη Βαλτινό και τη Νατάσσα Μποφίλιου, ενώ τον τελευταίο χρόνο συμμετέχει και σε πολλές μουσικές παραστάσεις της Νατάσσας Μποφίλιου (Τεχνόπολις Δήμου Αθηναίων, Θέατρο Αττικού Άλσους, Σταυρός του Νότου).
 Στις αρχές του 2009 θα κάνει και την πρώτη ουσιαστικά δισκογραφική της εμφάνιση με το περίφημο ¨Μπλούζ¨ που ερμήνευσε στον δεύτερο προσωπικό δίσκο της Δανάης Παναγιωτοπούλου «Homo logotypus», στον οποίο θα κάνει και φωνητικά σε άλλα τρία τραγούδια, ενώ το τελευταίο "κρυφό" τραγούδι του δίσκου θα το ερμηνεύσουν μαζί.
Νωρίτερα, συμμετείχε με τα φωνητικά της στο τραγούδι "O δρόμος" από τον δίσκο «Μέχρι το τέλος» (2008) των Θ.Καραμουρατίδη - Γ.Ευαγγελάτου - Ν.Μποφίλιου και πρόσφατα συμμετείχε με το τραγούδι "Tέλος" στον δεύτερο προσωπικό δίσκο του Νίκου Χαλβατζή «Γκόλεμ #».
Η Μαρία διδάσκει σύγχρονο τραγούδι και συνεργάζεται με μουσικοπαιδαγωγούς από το βιωματικό εργαστήρι της Μαρίζας Κωχ, διδάσκοντας σε παιδικούς σταθμούς, ενώ τα τελευταία τρία χρόνια είχε συνεργαστεί με τον ταλαντούχο τραγουδοποιό Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη σε συμμετοχή στους δίσκους "Όμορφοι και ηττιμένοι-2010" & "'Αβουλο θερίο-2013", κάνοντας
επιτυχημένες εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές της Αθήνας: Ιανός, Κύτταρο, After Dark, Πυρήνας.

πηγή πληροφοριών:http://www.e-orfeas.gr/

Καλησπέρες

με ένα αγαπημένο αναμνησιακό τραγουδάκι που 'πρασινίζει'...από τον μέγιστο Νικόλα!

Ακούω Βλέπω Συλλογίζομαι #5

 Αγαπημένη στήλη εμπνευσμένη από την Ελευθερία του Diary Of A Beauty Addict

Ακούω

αυτό το υπέροχο άκουσμα...

Βλέπω

μια πανέμορφη πένα/κονδυλοφόρο

που μοιάζει τρομερά με τη δική μου...

Συλλογίζομαι

πότε επιτέλους να στρωθώ να γράψω μία ιστορία που ξεκίνησα...αλλά την έχω αφήσει και περιμένει παρέα με την πένα και το τετράδιο στο συρτάρι του γραφείου μου...!

Γιατί στο βάθος είναι η ουσία

Νήστευε τη μιζέρια και προτίμησε την ευγνωμοσύνη!
Καλό υπόλοιπο ημέρας σε όλους.

Αφιερωμένο σε

όσους ακούγοντας το βρίσκουν κάτι από τον εαυτό τους...

Καλή Σαρακοστή

σε όλους και ο Θεός να μας δίνει δύναμη και υπομονή!

ήρθα να ευχηθώ με έναν χορό του οποίου οι ρίζες είναι από την Νάουσα Ημαθίας και λέγεται Νιζάμικος(κυκλικός πηδηχτός χορός)...
αν και δεν είμαι από εκεί αγαπώ πολύ τον συγκεκριμένο χορό και γενικότερα όλους τους παραδοσιακούς!

Να περάσετε όμορφα σήμερα!

*αν κανείς επιχειρήσει να τον μάθει να ξέρει πως θα παιδευτεί αρκετά να πιάσει τον ρυθμό,αλλά αξίζει πραγματικά τον κόπο!

Στο τέλος πάντα καίνε τον καρνάβαλο....

ένα ποίημα της Ελένης Φιλλιπίδου 

Τόση κούραση...

Τόση σπατάλη...

για να πετύχεις τι?

Για να με ξεγελάσεις...

Οργάνωσες ολόκληρο καρναβάλι...

έφτιαξες άρματα...

μοίρασες όλο το πάθος σου,

όλο το μυαλό σου...

για να βρεις κατάλληλες στολές...

μάσκες...

... και αβανταδόρους ν ακολουθούν την πομπή σου...

και να καλύπτουν τα ψέμματα σου.

Ξέχασες όμως φίλε μου κάτι πολύ σημαντικό...

Στο τέλος πάντα...

καίνε τον καρνάβαλο...

και ένα  αλληγορικό παραμύθι  του αγαπημένου μου Αντώνη εμπνευσμένο από το συγκεκριμένο ποίημα...

Κυριακή της Συγχωρήσεως

η σημερινή...

γιατί αν δεν βρούμε τη δύναμη να συγχωρήσουμε πώς θα σταματήσει να στάζει το δηλητήριο της κακίας,του μίσους,της αγανάκτησης που μολύνει την ψυχή μας με αποτέλεσμα να χάνει την ηρεμία της...;

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν και ΄μεις να συγχωρέσουμε όσους μας πίκραναν...και να θυμόμαστε πως οι πρώτοι που θα επωφεληθούμε από αυτό θα είμαστε εμείς...

Καλή Σαρακοστή και καλή δύναμη σε όσους ξεκινούν τον πνευματικό τους αγώνα.

Καλημέρα και μην ξεχνάμε

πως το τώρα είναι το μόνο που μας ανήκει...

ας εστιάσουμε λοιπόν σ'αυτό και σε ότι αγαπάμε!

Λίγη ομορφιά

από τη ζωή...

με στιγμές γεμάτες από αγάπη,χαμόγελο,προσφορά,μοίρασμα...

πόσο γεμάτοι νιώθουμε όταν τις ζούμε...!

τις ευχές μου για ένα όμορφο ξημέρωμα σε όλους!

Καλό μήνα!

Ταλαντεύομαι

μέσα σε

σκέψεις

δίχρωμες

πιασμένες 

σε λεπτές

κλωστές...

σαν αυτές

του 

Μάρτη

             Σκέψεις κλωστες-Τέλη Φλεβάρη '13

Ευχές για μια υπέροχη Άνοιξη γεμάτη αγάπη,χρώματα,μυρωδιές και όμορφες μελωδίες!!!

Καλό κι ευλογημένο μήνα σε όλους!!!

και ένα ακόμη...

Το βαλς του Ορφέα

από την παράσταση Ευρυδίκη της Sarah Ruhl του Θεάτρου Πορεία,σε μετάφραση του Δημήτρη Τάρλοου και μουσική της Κατερίνας Πολέμη...
Ένα πραγματικά υπέροχο άκουσμα που πάντα το συνοδεύω με την ιστορία που κουβαλά...καλή ανάγνωση και καλή ακρόαση σε όσους θελήσουν να διαβάσουν και να ακούσουν...
τις ευχές μου για ένα όμορφο ξημέρωμα σε όλους!

Σύμφωνα με τον μύθο, κάποτε στην Θράκη ζούσε ένας βασιλιάς, ο Οίαγρος. Και αυτόν τον βασιλιά ερωτεύτηκε η Καλλιόπη, η μούσα της επικής ποίησης. Και έκαναν έναν γιο, τον Ορφέα. Ο Ορφέας μεγάλωσε και έγινε μεγάλος ήρωας. Μα το μόνο του όπλο ήταν η λύρα του και η μουσική του. Λένε ότι όταν τραγουδούσε τα ζώα μαζευόταν γύρω του και τα ποτάμια σταματούσαν να κυλούν και τα σύννεφα να περνούν.

Και κάποτε ο Ορφέας γνώρισε την Ευρυδίκη. Και την αγάπησε πάρα πολύ και εκείνη αγάπησε εκείνον. Και δεν πέρασε καιρός και αποφάσισαν να παντρευτούν. Και στο γάμο τους κάλεσαν όλους τους θεούς και όλους τους ήρωες. Όλοι ήταν χαρούμενοι για το νέο ζευγάρι. Μόνο ο Αρισταίος, ο φίλος του Ορφέα καθόταν δίπλα στη φωτιά και δεν έπινε και δε γελούσε. Μόνο κοιτούσε την Ευρυδίκη. Και την πλησίασε και της ζήτησε να μιλήσουν. Και όταν απομακρύνθηκαν από το γλέντι, ο Αρισταίος προσπάθησε να βιάσει την Ευρυδίκη, τη γυναίκα του καλύτερού του φίλου. Μα η Ευρυδίκη αντιστάθηκε και τον έσπρωξε και έτρεξε μακριά του. Και εκεί που έτρεχε πάτησε ένα φίδι και το φίδι τη δάγκωσε. Και η Ευρυδίκη πέθανε.

Η απόγνωση και ο πόνος του Ορφέα ήταν μεγάλη. Δεν ήθελε να πιστέψει ότι η αγαπημένη του πέθανε. Δεν ήθελε να φανταστεί τη ζωή του μακριά της. Και έτσι ξεκίνησε να τη βρει. Ξεκίνησε να πάει στο μέρος που κανείς ζωντανός δε πατάει. Ξεκίνησε να πάει στον Κάτω Κόσμο, στο βασίλειο του Άδη και της Περσεφόνης. Πάει στην άκρη των ακρών, στον ποταμό Αχέροντα. Και ο Ορφέας πλήρωσε το βαρκάρη και εκείνος τον πέρασε απέναντι.

Και έτσι ο Ορφέας βρέθηκε στη χώρα των νεκρών. Και έφτασε μπροστά στη πύλη του Κάτω Κόσμου, που τη φύλαγε ο Κέρβερος, ο σκύλος με τα τρία κεφάλια. Και ο Ορφέας έπαιξε μια γλυκιά μελωδία και το θηρίο ηρέμησε και κοιμήθηκε. Και ο Ορφέας πέρασε την πύλη. Και περπάτησε ανάμεσα στις ψυχές των νεκρών μέχρι που έφτασε μπροστά στο θρόνο του Άδη και στο θρόνο της Περσεφόνης.

Και όταν έφτασε μπροστά στους θεούς του Κάτω Κόσμου, έπιασε τη λύρα του και τραγούδησε. Τραγούδησε για την ομορφιά της Ευρυδίκης. Τραγούδησε για την αγάπη του. Και ζήτησε να του δώσουν πίσω την Ευρυδίκη. Αλλιώς προτιμούσε να μείνει και αυτός εκεί, στον Κάτω Κόσμο. Και η φωνή του ήταν τόσο γλυκιά και η μελωδία τόσο μεθυστική που όλες οι ψυχές σταμάτησαν να τον ακούσουν. Και ο Τάνταλος σταμάτησε για λίγο να προσπαθεί να πιάσει τα φρούτα και ο Σίσυφος σταμάτησε να σπρώχνει την πέτρα του. Ακόμα και οι ίδιες οι Ερινύες έκλαψαν.

Και οι θεοί του Κάτω Κόσμου του υποσχέθηκαν να του δώσουν την Ευρυδίκη. Αλλά τον προειδοποίησαν να μην γυρίσει πίσω να την κοιτάξει μέχρι να περάσουν την είσοδο του Κάτω Κόσμου και να βγουν στο φως.

Και έτσι ο Ορφέας προχώρησε μπροστά και πήρε το δρόμο της επιστροφής. Και πίσω άκουσε τα απαλά βήματα της καλής του. Και μπροστά του έβλεπε το φως του ήλιου. Και ανυπομονούσε να δει τη καλή του. Και όσο πλησίαζαν στην έξοδο, τόσο μεγάλωνε η ανυπομονησία του. Και λίγο πριν βγουν έξω ο Ορφέας δεν άντεξε και στράφηκε. Και εκεί στεκόταν η αγαπημένη του, η Ευρυδίκη. Μα πριν προλάβει να την αγγίξει και να της μιλήσει, η Ευρυδίκη εξαφανίστηκε από μπροστά του.

Από τότε λένε ότι ο Ορφέας έμεινε μόνος και ποτέ δεν αγάπησε πια άλλη γυναίκα. Και τριγυρνούσε τις ερημιές και έπαιζε τη μουσική του για τα ζώα που πάντα τον πλησίαζαν για να τον ακούσουν.

διαλέξτε εκτέλεση...

πηγή πληροφοριών:http://antikleidi.com/