Ένα τριπλό βραβείο που συνεχίζει να μοιράζεται!

Χαρισμένο από τρεις αγαπημένες +bloggers

την Ωραιοζήλη μου από το 

Κάθε Μέρα

 το Χριστινάκι μου από το

Andromeda My Galaxy

& την γλυκιά μου Ιώ από το

Ταξιδεμοί

Ερωτο-απαντήσεις

1.Γιατί ξεκινήσατε το blog; 

Είναι κι αυτός ένας τρόπος έκφρασης!

2.Πείτε μας λίγο τι σας ενθουσιάζει;

Να μαθαίνω νέα πράγματα,να αποκτώ καινούργια ενδιαφέροντα,να παρατηρώ τη φύση και τα ζώα!

3.Γιατί πιστεύετε ότι τα σχόλια και η επικοινωνία βοηθούν τους bloggers και με ποιο τρόπο;

Γιατί υπάρχει αυτό ακριβώς που λέει η ερώτηση...επικοινωνία και μοίρασμα μέσω ανταλλαγής απόψεων!

4.Για ποια πράγματα μιλάτε στο blog σας;

Αγάπη,Τέχνη,Σκέψεις,Προβληματισμοί...με μία λέξη Ζωή!

5.Έχετε δημιουργήσει μια φιλική σχέση με άλλους bloggers; Έχετε γνωριστεί ποτέ προσωπικά;

Θα έλεγα ναι...μιλώντας ακόμη και μέσα από τα σχόλια μπορεί να αναπτυχθεί μια "φιλική σχέση" με κάποια άτομα ..

 δεν έτυχε να βρεθούμε από κοντά αλλά εύχομαι να συμβεί!

6.Πως φαντάζεστε το blog σας σε δυο χρόνια; Τι θα θέλατε να δείτε να μεγαλώνει/ να αλλάζει με ποιο τρόπο;

Εννοείται πως δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί να είναι και αν θα υπάρχει σε 2 χρόνια από τώρα!

Θα ήθελα όμως όσο υπάρχει να μπορεί να ωφελεί,ακόμη και να προβληματίζει θετικά τον κάθε αναγνώστη!

7.Τι είναι αυτό που κάνετε καλύτερα;

Χμμ...ίσως το να κάνω τους άλλους να χαμογελούν..?!

8.Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;

Ανάλογα την περίοδο και την φάση που βρίσκομαι.

9.Πως γεννιούνται τα post σας;

Αυθόρμητα και πάντα μέσα από έντονα συναισθήματα!

10.Ευχές για τον αναγνώστη

Να ακούει πάντα την φωνή της ψυχής του...!!!!!

Με τη σειρά μου θα ήθελα να χαρίσω το βραβείο στα παρακάτω blogs

http://princess-airis.blogspot.gr/

http://agriomeli.blogspot.gr/

http://mia-petra.blogspot.gr/

http://aoratigonia.blogspot.gr/

http://syros2js.blogspot.gr/

Με ρώτησαν τι πτυχία έχω....

 και μιλάω με τον τρόπο που μιλάω, για τα θέματα που μιλάω.
Και εγώ ρωτάω, τι τίτλους έχει ένας ερωτευμένος που ατενίζει με πάθος τη ζωή;
Τι τίτλους και περγαμηνές έχει αυτός που αγαπάει και αν του επιτρέπεται να αγαπάει αν δεν έχει κανένα τίτλο!
Τι χαρτιά χρειάζονται για να μιλήσεις για τη ζωή που τη βλέπεις να ξεδιπλώνεται και θες να φωνάξεις για την ομορφιά της;
Τι σπουδές πρέπει να κάνεις για να γίνεις πτυχιούχος στη ζωή;
Πόσα πτυχία χρειάζονται για να αποφασίσεις πως το κλούβιο αυγό είναι κλούβιο και να μην το φας; Αν δεν έχεις πτυχίο που να στο λέει, πρέπει να είσαι η κότα για να το ξέρεις αυτό ή τελικά θα το φας;
Ποιος πτυχιούχος θα μου εξηγήσει τι είναι ο ηλεκτρισμός;
Ποιος θα μου αποδείξει τη θερμότητα;
Τι σπουδές έχει ο ποιητής που από τους στίχους του δακρύζεις;
Ευτυχώς, δεν ζήτησα ποτέ τίτλους σπουδών από τους δασκάλους μου. Έτσι, μαθαίνω από ένα παιδί που μεγαλώνει δίπλα μου, γονατίζω με δέος στα λόγια εκείνου του φτωχού παππού που κρατάει όμως αγκαλιά την κυρά του, κυλιέμαι ακόμα στην άμμο ακούγοντας το ξέβρασμα της θάλασσας, και λατρεύω τη σιωπή στις πανσελήνους.
Δεν έχω για τίποτα γνώμη, παρά μόνο άποψη. Ότι έμαθα, είναι καλό για τότε που το έμαθα. Τώρα, έχω πάντα χώρο για τα καινούργια. Και όλα είναι καλοδεχούμενα. Αυτή είναι η επιτρεπτικότητά μου στην ποικιλομορφία της δημιουργίας.
Και φροντίζω να ακούω τα κύτταρά μου, επειδή μου δείχνουν πάντα προς τα πού είναι ευτυχισμένα.
Και έτσι, επιλέγω.

Δημήτρης Νομικός

Ζώντας στο Σήμερα

Το παρελθόν μπορεί να σέρνει μαζί του σκοτάδια και σκιές που σε τρομάζουν...

ανάμεσα σ' αυτά όμως υπάρχουν και κάποιες αχτίδες φωτός...

κράτησε μόνο αυτές σαν φυλαχτό για το παρόν 

και σαν ελπίδα για το μέλλον....

Αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος - Για την Ειρήνη και το Δίκαιο

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
 
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος


Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη. 

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Τάσος Λειβαδίτης

Για εκείνα τα Παιδιά

 Χρειάστηκε να μεγαλώσω για να μπορέσω να αποδώσω τιμές σ' όλους αυτούς που αδικήθηκαν, όσο πάσχιζαν να είναι παιδιά μέσα στην ίδια την παιδική τους ηλικία.

Είχα κι εγώ τα δικά μου όταν όταν ήμουν μικρός, αλλά σήμερα γράφω για όλους αυτούς, που η λησμονιά τους φέρνει όλο και πιο κοντά στα λημέρια τους, κάθε φορά που τα μάτια τους αντικρίζουν φρονιμάδα, θαλπωρή και αγάπη.

Πλατείες, πεζοδρόμια, σοκάκια και κάθε κακόφημη περιοχή της γειτονιάς. Εκεί κάπου θα τα βρεις. Δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ, λίγο μετά το απόγευμα, όταν τα αδιάκριτα βλέμματα λιγοστεύουν κι ο πολύς κόσμος σπάει, μια ματιά να ρίξεις στις παρέες που αράζουν κι εκεί θα τα βρεις. Άλλα κάνουν χαβαλέ κι άλλα όχι τόσο. Την βρίσκουν ν' ακούν, τα βοηθάει να ξεχνιούνται.

Όλα γίνονται κάτω από το φως των αστεριών. Τι κι αν είναι νύχτα; Τι κι αν κακοί άνθρωποι τριγυρνάνε εκεί έξω; Τα παιδιά αυτά έμαθαν να ζουν μακριά απ' το σπίτι τους. Απολαμβάνουν να ζουν μακριά απ' το σπίτι τους, ακόμα κι αν ξέρουν ότι κακόβουλοι άνθρωποι συχνάζουν εκεί έξω.

Ένιωσαν την "οικογενειακή θαλπωρή", την ζεστασιά του σπιτιού, αλλά τίποτα από 'κει μέσα δεν τους γεμίζει. Βαρέθηκαν να κλείνουν τα αφτιά τους σε φωνές και φασαρίες. Φτάνει πια. Προτιμούν τις κόρνες των αυτοκινήτων και τον γνώριμο, για κείνους, ήχο των γρύλων που κάθε βράδυ ακούγεται ασταμάτητα, σαν κασέτα από χαλασμένο κασετόφωνο. Καλώς ή κακώς, τους κρατά συντροφιά.

Πόσο διαφορετικά να 'ναι 'κει έξω; Τι έχουν να φοβηθούν; Τρομερούς ανθρώπους που μπορεί να σηκώσουν χέρι; Το τσουχτερό κρύο; Πόσο πιο κρύα μπορεί να 'ναι η θερμοκρασία έξω, σε σχέση με το μίσος στα μάτια των ανθρώπων που σε γέννησαν; Τα παιδιά αυτά είδαν κι απόειδαν μέσα στο σπίτι τους. Είδαν τη μητέρα τους να ουρλιάζει στον πατέρα τους, τον πατέρα τους να χτυπάει την μητέρα τους, τα αδέρφια τους παραμελημένα και τους εαυτούς τους ανήμπορους παρατηρητές. Δεν είναι αρκετό;

Για 'κείνα τα παιδιά που σταμάτησαν το σχολείο και πιάσανε το τσιγάρο, αρκετά τα πυροβόλησες, κοινωνία. Δώσε τους λίγη ελευθερία να ξεδώσουν τον πόνο που έχουν μέσα τους και, έπειτα, δώσε τους την ευκαιρία να μπορούν να κοιτάνε τον άλλο μες στα μάτια. Δεν γεννήθηκαν με αδυναμίες, τις απέκτησαν στην συνέχεια.

Γιατί, κονωνία, εκεί που εσύ βλέπεις δύο μάτια βίαια, εγώ βλέπω ζεστασιά κι αγάπη εγκλωβισμένη, που ζητάει απεγνωσμένη να βγει προς τα έξω. Δεν σκότωσαν, δεν χτύπησαν ούτε θα χτυπήσουν κανέναν. Κι αν το κάνουν, μην τα καταδικάσεις επειδή το δέρμα τους είναι σκληρό ή τα μάτια τους βγάζουν πόνο. Συγχώρεσε τα, πέρασαν καταστάσεις.

Εκδιώχθηκαν κακήν κακώς από το σπίτι τους και βρήκαν λίγη ζεστασιά στα ντουβάρια της πλατείας και στα σοκάκια της γειτονιάς τους. Φτιάξανε μια παρέα, δίχως να χρειαστεί να ενταχθούν κάπου που δεν ταιριάζουν, μοιράζονται τα προβλήματα τους με τον δικό τους τρόπο. Ένας τρόπος είναι και to να μην τα συζητάνε καθόλου. Αυτό που θέλουν πάνω απ 'όλα είναι να ξεχνάν τις εικόνες που δεν θέλουν να φύγουν απ' το μυαλό τους.

Για 'κείνα τα παιδιά, αναγνώστη, μην κατεβάζεις το κεφάλι. Για 'κείνα τα παιδιά, μη βιάζεις το βήμα σου όταν περνάς από δίπλα τους. Μπορεί να σε πειράξουν πάνω στη πλάκα τους, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους την ελπίδα ότι θα σκάσεις κι εσύ ένα χαμόγελο.

Δεν θα τους κάνεις τη χάρη όμως, το ξέρεις. Δεν φταίει το μυαλό σου, φταίει η κοινωνία που σε 'σένα έδωσε, στα παιδιά όμως εκείνα στέρησε. Φταίει η κοινωνία που σ' έμαθε να κοιτάς με άλλο μάτι τους διαφορετικούς από σένα και, κυρίως, αυτούς που έχουν λιγότερα από σένα.

Εσύ μπήκες από νωρίς στο πρόγραμμα και στον ελεύθερο σου χρόνο. Με συγχωρείς, ο ελεύθερος χρόνος είναι πολυτέλεια για σένα. Έχεις τόσα πολλά να κάνεις, που παραπονιέσαι για ελευθερίες που δεν σου δίδονται.

Αυτά τα παιδιά που θα δεις το βράδυ στην γωνία, όταν θα στρίψεις για να πας να πάρεις τα τσιγάρα σου, την έχουν αυτή τη πολυτέλεια. Πολυτέλεια που γι 'αυτά αποτελεί συνήθεια. Χρόνος άπλετος για να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Να σου πω όμως, πως δεν μπορούν άλλο. Γι' αυτούς δεν είναι ελεύθερος χρόνος, είναι καταπίεση να βρίσκονται 'κει έξω, για να αποφεύγουν αυτό το βάσανο στο σπίτι τους. Όσο βρίσκονται εκεί μέσα, άλλο τόσο νιώθουν το μέλλον τους να γαμ..., να σβήνει.

Για 'κείνα τα παιδιά, εσύ μόνο φίλος μπορείς να είσαι. Νομίζεις είσαι εχθρός ή νιώθεις έτσι, αλλά το μόνο που θέλουν από σένα είναι, το πολύ, ένα χαμόγελο. Διαφορετικά, μη φοβάσαι. Δεν έχεις λόγο. Δεν είναι 'κει έξω μόνο γιατί γουστάρουν, αλλά γιατί δεν έχουν και πολλές επιλογές. Εσύ βγήκες για ένα περίπατο, αυτά γιατί δεν έχουν κάπου να πάνε. Ή μάλλον θα 'ταν ανακούφιση να ξέρουν ότι δεν έχουν κάπου να πάνε. Έχουν, μα είναι πολύ λίγο γι 'αυτούς κι αυτό πονάει πολύ.

Θα επιστρέψουν κάποια στιγμή όμως. Πόσο να κάτσουν εκεί; Μία ώρα; Δύο; Κάπου πρέπει να κοιμηθούν, κάτι πρέπει να φάνε. Δεν αντέχεται όμως αυτό. Έφτασαν στο σημείο να ευχαριστούν το Θεό που υπάρχει κι αύριο, και μεθαύριο, και που οι μέρες περνούν. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, λένε, και αυτά τα παιδιά όλο περιμένουν για μια αλλαγή που μόνα δεν μπορούν να φέρουν και αποζητούν λίγη από την αγάπη που βλέπουν στις ταινίες.

Όχι σε αυτές τις ρομαντικές, που όλα διαδραματίζονται μέσα σε ένα ροζ σύννεφο. Αναφέρομαι στις κοινωνικές. Ξέρεις, αυτές που η μητέρα δίνει μια αγκαλιά στο παιδί της, ο πατέρας μια συμβουλή στον γιο του και μετά το παιδί βλέπει τους δύο γονείς να δίνουν ένα φιλί γεμάτο αγάπη; Αυτές. Κάτι που θα πεις συνηθισμένο, φυσιολογικό.

Λίγο απ 'αυτό το φυσιολογικό, αν έχεις, δώσε. Αρκετά το μοίρασες από 'δω κι από 'κει σε άτομα που το μόνο που κοιτάν είναι τη τσέπη και τη φήμη σου. Άσε ένα χαμόγελο για 'κείνα τα παιδιά που το χουν ανάγκη. Για τα παιδιά που θα το εκτιμήσουν.

Για 'κείνα τα παιδιά, που τα κακολογείς και μετά τόσο εύκολα τα ξεχνάς, αυτά είναι και τα παιδιά που θα σε θυμούνται για το μοναδικό χαμόγελο που τους χάρισες.

Reman

[ πηγή άρθρου:http://enfo.gr/

περισσότερα άρθρα από Reman μπορείτε να διαβάσετε εδώ ]

Σώπα μη ΜΙΛΑ-ς

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή

κόψ' τη φωνή σου

σώπασε επιτέλους

κι αν ο λόγος είναι αργυρός

η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί

έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:

"σώπα".

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,

μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:

"κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου

η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,

"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,

"θα βρεις το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι

"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,

η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και

ήξερε να σωπαίνει.

Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :

"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"

Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές,

με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ένας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,

σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".

και μαζευτήκαμε πολλοί

μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,

τα πάντα κι όλα πολύ.

Εύκολα , μόνο με το Σώπα.

Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου

κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου

και κάν'την να σωπάσει.

Κόψ'την σύρριζα.

Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς ,

χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς"

Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς ,

θα γίνεις φαφλατάς ,

θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ'την αμέσως.

Δεν έχεις περιθώρια.

Γίνε μουγκός.

Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις Κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου

ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,

γιατί νομίζω πως θα' ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω

και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,

με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!....

Αζίζ Νεσίν

Αφιέρωμα στα Οφέλη του Πλεξίματος

Λένε ότι το πλέξιμο, αυτή η αρχαία τέχνη, μοιάζει με τη ζωή: Είναι μια διαδικασία που την ευχαριστιέσαι καθώς προχωράς βήμα – βήμα, μέχρι να φτάσεις στον τελικό προορισμό του ταξιδιού σου. Γι΄ αυτό και το έχουν κατατάξει στις πιο Ζεν ασχολίες. Εκτός αυτού όμως υπάρχουν 10 γνωστοί και άγνωστοι λόγοι για να πάρεις βελόνες και μαλλί και να ξεκινήσεις:

Όπως έχει αποδειχτεί, το πλέξιμο ρίχνει τους ρυθμούς της καρδιάς και της αναπνοής, δηλαδή είναι σαν να κάνεις χαλάρωση και διαλογισμό (με αντίστοιχα οφέλη για την υγεία).

Είναι μια πρακτική και δημιουργική απασχόληση, αφού μπορείς να φτιάξεις πουλόβερ, κάλτσες, κασκόλ και σκουφιά, ζεστά και όμορφα έργα τέχνης με τα χεράκια σου.

Η χαρά που σου δίνει κάθε βελονιά, η ικανοποίηση που παίρνεις όταν ολοκληρώνεις ένα δύσκολο σχέδιο και η πρόκληση που δημιουργεί η επόμενη… πλεκτική σου αποστολή είναι ένα από τα πλεονεκτήματά του.

Σε ωθεί να εστιάσεις στο παρόν απολαμβάνοντας το «εδώ και τώρα» (το Α και το Ω για το Ζεν).

Σε βοηθά να αναπτύξεις την αρετή της υπομονής.

Σε ηρεμεί αναγκαστικά, αφού δεν θέλει νευρικές κινήσεις.

Είναι ένα έργο που μπορείς να ολοκληρώσεις όποτε εσύ θέλεις, χωρίς να σε πιέζει ο χρόνος ή η απαίτηση κάποιου εργοδότη για συγκεκριμένη ημερομηνία παράδοσης.

Σου δίνει την ευκαιρία να ξαναβρείς για λίγο τον εαυτό σου, αν έχεις χαθεί μέσα στις διάφορες υποχρεώσεις της καθημερινότητας. Είναι η δική σου ώρα – και αν το κάνεις μαζί με φιλικά ή συγγενικά πρόσωπα, είναι μια ευκαιρία να τονώσεις τις σχέσεις σου.

Φέρνει στην επιφάνεια τα καλλιτεχνικά σου ένστικτα και γυμνάζει τον εγκέφαλο, αφού σε βάζει να ασχοληθείς με μετρήματα, σχέδια και συνδυασμούς χρωμάτων.

Σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι, όπως κάθε βελονιά είναι ζωτικής σημασίας και συνεισφέρει στο να παραμένει δεμένο όλο το πλεκτό, έτσι ακριβώς είναι και κάθε άνθρωπος για την κοινωνία. Επομένως αυξάνει την πίστη ότι όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Πλέξιμο εξ απαλών ονύχων
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα πρωτοποριακά σχολεία Waldorf Schools, που υποστηρίζουν τη φιλοσοφία της Ανθρωποσοφίας, μαθαίνουν στα μικρά παιδιά να πλέκουν πριν καν ξεκινήσουν να διαβάζουν.

Μια πνευματική απασχόληση

Σύμφωνα με την Αμερικανίδα Bernadette Murphy, συγγραφέα του βιβλίου «Ζεν και η τέχνη του πλεξίματος: Εξερευνώντας τις διασυνδέσεις μεταξύ πλεξίματος, πνευματικότητας και δημιουργικότητας» (Zen and the Art of Knitting: Exploring the Links Between Knitting, Spirituality, and Creativity), το πλέξιμο, όσο και αν φαίνεται παράλογο, έχει κάτι που φέρνει τους ανθρώπους σε μεγαλύτερη αρμονία με τον εαυτό τους και τους κάνει πιο πνευματικούς.

Η δύναμη του ρυθμού

Οι ρυθμικές επαναλαμβανόμενες κινήσεις του πλεξίματος είναι "ευεργετικές" από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες. Αρχικά η χαλαρωτική δράση ενός συγκεκριμένου ρυθμού είναι γνωστή και αποδεκτή καθώς χρησιμοποιείται ήδη επιτυχημένα στη αντιμετώπιση χρόνιων προβλημάτων συμπεριφοράς στα παιδιά με διάσπαση προσοχής -μεταξύ άλλων.

Πολλοί φανατικοί του πλεξίματος υποστηρίζουν ότι μέσα από αυτή την ενασχόληση κατάφεραν να καταπολεμήσουν στρες, κρίσεις πανικού, φοβίες, αλλά και ασθένειες όπως το άσθμα, όπου η ηρεμία παίζει καθοριστικό ρόλο.

πηγή πληροφοριών http://www.life.gr/default.asp

Καλόχρονο Αγάπης

με υγεία έρχομαι να ευχηθώ σε όλο τον κόσμο.

Μακάρι ο χρόνος που μόλις ξεκίνησε να μας μάθει να αγαπάμε αληθινά,

να σεβόμαστε τον εαυτό μας και τους γύρω μας,

να βοηθάμε όσους το έχουν ανάγκη,

να μπορούμε να ζούμε,να χαιρόμαστε & να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή,

να έχουμε υπομονή σε κάθε δυσκολία που μπορεί να συναντήσουμε,

να μπορούμε να αποδεχόμαστε τη ζωή όπως έρχεται χωρίς όμως ποτέ να χάνουμε την ελπίδα μας!

και κάτι τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό!

"Και όταν η ψυχή σου μιλά,καλύτερα εσύ να σιωπάς.

Και σκύψε όσο μπορείς να την ακούσεις,

γιατί η φωνή της είναι πάντα ψίθυρος 

για να μην ενοχλεί την επιθυμία σου..."

                              Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Καλές σιωπηλές ακροβασίες Ψυχής!

Σαν βλέπω τα βουνά

γαλάζια , μακρινά

η ανάσα που παίρνω δεν φτάνει

και θέλω να σου πω

πόσο σ' αγαπώ

μα κι αυτή η κουβέντα δεν φτάνει

και μοιάζει η ζωή μου

μικρή, πολύ μικρή

γι' αυτό που νιώθω δεν φτάνει

και το τραγούδι αυτό

δεν είναι αρκετό

μα κι άλλο να ήταν δεν φτάνει

θα κρύψω το σκοπό

απ' το τραγούδι αυτό

εκεί ψηλά που ούτε ο νους δε θα φτάνει

κι ότι έχω στο μυαλό

ποτέ δε θα στο πω

γιατί ένα τραγούδι δεν φτάνει!!!!