Ας "γεννήσουμε" επιτέλους Αγάπη στις Ψυχές μας

Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς

θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου

νὰ τὴν πᾶς ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου.

Νὰ τὴν κάνεις περιπατητικὸ ἀστέρι ἢ ξύλα

ἀναμμένα γιὰ τὰ Χριστούγεννα-στὸ τζάκι τοῦ Νέγρου

ἢ τοῦ Ἕλληνα χωρικοῦ.

Νὰ τὴν κάνεις ἀνθισμένη μηλιὰ

στὰ παράθυρα τῶν φυλακισμένων.

Ἐγὼ μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρχω ὡς αὔριο.

Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς

θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου

νὰ τὴν κάνεις τὶς νύχτες

ὁρατὲς νότες, ἔγχρωμες,

στὸν ἀέρα τοῦ κόσμου.

Νὰ τὴν κάνεις Αγάπη.

Νικηφόρος Βρεττάκος~Το παιδί με τη σάλπιγγα  & πηγή από εδώ

Τις ευχές μου για Καλά κι Ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλο τον κόσμο.

Χρόνια Πολλά με υγεία και Αγάπη...αν έχουμε αυτά,όλα τα άλλα έρχονται...!

Σ' Aγαπώ * Mυρτιώτισσα *

Σ΄αγαπώ - δεν μπορώ

τίποτ΄άλλο να πω

πιο βαθύ, πιο απλό,

πιο μεγάλο!

Μπρος στα πόδια σου εδώ

με λαχτάρα σκορπώ

τον πολύφυλλο ανθό

της ζωής μου.

Ώ μελίσσι μου, πιες

απ΄αυτόν τις γλυκές,

τις αγνές ευωδιές

της ψυχής μου!

Τα δυο χέρια μου - νά!

στα προσφέρω δετά,

για να γείρεις γλυκά

το κεφάλι,

κ΄η καρδιά μου σκιρτά

κι όλη ζήλεια ζητά

να σου γίνει ως αυτά

προσκεφάλι!

Και για στρώμα, καλέ,

πάρε όλην εμέ -

σβήσ΄τη φλόγα σε με

της φωτιάς σου,

ενώ δίπλα σου εγώ

τη ζωή θ΄αγροικώ

να κυλάει στο ρυθμό

της καρδιάς σου!..

Σ΄αγαπώ - τι μπορώ

ακριβέ, να σου πώ,

πιο βαθύ, πιο απλό,

πιο μεγάλο;...

(Από την ποιητική συλλογή Κίτρινες φλόγες)

Ένας Ουρανός μ' Aστέρια

Μια νύχτα του έδειξε την Μεγάλη και την Μικρή Άρκτο...στην επιστροφή τους εκείνη είδε ένα Αστέρι να πέφτει....
δεν ήξερε τότε τι να ευχηθεί...

Το επόμενο βράδυ έμαθε να της τις δείχνει εκείνος!

-του άρεσε πολύ-

Κάποιο άλλο βράδυ του έδειξε την Πούλια...

Σχεδόν κάθε νύχτα όταν επέστρεφαν...λίγο πριν μπει  στο σπίτι της εκείνη έβλεπε κι από ένα Αστέρι να πέφτει...

 Κι ένα ακόμη βράδυ ενώ ήταν μαζί εκείνη είδε δυο Αστέρια να πέφτουν...ένα στο ξεκίνημα της βόλτας τους και ένα στην επιστροφή τους... για πρώτη φορά συνέβη όσο ήταν μαζί...
και τις δύο φορές έκανε την ίδια ευχή...

τώρα ήξερε!

Αγαπώντας Εντός...

Πόσο δύσκολο πραγματικά το να καταφέρεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου νικώντας τον εχθρό που κατοικεί μέσα του...!

...πάλη μιας ζωής ολάκερης..που τελικά δεν ξέρω αν είναι αρκετή για πολλούς ανθρώπους...

Ευλογημένοι όσοι το έχουν καταφέρει...καλή δύναμη στον αγώνα όσων ακόμη προσπαθούν...

Μ'αρέσει-ς άμα Σωπαίνεις

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία

κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,

η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει.

Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας

κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,

στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.

Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,

έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ’ τα πράγματα,

ποτισμένη απ’ τη δική μου ψυχή.

Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,

σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.

Κι άμα κλαις μου αρέσεις,

απ’ την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.

Κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,

η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ’ αγγίξει:

Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας

μες τη δική σου σιωπή.

Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή

τη δικιά σου

που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων

και που λάμπει σαν αστραπή.

Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου,

η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.

Απόμακρη και τόση δα και απ’ τα αστέρια φτιαγμένη

είναι η δικιά σου σιωπή.

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.

Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.

Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο – μου αρκεί

για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.

Πάμπλο Νερούδα

Καλώς όρισες Χειμώνα-νθε!

Δε μ’ακούς; Έρχομαι μέσα από τους έρημους ασφαλτόδρομους. Έλα, έλα, κοριτσάκι μυρίζω φασουλάδα, πορτοκάλι και τραγανιστό τσουρέκι.

Έλα, έλα, αγοράκι φόρεσε το σκούφο σου βάλε τα μάλλινα γάντια σου άνοιξε το στόμα σου, να ξεδιψάσεις με το χιόνι γέμισε τις τσέπες σου σταφίδες, καρύδια και ξεραμένα σύκα τάισε με ψίχουλα τα πεινασμένα σπουργίτια.

Έρχομαι μέσα από τις παγωμένες λίμνες και τα ποτάμια τα γυμνά κλαδιά και το μολυβένιο ουρανό άσ’ το μόνο του στη γωνιά του το πατίνι κάνε το φίλο σου να δακρύσει με μια φέτα μανταρίνι.

Τι κάνει η γιαγιά σου; Πλέκει ακόμη πλάι στο περβάζι; Για κοίτα πώς μελάνιασε η μύτη σου….την πάγωσε τ’ αγιάζι…

Έλα, έλα, αγοράκι έλα, έλα κοριτσάκι. Δε μ’ ακούς; Είμαι ο Χειμώνας.

Μάρω Λοϊζου

Αν και θεωρείται η ψυχρότερη εποχή του χρόνου...

εύχομαι να ζεστάνει τις ψυχές μας με αγάπη και να τις γιομίσει

με χειμωνανθούς!

Καλό Χειμώνα σε όλους