Πλάθοντας λέξεις ψυχής...

Πλάθω τη ζύμη του λόγου, παλεύω

μην τυχόν και περάσει καμιά λέξη χωρίς

νάχει γίνει ψυχή’ γιατί η λέξη αυτή

θα είναι καθώς ένα τραύμα στο ωραίο

ποίημα τότε. Θέλω η φωνή μου νάναι

αλήθεια όπως το αίμα ή ο χυμός

που σπρώχνει ανεβάζοντας κάτω

απ’ τη φλούδα τ’ άνθη στο δέντρο.

Νάναι ένα χτίσμα διάφανο, που

να διακρίνεται μέσα του η ζωή,

τα βουνά, τα διαρκώς μεταλλάζοντα

χρώματα, το μακρόκοσμο θέαμα

με τις έναστρες σκαλωσιές: όλη

η ποίηση αυτή, που ξαναγίνεται

ποίηση μέσα στην ποίηση.

Νικηφόρος Βρεττάκος