Να θυμάσαι πως....
Τίποτε δεν είναι στάνταρ και δεδομένο.
Από όσα βλέπεις,ακούς ή διαβάζεις πάντα να αφήνεις μέσα σου ένα κομμάτι ελεύθερο για τη δική σου γνώμη και τα δικά σου πιστεύω.
Γιατί η ελευθερία της ψυχής και της σκέψης μας είναι το παν.

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Τανγκό μες στον καθρέφτη

Ο Μαρξ, ο έρωτας, ο Θεός. Περιπλανήσεις της νιότης μας που αγωνιούσε να είναι άξια και να καταλάβει, διαφανής στη δικαιοσύνη και στην αξιοπρέπεια. Πόσο δύσκολα γίνεται άξιος και διαφανής κανείς, πόσο δύσκολα καταλαβαίνει. Από απώλεια σε απώλεια, από απόπειρα σε απόπειρα. Πόσοι θ’ αντέξουμε ως το τέλος γέροι, στα συγκαλά μας; Πόσοι θα το παραδεχθούμε το άγριο μάθημα πως η απώλεια είναι το κέρδος, πως το άδειασμα είναι το γέμισμα, στο κενό η πληρότητα κι ο κίνδυνος η μόνο σιγουριά; Αργούμε πολύ. Φοβόμαστε πολύ, αντιστεκόμαστε μάταια. Οι δρόμοι μας μοιάζουν να προχωρούν μα δεν προχωρούν. Οι πιο πολλοί κυκλικά είναι χαραγμένοι.

Βρέχει κι εγώ θυμάμαι νύχτες μιας αγάπης σύντομης. Λόγια του στο αυτί μου πιο ερωτικά απ’ το σώμα του στο κορμί μου. “Δεν ξέρω τι να κάνω με σένα”, μου έλεγε. “Είναι τόσο καλό αυτό που ζω που το φοβάμαι″. “Θα χαθώ μέσα σου”, μου έλεγε. “Θα μ’ αφήσεις γρήγορα κι εγώ θα γυρνώ στην άμμο, γυμνός σαν εκείνο τον παλαβό”. “Δεν αντέχω να πονέσω άλλη φορά”, μου έλεγε. “Καλύτερα να μη ζήσω παρά να ξαναπονέσω έτσι″. Χαθήκαμε. Για να μη χαθούμε μαζί χαθήκαμε χώρια. Χάσαμε την έκσταση που μαζί γεννούσαμε από φόβο να μην τη χάσουμε !

Πόσο ύπουλη και υποκριτική μπορεί να γίνει η δύναμη του λόγου ! Το καταλαβαίνω τώρα που γράψε – γράψε, οι ευχέρειες μου βελτιώνονται και ακονίζονται. Με τρεις αλήθειες για λάβαρο, εισβάλλω περνώντας δέκα ψέματα στις εξομολογήσεις μου. Τα ψέματα αυτογονιμοποιούνται, απλώνουν και γεμίζουν τον κόσμο, μου σαστίζουν τη διάκριση. Σαν τους σουρεαλιστές ποιητές που μαζί με την τέχνη τους μπορούν να περνούν αυθαιρεσίες, μπορούν άνετα να μπλοφάρουν.

Το αδιέξοδο είναι ένα μυστικό σημείο στο τοπίο της ιστορίας μας που λειτουργεί μαγικά. Στέκεσαι μπροστά του, αδειάζεις, ακινητοποιείσαι. Στρέφεσαι απελπισμένος και κάνεις πίσω, κάνεις επιτέλους τη σωστή κίνηση: προς τα μέσα σου. Εκεί, μέσα σου είναι πια η έξοδος κι οι συναντήσεις οι αληθινές, η εύγλωττη σιωπή, οι ζωντανές μνήμες. Εκεί είναι πια η συνεννόηση κι η κατανόηση, η συναίνεση κι η παραδοχή. Γι′ αυτό το λέω πως κάθε άνθρωπος που κάποτε ήρθε κοντά μας και μας τράβηξε, ζει μέσα μας για πάντα. Ωριμάζοντας μέχρι την εικόνα του την αληθινή. Και βηματίζοντας μέχρι τη θέση που του αξίζει.

Η μιζέρια, η καχυποψία και η ανία είναι η δικιά μας κόλαση που μας χαυνώνει και δεν τολμάμε να εγκαταλείψουμε μια και τη μάθαμε καλά. Τσιγκουνευόμαστε να ρισκάρουμε οτιδήποτε αποκτήσαμε. Μια κακιά συνήθεια που μας σιγοτρώει συχνά καταντάει ηδονικότερη απ’ την αλλαγή που υπόσχεται λύτρωση.

Μάρω Βαμβουνάκη "Τανγκό μες στον καθρέφτη"


12 σχόλια:

  1. Ωχχχ βαρύ κι ασήκωτο... άντε καλό μας βράδυ να ανεβαίνουμε λίγο λέμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολλές οι φορές που αλήθεια μπορεί να βαραίνει...!
      Μια χαρά ανεβασμένοι είμαστε φιλενάδα,απλά το διάβασα μου άρεσε και σκέφτηκα να το μοιραστώ:))

      Διαγραφή
  2. Πολύ ωραίο απόσπασμα, το ίδιο και το τραγούδι του Πασχαλίδη!
    αχχχ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πονάνε τα λόγια της, μα η αλήθεια ποτέ δεν χαϊδεύει τ' αυτιά...
    φιλάκι Άμυ μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Για να μην χαθούμε μαζί, χαθήκαμε χώρια! Πόσο φοβίζει αυτό το μαζί καμιά φορά ε;
    Πολύ ωραίο κείμενο, και ας τσιμπάει ενδότερα!
    Καλό ξημέρωμα Άμυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ....πολύ!
      αλλά και η παραίτηση φωνάζει δειλία...ή μη ουσία συναισθημάτων!
      Καλό ξημέρωμα Νίκη!

      Διαγραφή
  5. καλημέρα μου,

    "η κόλασή μας είναι οι άλλοι".. έλεγε ο Σαρτρ..στο "κεκλεισμένων των θυρών"

    συνεχίζω να πιστεύω.. ότι κόλαση είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.... ο χειρότερος εχθρός μας... αν του το επιτρέψουμε...
    το πως αντιμετωπίζουμε....εμείς τους άλλους....
    το τι σκεφτόμαστε εμείς..για τους άλλους...
    ίσως..κόλαση... να είναι η απουσία.. "των άλλων"...
    γιατί ανάμεσα σε αυτούς είναι και κάποιοι... που συναντάμε στη ζωή.. μια φορά... και αυτή αρκεί....
    για να το θυμόμαστε πάντα..

    το τραγούδι τρελά αγαπημένο...
    για μια ακόμη φορά... "ό,τι αγαπάς... ΕΣΥ...ό,τι πιστεύεις ΕΣΥ...παίρνει το σχήμα σου!"

    τα πιο γλυκά φιλιά μου:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ με τα λόγια σου Ιώ μου,ο εαυτός μας ευθύνεται για τα περισσότερα από όσα βιώνουμε...αιώνιος εχθρός μας και στόχος μας η συμφιλίωση μαζί του!!!!
      φιλιά πολλά:)

      Διαγραφή
  6. Απο τα πολύ αγαπημένα μου βιβλια της Βαμβουνάκη το ΄΄τανγκό μες στον καθρέφτη''πονάνε σαν μαχαιρίες οι λέξεις περνάνε στη φλέφα!!το κομμάτι του Πασχαλίδη δεν το ήξερα και μου άρεσε ιδιαίτερα!φιλάκια Άμυ μου!!!!!!!!η εσω-κόλαση όταν εγκατασταθεί δεν εγκαταλείπεται εύκολα..φιλοσοφημένο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ...πραγματικά..θέλει πολύ αγώνα για να αλλάξεις ρότα!!!!!!
      φιλάκια Καιτούλα μου μαζί με μια μεγάλη αγκαλιά:))))

      Διαγραφή

Γράφουμε ελληνικά :)