Πρώτες Φθινοπωρινές Ψιχάλες της Αυλής

Ψιχαλίζει, ψιχαλίζει

στη μικρή μας την αυλή,

το φθινόπωρο π’ αρχίζει

τ’ αγαπώ πολύ πολύ!

Το ‘χω μέσα στην καρδιά μου

και πετάω από χαρά

να μαζεύω στην ποδιά μου

φύλλα κίτρινα, ξερά.

 Ψιχαλίζει, ψιχαλίζει

στο δρομάκι το στενό

κι ένα σύννεφο μαυρίζει

κει ψηλά στον ουρανό.

Και στον τσίγκο μας απάνω

έγινε καλή αρχή.

Ήρθε να μας παίξει πιάνο

αχ, η δεσποινίς βροχή!

Ψιχαλίζει, ψιχαλίζει

ένα σπουργιτάκι εδώ,

μες στην μπόρα τουρτουρίζει

δεν προφταίνω να το δω.

Θε μου, όταν πιάνει μπόρα,

τα παιδάκια τα φτωχά

και τα σπουργιτάκια τώρα,

μην τ’ αφήνεις μοναχά...

Κι έτσι, όταν ψιχαλίζει

στη μικρή μας την αυλή,

το φθινόπωρο που αρχίζει

θα μ’ αρέσει πιο πολύ!