Για εκείνα τα Παιδιά

 Χρειάστηκε να μεγαλώσω για να μπορέσω να αποδώσω τιμές σ' όλους αυτούς που αδικήθηκαν, όσο πάσχιζαν να είναι παιδιά μέσα στην ίδια την παιδική τους ηλικία.

Είχα κι εγώ τα δικά μου όταν όταν ήμουν μικρός, αλλά σήμερα γράφω για όλους αυτούς, που η λησμονιά τους φέρνει όλο και πιο κοντά στα λημέρια τους, κάθε φορά που τα μάτια τους αντικρίζουν φρονιμάδα, θαλπωρή και αγάπη.

Πλατείες, πεζοδρόμια, σοκάκια και κάθε κακόφημη περιοχή της γειτονιάς. Εκεί κάπου θα τα βρεις. Δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ, λίγο μετά το απόγευμα, όταν τα αδιάκριτα βλέμματα λιγοστεύουν κι ο πολύς κόσμος σπάει, μια ματιά να ρίξεις στις παρέες που αράζουν κι εκεί θα τα βρεις. Άλλα κάνουν χαβαλέ κι άλλα όχι τόσο. Την βρίσκουν ν' ακούν, τα βοηθάει να ξεχνιούνται.

Όλα γίνονται κάτω από το φως των αστεριών. Τι κι αν είναι νύχτα; Τι κι αν κακοί άνθρωποι τριγυρνάνε εκεί έξω; Τα παιδιά αυτά έμαθαν να ζουν μακριά απ' το σπίτι τους. Απολαμβάνουν να ζουν μακριά απ' το σπίτι τους, ακόμα κι αν ξέρουν ότι κακόβουλοι άνθρωποι συχνάζουν εκεί έξω.

Ένιωσαν την "οικογενειακή θαλπωρή", την ζεστασιά του σπιτιού, αλλά τίποτα από 'κει μέσα δεν τους γεμίζει. Βαρέθηκαν να κλείνουν τα αφτιά τους σε φωνές και φασαρίες. Φτάνει πια. Προτιμούν τις κόρνες των αυτοκινήτων και τον γνώριμο, για κείνους, ήχο των γρύλων που κάθε βράδυ ακούγεται ασταμάτητα, σαν κασέτα από χαλασμένο κασετόφωνο. Καλώς ή κακώς, τους κρατά συντροφιά.

Πόσο διαφορετικά να 'ναι 'κει έξω; Τι έχουν να φοβηθούν; Τρομερούς ανθρώπους που μπορεί να σηκώσουν χέρι; Το τσουχτερό κρύο; Πόσο πιο κρύα μπορεί να 'ναι η θερμοκρασία έξω, σε σχέση με το μίσος στα μάτια των ανθρώπων που σε γέννησαν; Τα παιδιά αυτά είδαν κι απόειδαν μέσα στο σπίτι τους. Είδαν τη μητέρα τους να ουρλιάζει στον πατέρα τους, τον πατέρα τους να χτυπάει την μητέρα τους, τα αδέρφια τους παραμελημένα και τους εαυτούς τους ανήμπορους παρατηρητές. Δεν είναι αρκετό;

Για 'κείνα τα παιδιά που σταμάτησαν το σχολείο και πιάσανε το τσιγάρο, αρκετά τα πυροβόλησες, κοινωνία. Δώσε τους λίγη ελευθερία να ξεδώσουν τον πόνο που έχουν μέσα τους και, έπειτα, δώσε τους την ευκαιρία να μπορούν να κοιτάνε τον άλλο μες στα μάτια. Δεν γεννήθηκαν με αδυναμίες, τις απέκτησαν στην συνέχεια.

Γιατί, κονωνία, εκεί που εσύ βλέπεις δύο μάτια βίαια, εγώ βλέπω ζεστασιά κι αγάπη εγκλωβισμένη, που ζητάει απεγνωσμένη να βγει προς τα έξω. Δεν σκότωσαν, δεν χτύπησαν ούτε θα χτυπήσουν κανέναν. Κι αν το κάνουν, μην τα καταδικάσεις επειδή το δέρμα τους είναι σκληρό ή τα μάτια τους βγάζουν πόνο. Συγχώρεσε τα, πέρασαν καταστάσεις.

Εκδιώχθηκαν κακήν κακώς από το σπίτι τους και βρήκαν λίγη ζεστασιά στα ντουβάρια της πλατείας και στα σοκάκια της γειτονιάς τους. Φτιάξανε μια παρέα, δίχως να χρειαστεί να ενταχθούν κάπου που δεν ταιριάζουν, μοιράζονται τα προβλήματα τους με τον δικό τους τρόπο. Ένας τρόπος είναι και to να μην τα συζητάνε καθόλου. Αυτό που θέλουν πάνω απ 'όλα είναι να ξεχνάν τις εικόνες που δεν θέλουν να φύγουν απ' το μυαλό τους.

Για 'κείνα τα παιδιά, αναγνώστη, μην κατεβάζεις το κεφάλι. Για 'κείνα τα παιδιά, μη βιάζεις το βήμα σου όταν περνάς από δίπλα τους. Μπορεί να σε πειράξουν πάνω στη πλάκα τους, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους την ελπίδα ότι θα σκάσεις κι εσύ ένα χαμόγελο.

Δεν θα τους κάνεις τη χάρη όμως, το ξέρεις. Δεν φταίει το μυαλό σου, φταίει η κοινωνία που σε 'σένα έδωσε, στα παιδιά όμως εκείνα στέρησε. Φταίει η κοινωνία που σ' έμαθε να κοιτάς με άλλο μάτι τους διαφορετικούς από σένα και, κυρίως, αυτούς που έχουν λιγότερα από σένα.

Εσύ μπήκες από νωρίς στο πρόγραμμα και στον ελεύθερο σου χρόνο. Με συγχωρείς, ο ελεύθερος χρόνος είναι πολυτέλεια για σένα. Έχεις τόσα πολλά να κάνεις, που παραπονιέσαι για ελευθερίες που δεν σου δίδονται.

Αυτά τα παιδιά που θα δεις το βράδυ στην γωνία, όταν θα στρίψεις για να πας να πάρεις τα τσιγάρα σου, την έχουν αυτή τη πολυτέλεια. Πολυτέλεια που γι 'αυτά αποτελεί συνήθεια. Χρόνος άπλετος για να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Να σου πω όμως, πως δεν μπορούν άλλο. Γι' αυτούς δεν είναι ελεύθερος χρόνος, είναι καταπίεση να βρίσκονται 'κει έξω, για να αποφεύγουν αυτό το βάσανο στο σπίτι τους. Όσο βρίσκονται εκεί μέσα, άλλο τόσο νιώθουν το μέλλον τους να γαμ..., να σβήνει.

Για 'κείνα τα παιδιά, εσύ μόνο φίλος μπορείς να είσαι. Νομίζεις είσαι εχθρός ή νιώθεις έτσι, αλλά το μόνο που θέλουν από σένα είναι, το πολύ, ένα χαμόγελο. Διαφορετικά, μη φοβάσαι. Δεν έχεις λόγο. Δεν είναι 'κει έξω μόνο γιατί γουστάρουν, αλλά γιατί δεν έχουν και πολλές επιλογές. Εσύ βγήκες για ένα περίπατο, αυτά γιατί δεν έχουν κάπου να πάνε. Ή μάλλον θα 'ταν ανακούφιση να ξέρουν ότι δεν έχουν κάπου να πάνε. Έχουν, μα είναι πολύ λίγο γι 'αυτούς κι αυτό πονάει πολύ.

Θα επιστρέψουν κάποια στιγμή όμως. Πόσο να κάτσουν εκεί; Μία ώρα; Δύο; Κάπου πρέπει να κοιμηθούν, κάτι πρέπει να φάνε. Δεν αντέχεται όμως αυτό. Έφτασαν στο σημείο να ευχαριστούν το Θεό που υπάρχει κι αύριο, και μεθαύριο, και που οι μέρες περνούν. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, λένε, και αυτά τα παιδιά όλο περιμένουν για μια αλλαγή που μόνα δεν μπορούν να φέρουν και αποζητούν λίγη από την αγάπη που βλέπουν στις ταινίες.

Όχι σε αυτές τις ρομαντικές, που όλα διαδραματίζονται μέσα σε ένα ροζ σύννεφο. Αναφέρομαι στις κοινωνικές. Ξέρεις, αυτές που η μητέρα δίνει μια αγκαλιά στο παιδί της, ο πατέρας μια συμβουλή στον γιο του και μετά το παιδί βλέπει τους δύο γονείς να δίνουν ένα φιλί γεμάτο αγάπη; Αυτές. Κάτι που θα πεις συνηθισμένο, φυσιολογικό.

Λίγο απ 'αυτό το φυσιολογικό, αν έχεις, δώσε. Αρκετά το μοίρασες από 'δω κι από 'κει σε άτομα που το μόνο που κοιτάν είναι τη τσέπη και τη φήμη σου. Άσε ένα χαμόγελο για 'κείνα τα παιδιά που το χουν ανάγκη. Για τα παιδιά που θα το εκτιμήσουν.

Για 'κείνα τα παιδιά, που τα κακολογείς και μετά τόσο εύκολα τα ξεχνάς, αυτά είναι και τα παιδιά που θα σε θυμούνται για το μοναδικό χαμόγελο που τους χάρισες.

Reman

[ πηγή άρθρου:http://enfo.gr/

περισσότερα άρθρα από Reman μπορείτε να διαβάσετε εδώ ]