Το νιονιό...

Το μυαλό δεν είναι βιβλίο, δεν είναι τακτοποιημένο αρχείο, δεν είναι σύστημα θυρίδων όπου φυλάμε

 τα τιμαλφή του παρελθόντος μας χρόνου. 

Δεν έχει καμιά τάξη. 

Απεναντίας, λειτουργεί διά της αταξίας, με θυμικές καταιγίδες, με συνειρμικές αλυσίδες όπου συνείρονται τα έγκατα του εγώ,με τρικυμίες εν κρανίω και με ναυαγοσωστικές σκέψεις.

Το πλαγκτόν του είναι γαλαξιοειδές – γάλα χυμένο στους ουρανούς της συνείδησης. Λέμε πολύ συχνά:αφήστε με να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, να συγκεντρωθώ, να μαζέψω τα μυαλά μου. 

Πράγματι τα μυαλά είναι χυμένα – μόνο έτσι λειτουργούν και αποδίδουν.

 Αν υπήρχε – ευτυχώς που δεν υπάρχει – τρόπος να παραστήσουμε την εσωτερικότητα του νου,

 ασφαλώς θα βλέπαμε ένα εγχυματώδες τερατούργημα όπου ο χρόνος θα κρατούσε το ρόλο του ζωτικού κενού και η μνήμη τη θέση μιας σπειροειδούς έλικας με άπειρους κλώνους. Μήπως είναι τυχαίες οι κρίσεις ιλίγγου που παθαίνουμε κάθε τόσο περνώντας από το ένα στο άλλο, από τα βάθη στην επιφάνεια;

Οπότε πώς εξηγείται η τόση καθαρότητα μιας σκέψης; 

Το συγκεκριμένο που αναδύεται από αυτή την αρχέγονη θολούρα; Δεν εξηγείται – απλώς συμβαίνει. 

Ό,τι είναι γόνιμο και θαυμαστό στη ζωή βγαίνει μέσα από ευεργετικά πολτοειδή και μαγματοειδή ρεύματα. 

Ο νους δεν ταυτίζεται με το χάος του, ζωογονείται από αυτό όπως το έμβρυο μέσα στην κοιλιά της μάνας του.

Οι λατίνοι έλεγαν ότι γεννιόμαστε μέσα στα ούρα και στα σκατά. 

Όσοι είδαν νεογέννητο το ξέρουν.

 Παρόμοια είναι και η γέννηση των σκέψεων, γι” αυτό καταγινόμαστε να τις απαλλάξουμε από τις γλίνες που τις έθρεψαν.

Το νιονιό / Κωστής Παπαγιώργης