Ο ήλιος μας φωνάζει

Γιατί να μην παίξουμε; Ο παππούς λέει πως όσοι μάθανε το κρύο
ξέρουνε τι θα πει και ζέστα.
 Ω, κάτι ξέρει κι ο παππούς και φοράει στ’ αφτιά του κόκκινα κεράσια
και μιλάει φιλικά με τα λουλούδια τα λόγια της ξανθής αυγής.
 Ο κάμπος είναι πράσινος, η θάλασσα γαλάζια κι ο ουρανός είναι σαν
την ομπρέλα της άνοιξης όταν πηγαίνει περίπατο με μικρά χαρούμενα
βήματα.

Άλλοτε διαβάζαμε τα μαθήματα μας, κάναμε την προσευχή μας
και λέγαμε πως δυο και δυο κάνουνε τέσσερα.
 Τώρα, δυο λουλούδια και δυο αχτίνες δεν κάνουνε τέσσερα – κάνουνε
την ψυχή μας.
 Κι ένα τριαντάφυλλο και μια πεταλούδα δεν κάνουν δυο – κάνουν ένα
Θεό.
 Κι ένας Θεός κάνει όλα.
 Λοιπόν, η ψυχή μας μαζί με την ψυχή του Θεού πόσα κάνει;
 Ο δάσκαλος δεν ξέρει.
 Εμείς το ξέρουμε πως κάνει: ένα.
 Το διαβάσαμε σήμερα στο ανοιχτό βιβλίο του ήλιου, σήμερα που
ξεχάσαμε όλα τα βιβλία.

 Γιάννης Ρίτσος

***
Ευχές από καρδιάς τούτο το καλοκαίρι να 'ναι γεμάτο από ολόφωτες ευτυχισμένες στιγμές!!!

***

*Νὰ εὔχεσαι νά ῾ναι μακρὺς ὁ δρόμος. 
Πολλὰ τὰ καλοκαιρινὰ πρωϊὰ νὰ εἶναι 
ποὺ μὲ τί εὐχαρίστηση, μὲ τί χαρὰ 
θὰ μπαίνεις σὲ λιμένας πρωτοειδωμένους·*
                       Κ.Καβάφης

Κοίτα πώς γέρνει τώρα ο ήλιος
και μεγαλώνει τις σκιές στα χώματα!
Και πώς κοιτάζουν προς τα μέσα
κι αφήνουν να τα φανταστείς τα χρώματα!
Κι είν' ένα φως μες το σκοτάδι
που σου ταιριάζει να φοράς,
γιατί αλλιώς σε φανερώνει
κι αλλιώς σε κάνει να κοιτάς,
σαν μ' αγαπάς.