Τώρα το ξέρω
Πρέπει ν’ αγαπήσω τη ζωή
Ανάμεσα απ’ τα συντρίμμια
Που βρίσκονται μπροστά μου
Πρέπει να αγαπήσω ξανά
Κάθε μικρό κομμάτι
Κι ένα ένα να τα βάλω στη σειρά
Όμορφα δεν είναι μόνο
Τα απείραχτα πράγματα
Και τα σπασμένα αγάλματα
Έχουν τη δική τους τη χάρη
Και ίσως είναι αυτά
Που πιο πολύ μας μοιάζουν.
Αργύρης Μαρνέρος
Καλησπέρα με ένα υπέροχα μελωδικό άκουσμα...
*ευχαριστώ πολύ - και πάντα από καρδιάς -
για τα χθεσινά υπέροχα λόγια σας*
παντα γαληνευω εδω! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι πολύ γι' αυτό Εκφρασούλα μου!!!!!:))
ΔιαγραφήΕίσαι απολαυστική!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλάκι
Ποια μιλάει τώρα!!!!!!!!!!
ΔιαγραφήΦιλάκι γλυκό Λενάκι μου!:))
πόσο αγαπώ..τα αγάλματα..
ΑπάντησηΔιαγραφήάλλο τόσο ..και τις επιλογές σου..:))
τα φιλιά μου
καλό απόγευμα
Να είσαι καλά Ιώ μου αγαπημένη:))
Διαγραφήπολλά γλυκά φιλιά!
Μπορεί ένα έργο τέχνης, ή τα σπασμένα πράγματα να στερούνται προσοχής,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι ν’ αναχαιτίζουν την άψογη θέα, αλλά μεταδίδουν εξ’ ίσου ενέργεια,
ιδιαίτερα, όταν συνταιριάζουν με τις εσωτερικές μας ρωγμές!
Να είσαι καλά Άμυ μου, πάντα θαυμάζω τις υπέροχες επιλογές σου!
Να έχεις ένα γλυκό απόγευμα! Φιλάκια!:))
Υ.Γ. Για την προηγούμενη ανάρτηση σου:
Εύχομαι αστείρευτη έμπνευση και... εκατομμύρια περάσματα!!!♥
Και εγώ πάντα θαυμάζω τα γεμάτα ουσία σχόλια σου!
ΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ για όλα!
Καλημέρα και καλή Μεγάλη Εβδομάδα Κατερίνα μου:))