Να θυμάσαι πως....
Τίποτε δεν είναι στάνταρ και δεδομένο.
Από όσα βλέπεις,ακούς ή διαβάζεις πάντα να αφήνεις μέσα σου ένα κομμάτι ελεύθερο για τη δική σου γνώμη και τα δικά σου πιστεύω.
Γιατί η ελευθερία της ψυχής και της σκέψης μας είναι το παν.

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Με το Λύχνο του Άστρου


Με το λύχνο του άστρου, 
στους ουρανούς εβγήκα
Στο αγιάζι των λειμώνων
Στη μόνη ακτή του κόσμου.
Που να βρώ την ψυχή μου.
Το τετράφυλλο δάκρυ!

Οδηγέ των ακτίνων 
και των κοιτώνων Μάγε
Αγύρτη που γνωρίζεις
 το μέλλον μίλησε μου.
Που να βρώ την ψυχή μου 
το τετράφυλλο δάκρυ!
                                                                                                                   
       ­                        
Οδυσσέας Ελύτης ~ Άξιον Εστί (απόσπασμα)




Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

Κάνε Άλμα πιο Γρήγορο από τη Φθορά!


Είναι κάποιες στιγμές 
που ακροβατείς σε σπασμένο σχοινί....
και κινδυνεύεις να 
 παρασυρθείς από τη φθορά του...!
εκεί είναι που πρέπει,
που επιβάλλεται 
να κάνεις το μεγάλο άλμα!
όπως ακριβώς έγραψε ο Ελύτης

"κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά"!




Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Αφιέρωμα ~ Καθαρά Δευτέρα ~ Χαρταετός ~ Κυριακή της Συγχωρήσεως


....νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει….».

Οδυσσέας Ελύτης


«Είδες ποτέ σου πολιτεία να σηκώνεται ψηλά; Δεμένη από χιλιάδες σπάγγοι ν’ ανεβαίνει στα ουράνια; Ε, λοιπόν, ούτε είδες ούτε θα ματαδείς ένα τέτοιο θάμα. Αρχινούσανε την Καθαρή Δευτέρα -είτανε αντέτι- και συνέχεια την κάθε Κυριακή και σκόλη, ώσαμε των Βαγιών. Από του Χατζηφράγκου τ’ Αλάνι κι από το κάθε δώμα κι από τον κάθε ταρλά του κάθε μαχαλά της πολιτείας, αμολάρανε τσερκένια. Πήχτρα ο ουρανός. Τόσο, που δε βρίσκανε θέση τα πουλιά. […] Ολάκερη τη Μεγάλη Σαρακοστή, κάθε Κυριακή και σκόλη, η πολιτεία ταξίδευε στον ουρανό. Ανέβαινε στα ουράνια και τη βλόγαγε ο Θεός. Δε χώραγε το μυαλό σου πώς μπόραγε να μείνει κολλημένη χάμω στη γης, ύστερ’ από τόσο τράβηγμα στα ύψη. Και όπως κοιτάγαμε όλο ψηλά, τα μάτια μας γεμίζανε ουρανό, ανασαίναμε ουρανό, φαρδαίνανε τα στέρνα μας και κάναμε παρέα με αγγέλοι. Ίδια αγγέλοι κι αρχαγγέλοι κορονίζανε ψηλά. Θα που πεις, κι εδώ, την Καθαρή Δευτέρα, βγαίνουνε κάπου εδώ γύρω κι αμολάρουνε τσερκένια. Είδες όμως ποτέ σου τούτη την πολιτεία ν’ αρμενίζει στα ουράνια; Όχι. Εκεί, ούλα είταν λογαριασμένα με νου και γνώση, το κάθε σοκάκι δεμένο με τον ουρανό. Και χρειαζότανε μεγάλη μαστοριά και τέχνη για ν’ αμολάρεις το τσερκένι σου.»

  (Κοσμάς Πολίτης, Στου Χατζηφράγκου, Εστία).


Η Καθαρά Δευτέρα

είναι το τέλος των Απόκρεω και η πρώτη μέρα της Σαρακοστής.


Με την Καθαρά Δευτέρα ξεκινά η Σαρακοστή για την Ορθόδοξη εκκλησία, ενώ ταυτόχρονα σημάνει το τέλος των Απόκρεω. Η Καθαρά Δευτέρα ονομάστηκε έτσι γιατί οι Χριστιανοί "καθαρίζονταν" πνευματικά και σωματικά. Είναι μέρα νηστείας αλλά και μέρα αργίας για τους Χριστιανούς. Η νηστεία διαρκεί για 40 μέρες, όσες ήταν και οι μέρες νηστείας του Χριστού στην έρημο.
Απαραίτητα στοιχεία της αποκριάς θεωρούνται τα κούλουμα και ο χαρταετός.
Ο εορτασμός του καρναβαλιού κλείνει με τα κούλουμα και το πέταγμα του χαρταετού. 
Με τον όρο κούλουμα, εννοούμε τη μαζική έξοδο του κόσμου στην ύπαιθρο και τον εορτασμό της Καθαράς Δευτέρας έξω στην φύση. 

Τα κούλουμα είναι γνωστά και σαν κούλουμπα, κούμουλες, κουμουλάθες ή κούμουλα.

Είναι ένα παραδοσιακό λαϊκό πανηγύρι
Σύμφωνα με τον πατέρα της ελληνικής λαογραφίας Νικόλαο Πολίτη η προέλευση της λέξης είναι λατινική, από το cumulus που εκτός από την σημασία του σωρού, 
σημαίνει και την αφθονία, το περίσσευμα, το πέρας, αλλά και τον επίλογο. 

Η γιορτή της Καθαράς Δευτέρας θεωρείται ο επίλογος των βακχικών εορτών της αποκριάς, οι οποίες ουσιαστικά αρχίζουν την Τσικνοπέμπτη και τελειώνουν την Καθαρά Δευτέρα. 


Σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδος την Καθαρά Δευτέρα καθαρίζουν ό,τι απόμεινε από τα μη νηστίσιμα φαγητά της αποκριάς, διότι και τέτοιου είδους λιχουδιές γεύονται μερικοί, αντί για λαγάνες, χαλβά, ελιές και πίκλες που προτιμούν οι πιο πολλοί, σαν αποτοξίνωση από τα πλούσια φαγοπότια της αποκριάς. 


Σε άλλα μέρη της Ελλάδας, όπως π.χ. στην Ήπειρο, οι νοικοκυρές καθαρίζουν τις κατσαρόλες και όλα τα χάλκινα σκεύη από τα λίπη της αποκριάς με ζεστό σταχτόνερο μέχρι ν' αστράψουν και βάφουν άσπρα τα πεζοδρόμια. 

Αντίθετα άλλοι βάφουν μαύρα τα πρόσωπά τους με καπνιά ή μπογιά παπουτσιών, 
καθώς χορεύουν και μεθούν όλη την ημέρα σε υπαίθριες συγκεντρώσεις.

Απαραίτητο συμπλήρωμα της Καθαράς Δευτέρας αποτελεί το πέταγμα του χαρταετού, του αστεριού στα ψηλώματα. Τους χαρταετούς τους κατασκεύαζαν παλιά μόνοι τους με καλάμια και χαρτί. Ήθελαν μαστοριά στο ζύγισμα. Αν δεν τα κατάφερνες να τα ζυγιάσεις χαρταετό ψηλά δεν έβλεπες.


Με το χαρταετό πέταγαν μακριά κάθε έγνοια του χειμώνα, με τον ερχομό της άνοιξης.

 Επίσης
Κυριακή της Συγχωρήσεως σήμερα :http://acrovatodas-stis-siopes-tis-psyxis.blogspot.gr/2014/03/blog-post_8948.html


Καλη Σαρακοστή σε όλους!!!!





http://el.wikipedia.org


/

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

Επειδή σου Αρέσει αυτό που Είμαι, και όχι αυτό που Θες να Είμαι.



-Καλά, αφού σου μιλάω, γιατί ποτέ δεν ακούς;
-Τα αυτιά μου, με τα χρόνια, έμαθαν να διακρίνουν πότε μια κουβέντα είναι παραίνεση για τη διαδρομή μου, και πότε είναι μια προβολή της εικόνας που εσύ έχεις για μένα.
-Ναι, αλλά τόσες φορές σου έχω υποδείξει το λάθος δρόμο που πας να διαβείς, και δεν σε πείθω.
-Το βίωμά μου, εγώ το γνωρίζω, το τι θα αποκομίσω από αυτό, ποια θα είναι τα συμπεράσματά μου και οι αποφάσεις μου. Το ότι είσαι στη ζωή μου, δεν σημαίνει ότι είσαι και στην ψυχή μου. Τα όνειρά μου, ίσως γίνουν, ίσως και όχι. Αλλά εγώ θα απολογηθώ στο τέλος για τη διαδρομή μου.
-Και τότε, πως θεωρείς ότι μπορούμε να βαδίσουμε;
-Να είσαι πάντα δίπλα μου. Επειδή θες εμένα, και όχι τα όνειρά σου για μένα. Επειδή σου αρέσει αυτό που είμαι, και όχι αυτό που θες να είμαι. Επειδή θες στο δικό σου χώρο, να αναπτύσσομαι με το δικό μου τρόπο. Επειδή την κάθε στιγμή, θα με διευκολύνεις σε αυτήν μου την ανάπτυξη.

Δημήτρης Νομικός

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Παυσίπονο ~ Ταινία μικρού μήκους για τη Διαχείριση του Πόνου


Εξαιρετική κατά τη γνώμη μου ταινία μικρού μήκους του Κωνσταντίνου Σάκουλα,που πραγματικά προσεγγίζει με μοναδικά αληθινό τρόπο το συναίσθημα του πόνου και όλα περιβάλει,γεννά και αναγεννά μέσα μας!
Αξίζει να αφιερώσετε λίγο από το χρόνο σας και πιστέψτε με θα δείτε αυτό το συναίσθημα με εντελώς διαφορετική ματιά και πιθανόν να αναθεωρήσετε ακόμη την ασχήμια του...!

Μάθε να ακούς τον πόνο...ο πόνος δεν θα σου πει ποτέ ψέματα.




πηγή: http://www.athensvoice.gr/

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Δωσ' μου το χέρι σου γιατί....



δωσ' μου το χέρι σου γιατί...

είναι υπέροχο να νιώθω πως με κρατάς σε κάθε μου συναίσθημα...όταν χαίρομαι μα κι οταν λυπάμαι...όταν με βρίσκω μα κι όταν με χάνω ...

δωσ' μου το χέρι σου γιατί....

όταν περπατάς δίπλα μου νιώθω γεμάτη την ψυχή μου...

δωσ' μου το χέρι σου γιατί....

μαζί σου όλα μου μοιάζουν ομορφότερα....

δωσ' μου το χέρι γιατί....

αγαπώ να νιώθω τους παλμούς της καρδιάς σου,
μα πιο πολύ απ' όλα αγαπώ να βαδίζουμε μαζί, πλάι πλάι & να βλέπω τα μάτια σου να
  μου χαμογελούν....


Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Η ευθύνη της προσωπικής μας διαδρομής



Μου ζητάς να σου κρατώ το χέρι για να σε περάσω απέναντι.
Όχι!
Θα σου κρατώ το χέρι, μέχρι να μάθεις να περπατάς σταθερά, για να περάσεις εσύ απέναντι.
Μου ζητάς να μείνω, επειδή φοβάσαι τη μοναξιά.
Όχι!
Θα μείνω για να σου δείξω την αγάπη, και αν την αισθανθείς, δεν θα είσαι ποτέ ξανά μόνος.
Μου ζητάς να σε σώσω.
Όχι!
Μπορώ να σου δείξω πώς να σωθείς μόνος σου, να μάθεις να αυξάνεις τον εαυτό σου, να απαιτείς τη ζωή σου.
Μου ζητάς να αλλάξω.
Όχι!
Είμαι ερωτευμένος με τη ζωή μου, και αν αλλάξω, δεν θα είναι η ζωή μου.
Με ρωτάς τι να κάνεις.
Όχι!
Μπορώ να σου πω εγώ τι θα κάνω ή τι θα έκανα, αλλά εγώ, δεν είμαι εσύ.
Μου ζητάς, μου ζητάς, μου ζητάς,…
Όχι! Δεν θα σου πω για σένα!
Η ευθύνη της προσωπικής μας διαδρομής λέει, πως σε αυτή τη ζωή, επιλέγουμε και αποφασίζουμε την κάθε στιγμή τον τρόπο της ατομικής μας δημιουργίας, ανάλογα με το πώς αισθανόμαστε απέναντι σε αυτή τη δημιουργία. Δεν χωράνε τρίτοι σε αυτή. Ούτε δικαιολογίες πως φταίνε οι άλλοι.

Δημήτρης Νομικός


Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΒΙΑΣΜΟ!


Για την πείνα των παιδιών μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τους άστεγους των δρόμων ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τις αυτοκτονίες των συνανθρώπων μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τους πολίτες που πεθαίνουν από τη φτώχεια ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τις παραγωγικές ή μη ηλικίες που είναι στα αζήτητα ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τα παιδιά μας που φεύγουν στο εξωτερικό μετανάστες ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για την τρίτη ηλικία που δεν έχει φάρμακα και περίθαλψη ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τα δυσβάσταχτα χρέη που μας φόρτωσαν χωρίς να φταίμε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΤΟ!

ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ!


Παλλαϊκά συλλαλητήρια κατά της λιτότητας προγραμματίζονται, σε όλη τη χώρα, για τις 11 Φεβρουαρίου, ημέρα που θα διεξαχθεί και η συνεδρίαση του έκτακτου Eurogroup, όπου θα συζητήσει το ζήτημα της Ελλάδας. Το κάλεσμα γίνεται από τα social media, όπου έχει αναρτηθεί και σχετικό κείμενο. Κεντρικό σύνθημα της κινητοποίησης είναι “Δεν εκβιαζόμαστε, ούτε βήμα πίσω στους εκβιασμούς”



Στο νέο κάλεσμα ο κόσμος καλείται να πλημμυρίσει το Σύνταγμα και τις πλατείες σε όλη την Ελλάδα στις 11 Φεβρουαρίου και ώρα 18:00 για να σταλεί ένα μήνυμα τερματισμού της λιτότητας, ενώ στο έκτακτο Eurogroup για το ζήτημα της Ελλάδας ο υπουργός Οικονομικών θα παρουσιάσει τις θέσεις της νέας ελληνικής κυβέρνησης, «όπως αυτές ανταποκρίνονται στη νωπή εντολή που έλαβε από τον ελληνικό λαό με σκοπό την αμοιβαία επωφελή συμφωνία σε σύντομο χρονικό διάστημα».





Συγκεντρώσεις στην υπόλοιπη χώρα







Συγκεντρώσεις συμπαράστασης στην Ελλάδα σε πόλεις του εξωτερικού


Πυκώνουν οι φωνές συμπαράστασης μέσα στην Ευρώπη που υποστηρίζουν την Ελλάδα στον αγώνα της κατά της λιτότητας.

Έτσι την Κυριακή 15 του μήνα και ώρα 1 μ.μ, διοργανώνεται συγκέντρωση συμπαράστασης στην πλατεία Trafalgar του Λονδίνου, για το δικαίωμα του ελληνικού λαού να αλλάξει σελίδα στην οικονομία .

Κεντρικό σύνθημα της εκδήλωσης θα είναι: «Είμαστε άνθρωποι και όχι αριθμοί»:



Η μοναδική αναγνώριση που χρειαζόμαστε πραγματικά βρίσκεται μέσα μας.



Συχνά εξαρτιόμαστε περισσότερο από τους άλλους παρά από τον ίδιο τον εαυτό μας, και αγωνιζόμαστε με παράλογο τρόπο για την αποδοχή τους, λες και η αξία μας μπορεί να θεμελιωθεί μόνο από άτομα τα οποία ίσα που μας γνωρίζουν.

Το να δίνουμε τέτοια εξουσία στον περίγυρό μας γεννάει ανασφάλεια και μας κάνει να δημιουργούμε αρρωστημένους δεσμούς – στην πλειονότητά τους δεσμούς εξάρτησης – με τους ανθρώπους. Η μοναδική αναγνώριση που χρειαζόμαστε πραγματικά βρίσκεται μέσα μας. Αν δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αν δεν είμαστε σίγουροι γι’ αυτό που κάνουμε, πώς περιμένουμε να μας αναγνωρίσουν οι άλλοι;

Χρειάζεται να μάθει κανείς να αγαπάει τον εαυτό του, να τον παραδέχεται και να τον αποδέχεται με όλες τις ατέλειές του, οι οποίες, στην πραγματικότητα, είναι δρόμοι που περιμένουν να τους διανύσουμε. Μόνο έτσι θα πάψουμε να φοβόμαστε τους άλλους και δεν θα μας επηρεάζουν οι γνώμες τους.

Συχνά οι άλλοι ούτε που έχουν γνώμη για εμάς. Εμείς οι ίδιοι τυφλωνόμαστε από τη μανία να μάθουμε τι θα σκεφτούν…

Όπως μας θυμίζει ο Έρμαν Έσσε, κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τον κήπο του και φιλοτεχνεί νοερά την ακουαρέλα αυτού που επιθυμεί να είναι. Όταν παύουμε να εξαρτιόμαστε από τους άλλους, ανακαλύπτουμε ξαφνικά ότι είμαστε κύριοι της ζωής μας.

Allan Percy, Έρμαν Έσσε – 66 Μαθήματα Καθημερινής Σοφίας (εκδ. Πατάκη) – απόσπασμα


πηγή:https://to23ogramma.wordpress.com/


Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Επανάσταση είναι η Αγάπη



Ξέρεις τελικά ποια πιστεύω πως είναι η καλύτερη επανάσταση...;
Το να νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας
να κοιτάμε πέρα από το εγώ μας και να το μεταμορφώνουμε σε εμείς,
να είναι ο ένας για τον άλλον ο συνδετικός κρίκος  

της ανθρωπιάς
της συμπόνιας 
της προσφοράς 
της στήριξης
της βοήθειας
της Αγάπης

αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση και καλύτερη επανάσταση μπροστά σε κάθε κακό!


Συμπέρασμα μετά από συζήτηση περί του χάους που επικρατεί στις μέρες μας...
Απλές έννοιες,γνωστές σε όλους μας που εύκολα λέγονται και το ίδιο εύκολα ξεχνιούνται...




Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Μάρκος Βαμβακάρης ~ Σαν Σήμερα



Ρεμπέτης, από τους ακρογωνιαίους λίθους της λαϊκής μουσικής. Γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1905 στον συνοικισμό Σκαλί της Άνω Χώρας της Σύρου από οικογένεια καθολικών και ήταν ο πρώτος από τα έξι παιδιά του Δομένικου και της Ελπίδας Βαμβακάρη. Η οικογένειά του ήταν φτωχή, έφερε όμως το «μικρόβιο» της μουσικής. Ο πατέρας του έπαιζε γκάιντα και ο παππούς του έγραφε τραγούδια.

Πριν καλά - καλά ξεκινήσει το σχολείο, ο Μάρκος αναγκάστηκε να διακόψει, διότι πήραν τον πατέρα του στο στρατό, και έπιασε δουλειά με τη μητέρα του σε ένα κλωστήριο. Τα επόμενα χρόνια δούλεψε ως χασάπης, εφημεριδοπώλης, οπωροπώλης, λούστρος, και το 1917, σε ηλικία 12 ετών, έφυγε για τον Πειραιά. Αρχικά, εγκαταστάθηκε στα Ταμπούρια κι έπιασε δουλειά ως γαιανθρακεργάτης. Δούλεψε ακόμα ως λιμενεργάτης και ως εκδορέας στα σφαγεία, ενώ τα βράδια σύχναζε στους τεκέδες, όπου το 1924 άκουσε για πρώτη φορά στη ζωή του μπουζούκι. Εντυπωσιάστηκε και μέσα σε ελάχιστους μήνες έγινε ένας από τους καλύτερους αυτοδίδακτους μπουζουξήδες. Την περίοδο αυτή έκανε και τον πρώτο του γάμο με τη Ζιγκοάλα, την οποία όπως έλεγε μίσησε στο τέλος όσο καμία άλλη γυναίκα στον κόσμο.

Το 1925 κατατάχθηκε στο στρατό και όταν απολύθηκε άρχισε να γράφει τα πρώτα του τραγούδια. Έως το 1933 είχε γράψει πάνω από 50 τραγούδια και με την πιεστική παρότρυνση του Σπύρου Περιστέρη, o Μάρκος Βαμβακάρης γραμμοφώνησε στην Odeon τον πρώτο δίσκο με μπουζούκι στην Ελλάδα, που από τη μία μεριά είχε το «Καραντουζένι» (Έπρεπε να 'ρχόσουνα μάγκα μες στον τεκέ μας) και από την άλλη μεριά το «Αράπ» (ένα σόλο ζεϊμπέκικο).

Την επόμενη χρονιά δημιούργησε με τρεις φίλους του -τον Γιώργο Μπάτη, τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Ανέστη Δελιά- ένα πρωτοποριακό για την εποχή μουσικό σχήμα που ονομάστηκε «Η Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς». Ο Μάρκος άνοιξε το δικό του μαγαζί στα Άσπρα Χώματα. Η αστυνομία, όμως, δεν του έδωσε άδεια. Έτσι αναγκάστηκε να το κλείσει και για πρώτη φορά έπειτα από 20 χρόνια ταξίδεψε με τον Μπάτη στη Σύρο. Έπαιξαν μαζί για περίπου δύο μήνες σ' ένα μαγαζί της παραλίας και όταν γύρισε στον Πειραιά έγραψε τη Φραγκοσυριανή, ίσως το πιο γνωστό τραγούδι του.

Η περίοδος λίγο πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν και η πιο παραγωγική. Τα τραγούδια του έβγαιναν σε δίσκους και ο Μάρκος έγινε περιζήτητος. Αφού περιόδευσε στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο, στη Λάρισα, στα Τρίκαλα και σε πολλές ακόμα πόλεις, άρχισε εμφανίσεις στον Βοτανικό, μαζί με τον Γιάννη Παπαιωάννου, τον Κώστα Καρίπη και τον Στέλιο Κερομύτη.

Με την έναρξη του πολέμου, ο Βοτανικός έκλεισε και ακολούθησαν δύσκολα χρόνια. Το 1941 πέθανε ο αδερφός του Λεονάρδος και το 1942 η μητέρα του Ελπίδα. Την εποχή εκείνη, έπειτα από παρότρυνση της μεγάλης του αδελφής, ο Μάρκος παντρεύτηκε με ορθόδοξο γάμο τη δεύτερη σύζυγό του, τη Βαγγελιώ. Για το γεγονός αυτό αφορίστηκε από την καθολική εκκλησία και μόλις το 1966 του δόθηκε και πάλι η κοινωνία των Καθολικών. Τα δύο πρώτα παιδιά τους χάθηκαν πρόωρα. Το 1944 η Βαγγελιώ γέννησε τον Βασίλη και ακολούθησαν άλλα δύο αγόρια, ο Στέλιος το 1947 και ο Δομένικος το 1949.

Μετά τον πόλεμο, ο Μάρκος Βαμβακάρης άρχισε να βγάζει ξανά δίσκους σε διάφορες εταιρίες και όλοι γίνονταν ανάρπαστοι. Το 1954 αρρώστησε με βαριά αρθρίτιδα και σταμάτησε να παίζει. Όταν θέλησε να επιστρέψει στο πάλκο, όλοι τον είχαν ξεχάσει. Η ελληνική μουσική βιομηχανία τον θεωρούσε «ξεπερασμένο» και δεν τον έπαιρνε κανένας σε κάποιο μαγαζί.

Η κατάσταση άλλαξε δραματικά το 1960, όταν έπειτα από πρωτοβουλία του Βασίλη Τσιτσάνη, κυκλοφορούν από την Columbia παλιά και καινούρια τραγούδια του Βαμβακάρη, τραγουδισμένα από τον ίδιο και από καλλιτέχνες όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Καίτη Γκρέι, η Άντζελα Γκρέκα, ο Στράτος Διονυσίου, κ.ά. Το εγχείρημα σημείωσε τεράστια επιτυχία και ο Μάρκος είχε την ευκαιρία να ξαναδουλέψει στα λαϊκά πάλκα, αλλά και να δώσει συναυλίες σε πρωτόγνωρους για τους ρεμπέτες χώρους. Το 1966 έκανε την εμφάνισή του σε μπουάτ στην Πλάκα, ενώ ακολούθησε η συναυλία στο θέατρο «Κεντρικόν» το χειμώνα της ίδιας χρονιάς και στη συνέχεια πολλές εμφανίσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Στις 8 Φεβρουαρίου του 1972, ο Μάρκος Βαμβακάρης πέρασε στην ιστορία, αφήνοντας μια τεράστια παρακαταθήκη.





πηγή πληροφοριών:http://www.sansimera.gr/


Ο Άνδρας και η Γυναίκα ~ Βίκτωρ Ουγκώ


Ο άνδρας είναι το πιο ΕΞΥΨΩΜΕΝΟ των πλασμάτων.
Η γυναίκα είναι το ΥΨΙΣΤΟΝ των ιδανικών.

Ο Θεός έκανε για τον άνδρα ένα ΘΡΟΝΟ.
Για τη γυναίκα έναν ΒΩΜΟ.
Ο θρόνος ΕΚΘΕΙΑΖΕΙ,
ο βωμός ΑΓΙΑΖΕΙ.

Ο άνδρας είναι ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ,
η γυναίκα η ΚΑΡΔΙΑ.
Ο εγκέφαλος κατασκευάζει το ΦΩΣ,
η καρδιά παράγει την ΑΓΑΠΗ.
Το φως ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΕΙ.
Η αγάπη ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΙ.

Ο άνδρας είναι ΔΥΝΑΤΟΣ με την λογική.
Η γυναίκα είναι ΑΝΙΚΗΤΗ με τα δάκρυα.
Η λογική ΠΕΙΘΕΙ. Τα δάκρυα ΣΥΓΚΙΝΟΥΝ.

Ο άνδρας είναι ικανός για όλους τους ΗΡΩΙΣΜΟΥΣ.
Η γυναίκα για όλα τα ΜΑΡΤΥΡΙΑ.
Ο ηρωισμός ΕΞΕΥΓΕΝΙΖΕΙ, το μαρτύριο ΑΝΥΨΩΝΕΙ.

Ο άνδρας έχει την ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ.
Η γυναίκα την ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ.
Η ανωτερότητα σημαίνει ΔΥΝΑΜΗ,
η προτεραιότητα σημαίνει ΔΙΚΑΙΩΜΑ.

Ο άνδρας είναι ο ΜΕΓΑΛΟΦΥΗΣ,
η γυναίκα είναι ο ΑΓΓΕΛΟΣ.
Ο μεγαλοφυής είναι ΑΠΕΙΡΟΣ.
Ο άγγελος είναι ΑΚΑΘΟΡΙΣΤΟΣ.

Ο πόθος του άντρα είναι η ανώτατη δόξα.
Ο πόθος της γυναίκας είναι η άκρα αρετή.
Η δόξα δημιουργεί το ΜΕΓΙΣΤΟ. 
Η αρετή δημιουργεί το ΘΕ'Ι'ΚΟ.

Ο άνδρας είναι ένας ΚΩΔΙΚΑΣ,
 η γυναίκα ένα ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ.
Ο κώδικας ΔΙΟΡΘΩΝΕΙ.
Το ευαγγέλιο ΤΕΛΕΙΟΠΟΙΕΙ.

Ο άνδρας ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ.
Η γυναίκα ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ.
Το να σκέπτεται κανείς σήμαινα να έχει μια νύμφη στο κρανίο.
Το να ονειρεύεται σημαίνει να έχει ένα φωτοστέφανο στο μέτωπο.

Ο άνδρας είναι ένας ΩΚΕΑΝΟΣ.
Η γυναίκα είναι μια ΛΙΜΝΗ.
Ο ωκεανός έχει το μαργαριτάρι που στολίζει,
η λίμνη το ποίημα που θαμπώνει.

Ο άνδρας είναι ο ΑΕΤΟΣ που πετάει.
Η γυναίκα είναι το ΑΗΔΟΝΙ που τραγουδάει.
Το να πετάς σημάνει να κυριαρχείς στο ΔΙΑΣΤΗΜΑ.
Το να τραγουδάς σημαίνει να κατακτήσεις την ΨΥΧΗ.

Ο άνδρας είναι ένας ΝΑΟΣ, η γυναίκα είμαι το ΙΕΡΟ.
Μπροστά στον ναό ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΜΑΣΤΕ.
Μπροστά στο ιερό ΓΟΝΑΤΙΖΟΥΜΕ.

Τελικά:
Ο άνδρας είναι τοποθετημένος εκεί που τελειώνει η γη.
Η γυναίκα εκει που αρχίζει ο ουρανός.

Ευλογημένη ας είναι η αγάπη.
Ευλογημενα τα όντα που ΛΑΤΡΕΥΟΝΤΑΙ…

Βίκτωρ Ουγκώ


Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015

Όλα τελικά επιστρέφουν σε μας ~ Γιάννης Αγγελάκας


Επιστρέφουν σε μας
Τα όνειρα που εγκαταλείψαμε
Τα λόγια που δεν είπαμε
Τα απραγματοποίητα θαύματα
Οι γιορτές που αναβλήθηκαν
Οι αστερισμοί που αγνοήθηκαν
Τα ταξίδια που ακυρώθηκαν
Δεν χάθηκαν
Κάποιος θεός τα φροντίζει
Όλα τελικά

Γιάννης Αγγελάκας


Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

Μια ποιήτρια εξομολογείται...


Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να συνεννοηθώ με άνθρωπο. Ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο διαφορετικοί από εμένα. Αυτό βέβαια ήταν πολύ αφελές από τη μεριά μου, αλλά και πολύ χρήσιμο. Γιατί με είχε σε μια μόνιμη ταραχή, σε μια διαρκή διαμαρτυρία και σ’ ένα πολύ γόνιμο παράπονο… Από την άλλη, είχα μια ευγένεια η οποία με κατέστρεψε απολύτως! Εμπόδισε δηλαδή τη ζωή μου να πάρει το δρόμο της. Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ’ αναστάτωνα των άλλων τη ζωή. Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα… 



Κική Δημουλά, Μια ποιήτρια εξομολογείται